Tuesday, July 31, 2012

อ่านละครเล่ห์ร้อยรัก ตอนที่ 14 วันที่ 1 ส.ค. 55

 (ต่อ)
บุญทันพยักหน้ารับรู้ แล้วถามหาคุณปู่

“คุณปู่ก็แอดมิทอยู่ห้องข้างๆ นี่ล่ะค่ะ พรุ่งนี้น่าจะลุกมาเยี่ยมพี่ภูได้ พี่ภูนอนพักเถอะนะคะ เมย์จะนั่งอยู่เป็นเพื่อนตรงนี้”

“พี่ว่าเมย์นอนเถอะ ไม่ต้องห่วงพี่หรอก”

“เมย์ไม่ง่วงค่ะ พี่ภูหลับเถอะ”

บุญทันดึงมือคนรักมาจูบ สาวเจ้าจุ๊บแก้มให้กำลังใจ ชายหนุ่มยิ้มปลื้ม พลางจับมือสาวเจ้าไว้ก่อนจะหลับตาลง

ส่วน ธาวินนอนชะเง้อรอตาลมาเยี่ยม เมื่อเสียงเคาะประตูดังขึ้น ชายหนุ่มนึกว่าเป็นตาล แต่กลายเป็นพยาบาลนำยาแก้ปวดมาให้ แม้จะผิดหวังอย่างแรง แต่ยังมีกำลังถามหา

“ภรรยาผมอยู่ข้างนอกรึเปล่าครับ”

“ไม่เห็นนะคะ มีแค่คุณเมย์ที่ตอนนี้อยู่กับคุณ

ภูบดี มีอะไรรึเปล่าคะ จะให้โทร.ตามไหม”

“ไม่เป็นไรครับ เดี๋ยวพรุ่งนี้เขาคงมาเยี่ยมผม”

พยาบาลยิ้มให้ก่อนเดินจากไป ทิ้งให้ธาวินมองตาม พลางรำพึงออกมาเบาๆ “อย่าบอกนะ ว่าตาลจะไม่ ยกโทษให้เรา”

ooooooo
วันรุ่งขึ้น อาการบาดเจ็บทางกายธาวินดีขึ้น แต่อาการทางใจเหมือนยังไม่ได้รักษา ชายหนุ่มนอนรอคนรักมาเยี่ยม หวังเห็นรอยยิ้มเป็นโอสถรักษาใจ แต่คนที่เข้ามากลับเป็นเมย์

“มอร์นิ่งค่ะพี่วิน พี่ภูฝากให้เมย์มาเยี่ยมค่ะ เป็นไงบ้างคะเมื่อคืนหลับสนิทไหม”

ธาวินซ่อนความผิดหวังไว้ในใจ ทักทายเมย์ด้วยไมตรี ก่อนสารภาพเรื่องนอนไม่หลับในคืนที่ผ่านมา

“อ้าว ทำไมล่ะคะ อย่าบอกว่าพี่ตาลชวนคุยทั้งคืนนะ”

“ตั้งแต่พี่ฟื้นขึ้นมา พี่ยังไม่เจอตาลเลย”

“จริงหรือคะ เมื่อคืนตอนที่รอผ่าตัดพี่ตาลยังอยู่กับเมย์เลยนะคะ”

“เขาคงยังโกรธพี่อยู่”

“ไม่ น่าโกรธแล้วมั้ง ตอนที่พี่วินถูกยิงพี่ตาลเขายังร้องไห้เลย เดี๋ยวเมย์โทร.หาเขาดีกว่า บางทีเขาอาจจะมีเรื่องอะไร” เมย์กดโทรศัพท์หาตาล

ด้านสาวตาล เธอยืนเหม่ออยู่หน้าบ้านได้ยินเสียงโทรศัพท์จึงเข้ามากดรับ

“ค่ะ คุณเมย์”

“พี่ตาลอยู่ไหนคะ มีคนป่วยต้องการกำลังใจด่วนค่ะ”

“อ๋อ ตาลอยู่ต่างจังหวัดน่ะค่ะ”

“พี่ตาลไปทำอะไรที่ต่างจังหวัดคะ”

“ตาลมาพักผ่อนน่ะค่ะ คุณเมย์มีอะไรรึเปล่าคะ”

“แล้วพี่ตาลไม่มาดูพี่วินหรือคะ”

“เขาปลอดภัยแล้วนี่คะ ก่อนมา ตาลถามหมอ หมอ บอกว่าอีกสองวันก็กลับบ้านได้”

“คือเมย์หมายถึงว่าพี่ตาล...” เมย์พูดไม่ออก

“ขอพี่พูดกับตาลหน่อย” ธาวินขอโทรศัพท์ แล้วส่งเสียงอ้อนไปตามสาย “ตาล...นี่ตาลจะไม่ยกโทษให้ ผมจริงๆหรือ”

“ฉันเคยบอกคุณแล้วไงว่าไม่”

“ต้องให้ผมทำอะไรตาลถึงจะหายโกรธ หรือตาลอยากเห็นผมตายไปต่อหน้า ถึงจะยกโทษให้”

“ถึงคุณจะตาย ฉันก็ไม่ยกโทษให้ แค่นี้นะ” ตาลกดปิดโทรศัพท์

ธาวินหน้าสลดหันมาฟ้องเมย์ “เขาบอกว่าถึงผมตายเขาก็ไม่ยกโทษให้ผม”

เสียง ธาวินเศร้าสร้อย เรียกความสงสารจากเมย์ได้ไม่น้อย แต่เธอก็ได้แต่แสดงความเห็นใจ และเข้าใจ ไม่สามารถทำให้ชายหนุ่มเบื้องหน้าอาการดีขึ้นมาได้

ooooooo

เวลาเดียวกัน พิพัฒน์มาเยี่ยมบุญทันในห้อง พลางปรับทุกข์กับหลานชาย

“ปู่ไม่อยากเชื่อเลยจริงๆว่าปารมีจะมีจิตใจโหดเหี้ยม ขนาดนี้ ถ้าปู่ไม่ยอมเซ็นเอกสารให้ เขาคงจะฆ่าปู่อีกคน”

“ผมผิดเองครับ ที่ไม่เชื่อสัญชาตญาณตัวเองตั้งแต่แรก ไม่งั้นคุณปรารภคงไม่ตาย”

“ไม่ใช่ความผิดของหลานหรอก ใครจะไปคิดว่าผู้หญิงที่อ่อนหวาน เจียมเนื้อเจียมตัวอย่างปารมีจะเป็นฆาตกรที่อำมหิต”

“ปารมีคงคิดวางแผนเรื่องนี้มานานแล้ว”

“ใช่ ตำรวจบอกว่าปารมีเป็นคนบงการฆ่าภาคิน แล้วก็พยายามหาทางฆ่าปู่มาแล้วครั้งหนึ่ง”

“ที่สนามกอล์ฟใช่ไหมครับ”

“ใช่ ปารมีให้สมยศจ้างคนมายิงปู่”

“ไม่รู้หัวใจเธอทำด้วยอะไรนะครับ ทำไมถึงโหดร้ายได้ขนาดนี้”

“หวังว่าคราวนี้เรื่องร้ายๆ คงจะจบลงซะทีนะ”

พิพัฒน์เอ่ยพลางถอนใจ ขณะที่บุญทันมองปู่อย่างเข้าใจและเห็นใจ

ooooooo

ธาวินกับบุญทันนอนพักที่โรงพยาบาลสองวัน หมอก็อนุญาตให้กลับมาพักฟื้นที่บ้าน
บุญทันดีใจมาก สีหน้าเบิกบานอย่างเห็นได้ชัด เมย์ตามดูแลไม่ห่าง ผิดกับธาวินที่เอาแต่นั่งเหม่อเพราะสาวตาลนอกจากไม่มารับแล้วยังไม่ยอม ติดต่อมาเลย

“สงสารพี่วินนะคะ พี่ตาลไม่ยอมใจอ่อนเลย” เมย์แอบกระซิบกับคนรัก

“แต่พี่เชื่อว่าคนอย่างธาวินไม่ยอมแพ้ตาลง่ายๆ หรอก” บุญทันมองธาวินอย่างมั่นใจ

ครู่ ต่อมา ธาวินหยิบโทรศัพท์มากดหาตาล แม้หวังจะริบหรี่ แต่ก็ยังไม่ละความพยายาม สาวตาลนั่งอยู่ริมระเบียงบ้าน สายตาอยู่กับหนังสือทำเบเกอรี่ เมื่อโทรศัพท์ดังก็กดรับสาย “ฮัลโหล”

“นี่ผมนะตาล ธาวินสามีคุณ”

“คุณอย่ามาทำซี้ซั้วพูดนะ ฉันยังไม่เคยมีอะไรกับคุณ”

“ให้โอกาสผมอีกสักครั้งไม่ได้หรือตาล”

“ก็บอกแล้วไงว่าไม่”

“ถ้าอย่างงั้นให้ผมได้เจอคุณอีกซักครั้งได้ไหม”

“เพื่ออะไร”

“ผมไม่รู้ว่าเพื่ออะไร แต่ถ้าคุณจะเลิกกับผม ผมก็อยากเห็นหน้าคุณอีกครั้ง ก่อนที่เราจะจากกัน”

“ก็ได้ ฉันอยู่หัวหิน ถ้าคุณอยากเจอก็มาหาฉันที่นี่”

“ได้ ผมจะไปหาคุณเดี๋ยวนี้” ธาวินกดวางสาย ส่วนตาลยืนอมยิ้มดีใจที่ชายหนุ่มจะมาง้อ

บุญทันกับเมย์ยืนมองอยู่ เห็นธาวินเดินไปที่รถจึงเข้ามาถามว่าจะไปไหน ชายหนุ่มตอบว่าจะไปหัวหิน

“พี่ตาลยกโทษให้แล้วหรือคะ”

“เปล่า พี่จะไปเจอหน้าเขาเป็นครั้งสุดท้าย” ธาวินทำเสียงเศร้า เขาบอกลาบุญทันแล้วขึ้นรถออกไป

เมย์ใจคอไม่ดีบ่นกับคนรัก “ทำไมพี่วินพูดเป็นลางไม่ดีเลย ไปเจอครั้งสุดท้าย”

“มันอาจจะหมายความว่าต้องเลิกกันจริงๆมั้ง นี่ดีนะที่น้องเมย์ไม่ใจแข็งเหมือนตาล”

“ที่จริง เมย์ก็อยากทำแบบพี่ตาลเหมือนกัน แต่กลัวพี่ภูไม่ง้อแล้วหนีกลับไปอยู่อเมริกา”

“ไม่มีทางหรอก ถึงยังไงพี่ก็ต้องทำให้น้องเมย์ใจอ่อนให้ได้”

“จริงหรือ”

“จริงสิ พี่รักน้องเมย์ พี่ไม่มีวันหนีน้องเมย์ไปไหนหรอก”

“รักพี่ภูที่สุดในโลกเลย” เมย์จุ๊บแก้มบุญทันแล้วโผเข้ากอด

ooooooo

ระหว่าง เดินทาง ธาวินครุ่นคิดถึงคำพูดของตาล พลางคิดหาวิธีงอนง้อให้สาวเจ้าหายโกรธ แล้วประโยคที่ว่า “ถึงคุณตายฉันก็ไม่ยกโทษให้” แวบเข้ามา

“ต่อให้เราตายก็ไม่ยกโทษให้งั้นหรือ” ธาวินคิดได้ เขาเปลี่ยนเกียร์เร่งความเร็วรถ

ไม่ กี่ชั่วโมง ธาวินก็มาถึงบ้านริมทะเล ขณะนั้นตาลเดินคุยอยู่กับผู้รับเหมาก่อสร้างร้านเบเกอรี่ในฝัน เมื่อเห็นชายหนุ่มเดินเข้ามา เธอหันไปบอกผู้รับเหมาว่า จะโทร.ไปนัดวันอีกที ผู้รับเหมารับคำเดินออกไป

“คุณอยากจะพูดอะไรก็พูดมาได้เลย” ตาลเริ่มรุกเมื่อทั้งสองเผชิญหน้ากัน ธาวินยืนมองตาลนิ่ง แล้วถูกตาลตวาดซ้ำ “ว่าไง จะพูดหรือไม่พูด มายืนมองหน้าฉันอยู่ได้”

“ผมคงไม่มีอะไรจะพูดนอกจากบอกคุณว่า ผมรักคุณ”

“โอเค ฉันรับทราบ”

“แค่นี้แหละที่ผมอยากจะบอกคุณ” ธาวินหันหน้าจากคนรัก ค่อยๆเดินจากไปอย่างเชื่องช้า

ตาลมองตามด้วยความงง ไม่คาดฝันว่าชายหนุ่ม จะจากไปง่ายๆ เธอพึมพำออกมา “อะไร มาตั้งไกลพูดแค่นี้เองหรือ”
ขอขอบคุณจาก thairath.co.th

0 comments:

Post a Comment