tag:blogger.com,1999:blog-27714832180541030592024-03-18T21:39:47.816-07:00ดูรายการตีสิบbroadcast Khmer Newshttp://www.blogger.com/profile/17136454944427630017noreply@blogger.comBlogger1246125tag:blogger.com,1999:blog-2771483218054103059.post-34509425087719542112012-09-11T20:04:00.004-07:002012-09-11T20:04:40.364-07:00ดูรายการตีสิบย้อนหลัง 11 กันยายน 2555 <div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<img border="0" height="222" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj-w81dhBsB2zfE6YVw59O2pLnH1iKZi51Jr9xv6AXC5dA0o6D2eW7ME3yPKXGCLnYDwpqqqlksp5qG-Kh6KglDD3JkVn9PuYKzFmWODBVYpoeeqpoyPEVV1Zna8kqqfDjMdCM_i1fKCkI/s320/d.jpg" width="320" /></div>
ดูรายการตีสิบย้อนหลังตอนล่าสุด
ตีสิบ (At Ten) เป็นรายการโทรทัศน์ประเภทวาไรตี้ทอล์กโชว์
ตีสิบ (At Ten) ออกอากาศทุกวันอังคาร เวลา 22.45-00.45 น. ทางไทยทีวีสีช่อง 3
<br />
<iframe allowtransparency="true" frameborder="0" height="400" scrolling="no" src="http://www.socialvio.com/embeded/1028/530/400/" width="530"></iframe><br />
<br />
<iframe allowtransparency="true" frameborder="0" height="400" scrolling="no" src="http://www.socialvio.com/embeded/1029/530/400/" width="530"></iframe><br />
<br />
<iframe allowtransparency="true" frameborder="0" height="400" scrolling="no" src="http://www.socialvio.com/embeded/1030/530/400/" width="530"></iframe><br />
<br />
<iframe allowtransparency="true" frameborder="0" height="400" scrolling="no" src="http://www.socialvio.com/embeded/1031/530/400/" width="530"></iframe><br />
<br />
<iframe allowtransparency="true" frameborder="0" height="400" scrolling="no" src="http://www.socialvio.com/embeded/1032/530/400/" width="530"></iframe><br />
<br />
<br />
<br />
Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/09445403208780553780noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2771483218054103059.post-77453600292904680072012-08-14T19:28:00.001-07:002012-08-14T19:28:12.110-07:00ดูรายการ ตีสิบย้อนหลัง วันที่ 14 สิงหาคม 2555<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<img border="0" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhSQqrs7PDxSE_58wS9tMxdmMlDxFGmb3_eqR-G76fMUlyoc4LuHI4gtNdWJnqQQCVMSir_kyoOn9hOa9z0NUA2WWvC8TaQEMi9CvDxHRivX3Vt5cSJ3GeN55BdYTbt0dmz7f_3wbkIOpk/s320/d.jpg" width="291" /></div>
ดูรายการตีสิบย้อนหลังตอนล่าสุด ออกอากาศทุกวันอังคาร เวลา 22.45-00.45 น. ทางไทยทีวีสีช่อง 3<br />
<br />
<embed allowfullscreen="true" allowscriptaccess="always" bgcolor="#000000" flashvars="config={"key":"false","plugins":{"controls":{"hideDelay":500,"autoHide":"always","buttonOverColor":"#ffffff","sliderColor":"#2e2e2e","bufferColor":"#4d4d4d","sliderGradient":"none","progressGradient":"medium","durationColor":"#ffffff","progressColor":"#707070","backgroundColor":"#1b1b1d","timeColor":"#ededed","buttonColor":"#454545","backgroundGradient":"none","bufferGradient":"none","opacity":1,"fullscreen":true},"audio":{"url":"http://tee-pak.net/doolakorn/wp-content/plugins/fv-wordpress-flowplayer/flowplayer/flowplayer.audio-3.2.2.swf"}},"clip":{"url":"http://ds3.socialvio.com/clip/f5c0b04c856309d7112ca6191c6ab2b9/502af6cb/PRO1_932_8ca77894327e1251_320.mp4","autoPlay":false,"scaling":"fit","autoBuffering":true},"canvas":{"backgroundColor":"#171717"},"playerId":"wpfp_905b74ace08f9d69d547ce6c602caacb","playlist":[{"url":"http://ds3.socialvio.com/clip/f5c0b04c856309d7112ca6191c6ab2b9/502af6cb/PRO1_932_8ca77894327e1251_320.mp4","autoPlay":false,"scaling":"fit","autoBuffering":true}]}" height="100%" id="wpfp_905b74ace08f9d69d547ce6c602caacb_api" name="wpfp_905b74ace08f9d69d547ce6c602caacb_api" pluginspage="http://www.adobe.com/go/getflashplayer" quality="high" src="http://tee-pak.net/doolakorn/wp-content/plugins/fv-wordpress-flowplayer/flowplayer/flowplayer.swf" type="application/x-shockwave-flash" width="100%" wmode="opaque"></embed><br />
<br /><embed allowfullscreen="true" allowscriptaccess="always" bgcolor="#000000" flashvars="config={"key":"false","plugins":{"controls":{"hideDelay":500,"autoHide":"always","buttonOverColor":"#ffffff","sliderColor":"#2e2e2e","bufferColor":"#4d4d4d","sliderGradient":"none","progressGradient":"medium","durationColor":"#ffffff","progressColor":"#707070","backgroundColor":"#1b1b1d","timeColor":"#ededed","buttonColor":"#454545","backgroundGradient":"none","bufferGradient":"none","opacity":1,"fullscreen":true},"audio":{"url":"http://tee-pak.net/doolakorn/wp-content/plugins/fv-wordpress-flowplayer/flowplayer/flowplayer.audio-3.2.2.swf"}},"clip":{"url":"http://ds1.socialvio.com/clip/f9f611a2da4942ef8a71b6774beaffc1/502afa7f/PRO1_933_162b8a752d438b29_320.mp4","autoPlay":false,"scaling":"fit","autoBuffering":true},"canvas":{"backgroundColor":"#171717"},"playerId":"wpfp_f8aa44bf8960275164baa26426ca3ea2","playlist":[{"url":"http://ds1.socialvio.com/clip/f9f611a2da4942ef8a71b6774beaffc1/502afa7f/PRO1_933_162b8a752d438b29_320.mp4","autoPlay":false,"scaling":"fit","autoBuffering":true}]}" height="100%" id="wpfp_f8aa44bf8960275164baa26426ca3ea2_api" name="wpfp_f8aa44bf8960275164baa26426ca3ea2_api" pluginspage="http://www.adobe.com/go/getflashplayer" quality="high" src="http://tee-pak.net/doolakorn/wp-content/plugins/fv-wordpress-flowplayer/flowplayer/flowplayer.swf" type="application/x-shockwave-flash" width="100%" wmode="opaque"></embed><br />
<br /><embed allowfullscreen="true" allowscriptaccess="always" bgcolor="#000000" flashvars="config={"key":"false","plugins":{"controls":{"hideDelay":500,"autoHide":"always","buttonOverColor":"#ffffff","sliderColor":"#2e2e2e","bufferColor":"#4d4d4d","sliderGradient":"none","progressGradient":"medium","durationColor":"#ffffff","progressColor":"#707070","backgroundColor":"#1b1b1d","timeColor":"#ededed","buttonColor":"#454545","backgroundGradient":"none","bufferGradient":"none","opacity":1,"fullscreen":true},"audio":{"url":"http://tee-pak.net/doolakorn/wp-content/plugins/fv-wordpress-flowplayer/flowplayer/flowplayer.audio-3.2.2.swf"}},"clip":{"url":"http://ds1.socialvio.com/clip/96f0de4c6e670fa0677bee3736188ac6/502afab4/PRO1_934_d917dfd31477b008_320.mp4","autoPlay":false,"scaling":"fit","autoBuffering":true},"canvas":{"backgroundColor":"#171717"},"playerId":"wpfp_a66e54ab1a1c849fee68eee9830f1663","playlist":[{"url":"http://ds1.socialvio.com/clip/96f0de4c6e670fa0677bee3736188ac6/502afab4/PRO1_934_d917dfd31477b008_320.mp4","autoPlay":false,"scaling":"fit","autoBuffering":true}]}" height="100%" id="wpfp_a66e54ab1a1c849fee68eee9830f1663_api" name="wpfp_a66e54ab1a1c849fee68eee9830f1663_api" pluginspage="http://www.adobe.com/go/getflashplayer" quality="high" src="http://tee-pak.net/doolakorn/wp-content/plugins/fv-wordpress-flowplayer/flowplayer/flowplayer.swf" type="application/x-shockwave-flash" width="100%" wmode="opaque"></embed><br />
<br /><embed allowfullscreen="true" allowscriptaccess="always" bgcolor="#000000" flashvars="config={"key":"false","plugins":{"controls":{"hideDelay":500,"autoHide":"always","buttonOverColor":"#ffffff","sliderColor":"#2e2e2e","bufferColor":"#4d4d4d","sliderGradient":"none","progressGradient":"medium","durationColor":"#ffffff","progressColor":"#707070","backgroundColor":"#1b1b1d","timeColor":"#ededed","buttonColor":"#454545","backgroundGradient":"none","bufferGradient":"none","opacity":1,"fullscreen":true},"audio":{"url":"http://tee-pak.net/doolakorn/wp-content/plugins/fv-wordpress-flowplayer/flowplayer/flowplayer.audio-3.2.2.swf"}},"clip":{"url":"http://ds1.socialvio.com/clip/dd5789f3bdf3b9f91071460131cd417d/502afadd/PRO1_935_2068bd7251cf55a4_320.mp4","autoPlay":false,"scaling":"fit","autoBuffering":true},"canvas":{"backgroundColor":"#171717"},"playerId":"wpfp_cba096ecc1a9bbfd2b4e567e68382df5","playlist":[{"url":"http://ds1.socialvio.com/clip/dd5789f3bdf3b9f91071460131cd417d/502afadd/PRO1_935_2068bd7251cf55a4_320.mp4","autoPlay":false,"scaling":"fit","autoBuffering":true}]}" height="100%" id="wpfp_cba096ecc1a9bbfd2b4e567e68382df5_api" name="wpfp_cba096ecc1a9bbfd2b4e567e68382df5_api" pluginspage="http://www.adobe.com/go/getflashplayer" quality="high" src="http://tee-pak.net/doolakorn/wp-content/plugins/fv-wordpress-flowplayer/flowplayer/flowplayer.swf" type="application/x-shockwave-flash" width="100%" wmode="opaque"></embed><br />
<br /><embed allowfullscreen="true" allowscriptaccess="always" bgcolor="#000000" flashvars="config={"key":"false","plugins":{"controls":{"hideDelay":500,"autoHide":"always","buttonOverColor":"#ffffff","sliderColor":"#2e2e2e","bufferColor":"#4d4d4d","sliderGradient":"none","progressGradient":"medium","durationColor":"#ffffff","progressColor":"#707070","backgroundColor":"#1b1b1d","timeColor":"#ededed","buttonColor":"#454545","backgroundGradient":"none","bufferGradient":"none","opacity":1,"fullscreen":true},"audio":{"url":"http://tee-pak.net/doolakorn/wp-content/plugins/fv-wordpress-flowplayer/flowplayer/flowplayer.audio-3.2.2.swf"}},"clip":{"url":"http://ds2.socialvio.com/clip/eecd090a795defe586fab6fddd1c1679/502afb16/PRO1_936_c1ba066a5cf657dc_320.mp4","autoPlay":false,"scaling":"fit","autoBuffering":true},"canvas":{"backgroundColor":"#171717"},"playerId":"wpfp_38ba69cbd468e1a77d104a5aebff74c2","playlist":[{"url":"http://ds2.socialvio.com/clip/eecd090a795defe586fab6fddd1c1679/502afb16/PRO1_936_c1ba066a5cf657dc_320.mp4","autoPlay":false,"scaling":"fit","autoBuffering":true}]}" height="100%" id="wpfp_38ba69cbd468e1a77d104a5aebff74c2_api" name="wpfp_38ba69cbd468e1a77d104a5aebff74c2_api" pluginspage="http://www.adobe.com/go/getflashplayer" quality="high" src="http://tee-pak.net/doolakorn/wp-content/plugins/fv-wordpress-flowplayer/flowplayer/flowplayer.swf" type="application/x-shockwave-flash" width="100%" wmode="opaque"></embed><br />
<br /><embed allowfullscreen="true" allowscriptaccess="always" bgcolor="#000000" flashvars="config={"key":"false","plugins":{"controls":{"hideDelay":500,"autoHide":"always","buttonOverColor":"#ffffff","sliderColor":"#2e2e2e","bufferColor":"#4d4d4d","sliderGradient":"none","progressGradient":"medium","durationColor":"#ffffff","progressColor":"#707070","backgroundColor":"#1b1b1d","timeColor":"#ededed","buttonColor":"#454545","backgroundGradient":"none","bufferGradient":"none","opacity":1,"fullscreen":true},"audio":{"url":"http://tee-pak.net/doolakorn/wp-content/plugins/fv-wordpress-flowplayer/flowplayer/flowplayer.audio-3.2.2.swf"}},"clip":{"url":"http://ds2.socialvio.com/clip/0c371beccb99541e42a5beb7c0c58ed8/502afb50/PRO1_937_152fc0f6dfff5b1c_320.mp4","autoPlay":false,"scaling":"fit","autoBuffering":true},"canvas":{"backgroundColor":"#171717"},"playerId":"wpfp_3a5379ae687d07cebf3c780d7d1e026a","playlist":[{"url":"http://ds2.socialvio.com/clip/0c371beccb99541e42a5beb7c0c58ed8/502afb50/PRO1_937_152fc0f6dfff5b1c_320.mp4","autoPlay":false,"scaling":"fit","autoBuffering":true}]}" height="100%" id="wpfp_3a5379ae687d07cebf3c780d7d1e026a_api" name="wpfp_3a5379ae687d07cebf3c780d7d1e026a_api" pluginspage="http://www.adobe.com/go/getflashplayer" quality="high" src="http://tee-pak.net/doolakorn/wp-content/plugins/fv-wordpress-flowplayer/flowplayer/flowplayer.swf" type="application/x-shockwave-flash" width="100%" wmode="opaque"></embed><br />
Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/02183522654812960858noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2771483218054103059.post-38345148876371231532012-07-31T21:52:00.000-07:002012-08-01T19:56:06.029-07:00อ่าน ชิงนาง ตอนที่3 วันที่ 30 กรกฎาคม 2555 ย้อนหลัง<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><img border="0" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiNlimaYbvov02EJcdyi1OfsEQpOPeYFfmNq9MjTX4OFxrBSemhOHeDoRIhD_Ugm3vN2um_Eqhxck1qNWD0Om0cTDwzP9p2Hu4zlewrsb2q_hcjBw9EHxjQ06ds7zglh8pjm33Gl-xztlE/s320/d.jpg" width="229" /></div><strong>ภูผาและสว่างขับรถมาจอดพรืด! ที่แนวไม้กั้นทางเข้าหน้าไร่ มองป้าย “ไร่ฟ้าเหนือฟ้า” รู้ว่ามาไม่ผิดที่แน่ </strong><br /> <br /> สว่างกังวลไม่หาย “บุกมาถึงถ้ำเสือเลยเหรอครับนาย”<br /> ภูผาพูดนิ่งๆ “ถ้ำเสือ..หรือแค่รังโจร…เดี๋ยวก็รู้”<br /> ลูกน้องเหนือฟ้า 2 คนที่เฝ้าอยู่เดินกร่างเข้ามาทันที<br /> สว่างบอกลูกน้อง “นายภูผาต้องการเจรจากับพ่อเลี้ยงเหนือฟ้า”<br /> มันหันไปมองหน้ากัน เมื่อรู้ว่าคนที่มาเยือนนี่คือ ภูผา<br /> ลูกน้องคนหนึ่งเดินมาขวางหน้ารถ “ไร่ฟ้าเหนือฟ้าไม่ต้อนรับ!”<br /> ภูผายิ้มมุมปาก “ที่แท้ก็แค่รังโจร!”<br /> ลูกน้องอีกคน เดินมาหยุดที่ข้างรถฝั่งภูผาและออกคำสั่ง<br /> “กลับไป!”<br /> ลูกน้องคนแรกเริ่มนับ “นับหนึ่ง...นับสอง........นับ.....”<br /> ยังไม่ทันจะ “สาม” ภูผาต่อยเปรี้ยงไปลูกน้องคนที่ไล่ หงายเงิบสลบกลางอากาศ<br /> ภูผากระโดดพรวดไปที่กระโปรงหน้ารถแล้วเตะเสยลูกน้องที่เหลือ จนล้มคว่ำไปที่หน้ารถ มันฮึดสู้ จะชักปืนออกมา แต่สว่างเหยียบคันเร่ง พรวด! พุ่งรถเข้าใส่ ลูกน้องเหนือฟ้าล้มกลิ้งหงายไปอยู่ใต้ท้องร ลุกขึ้นไม่ได้เพราะรถคร่อมตัวอยู่<br /> สว่างชักเริ่มสนุก ตะโกนบอกภูผา “ไปกระตุกหนวดเสือกันครับนาย!”<br /> ภูผากระโดดขึ้นรถ สว่างเร่งคันเร่งรถมุ่งหน้าเข้าไปในไร่<br /> ลูกน้องลุกขึ้นมาได้สีหน้าตกใจ รีบวิ่งตามรถเข้าไป<br /> <br /> เหนือฟ้าแทงพูลอยู่ในบ้าน แต่พลาด<br /> “เว้ย!” อารมณ์เสีย<br /> ภูผาและนายสว่างเดินพรวดเข้ามา ลูกน้องเหนือฟ้าเห็นเข้ารีบออกมารับหน้า<br /> เหนือฟ้าเงยหน้าจากโต๊ะพูลขึ้นมอง เห็นว่าเป็นภูผาก็ยิ้มร้าย<br /> ลูกน้องที่หน้าประตูไร่ วิ่งกระเซอะกระเซิงตามเข้ามา<br /> “พ่อเลี้ยงครับ..ผมห้ามมันไม่อยู่” ลูกน้องบอก<br /> เหนือฟ้ามองไม่พอใจลูกน้องก่อนเอ่ยกับภูผา “กล้ามาเหยียบถึงถิ่นเลยเหรอ ไอ้ภูผา”<br /> “ฉันกล้าเหยียบทั้งนั้น ไม่ว่าจะถิ่นไหน..หรือหน้าไหน!” ภูผาบอกไม่สะทกสะท้าน<br /> “ไอ้ภูผา!”<br /> “ฉันมาที่นี่เพื่อทำไร่ ไม่ได้มาเพื่อมีปัญหากับใคร” เสียงเข้มขึ้น “ถ้าไม่คิดจะเป็นมิตร ก็ต่างคนต่างอยู่!”<br /> เหนือฟ้ามองภูผานิ่งๆ ก่อนจะพูดขึ้น<br /> “ต่างคนต่างอยู่น่ะไม่ยาก แต่แกกำลังยุ่งกับหนูนา ผู้หญิงของฉัน!”<br /> สว่างฟังแล้วไม่เข้าหู รู้สึกไม่พอใจ “ผู้หญิงของพ่อเลี้ยงที่พูดถึงน่ะ..หลานผมนะคร๊าบ”<br /> “ลูกหลานใครฉันไม่สน! คนอย่างพ่อเลี้ยงเหนือฟ้า..อยากได้อะไรต้องได้”<br /> สว่างไม่พอใจหนัก “อ้าว”<br /> ภูผาขัดขึ้นเสียงเรียบๆ “ถามผู้หญิงเขาหรือยังว่าอยากเป็นผู้หญิงของนายหรือเปล่า”<br /> เหนือฟ้าโกรธ “ไอ้ภูผา!”<br /> เหนือฟ้าพุ่งจะเข้าเล่นภูผา ภูผาชักปืนจ่ออย่างไม่หวั่นเกรง<br /> ลูกน้องเหนือฟ้าชักปืนออกมาเล็งไปที่ภูผา จังหวะเดียวกับที่สว่างก็ชักปืนออกมาประจันหน้ากับกลุ่มลูกน้องเหมือนกัน<br /> เหนือฟ้าอึ้ง ตาค้าง เมื่อเห็นว่าถูกปืนภูผาจ่ออยู่ตรงหน้า<br /> “เอาสิ พวกมันยิง ฉันยิง! ดูสิว่ากระสุนของฉันกับลูกน้องนายใครจะไวกว่ากัน แต่ระยะแค่นี้..ฉันไม่พลาดเป้าแน่!” ภูผาขู่ท่าทีแน่วนิ่ง<br /> <br /> ในบรรยากาศแสนตึงเครียดนั้น ภูผากลับดูสงบนิ่ง ในขณะที่เหนือฟ้าเหงื่อเริ่มแตก<br /> วันชัยเดินเข้ามาบอกเสียงเรียบๆ “เก็บปืน!”<br /> วันชัยก้าวเข้ามาในห้อง ภูผาเหลือบมองวันชัยแวบหนึ่ง ดูเก๋าเกมไม่เบา วันชัยก้าวเข้ามาขวางทางปืนที่จ่อไปที่เหนือฟ้าอย่างไม่พรั่นพรึงใดๆ พวกลูกน้องชะงัก<br /> “ฉันสั่ง” วันชัยเสียงเข้ม “ให้เก็บปืน”<br /> เหนือฟ้าขัดใจ “พี่วันชัย!!”<br /> วันชัยยกมือห้ามเหนือฟ้าไม่ต้องพูด มองภูผาอย่างประเมินความสามารถ “ไม่เบานี่...”<br /> “อย่ายุ่งกับไร่ของฉันอีก” บอกกับเหนือฟ้า “ส่วนเรื่องหนูนา ฉันเป็นนายก็ต้องดูแลปกป้องลูกน้องของชั้น”<br /> ภูผาจ้องหน้าวันชัยและเหนือฟ้า ก่อนจะกลับออกไปมาดอย่างเท่ โดยมีสว่างจ่อปืนเดินถอยระวังหลังตามภูผาไป<br /> เหนือฟ้าโวยใส่ลูกน้อง<br /> “ยืนทำบื้ออะไร ตามไปเก็บมันสิวะ”<br /> วันชัยสั่งเฉียบขาด “ใครตามไป ข้าจะยิงทิ้งให้หมด”<br /> <br /> <strong>ทุกคนชะงักกึก</strong><br /><strong>วันชัยเดินเข้ามามองหน้าเหนือฟ้าใกล้ๆ พูดเบาๆ กับเหนือฟ้าแต่เสียงเข้ม</strong><br /> <strong> </strong><br /> “ในสายตาคนอื่นเราต้องเป็นเสือไม่ใช่หมาลอบกัด! ถ้ามันเป็นศพอยู่ในไร่เรา พ่อเลี้ยงก็จะกลายเป็นแค่นักเลงหางแถว” วันชัยหันกลับมาพูดกับลูกน้อง “ไอ้เหงี่ยม!”<br /> ลูกน้องชื่อเหงี่ยมก้าวออกมา<br /> “ครับ นาย!”<br /> วันชัยยิงเปรี้ยง! เข้าที่ลำตัวลูกน้อง เหงี่ยมสะดุ้งเฮือก! ทรุดลง ทุกคนตกใจ<br /> “เพราะเอ็งปล่อยให้ไอ้ภูผามันเข้ามาหยามพ่อเลี้ยงเหนือฟ้ากับข้าได้ ถึงที่นี่” หันไปพูดกับลูกน้องคนอื่นๆ “พวกเอ็งจำไว้ ต่อไปใครทำงานพลาด..ตายสถานเดียว!!”<br /> ทุกคนอึ้งไปหมด….แล้วค่อยๆ ลากลูกน้องดวงกุด ออกไป<br /> เหนือฟ้าโวยวายอย่างเสียหน้า<br /> “ไหนพี่บอกนับถอยหลังได้เลยไง นี่แค่ข้ามวัน..มันก็มาเหยียบหน้าฉันถึงที่แล้ว เลี้ยงเสียข้าวสุก”<br /> วันชัยหันขวับจ้องหน้าเหนือฟ้า เหนือฟ้าจ้องกลับด้วยความโกรธก่อนฮึดฮัดออกไป<br /> วันชัยกำมือแน่นอย่างเจ็บแค้น ซึ่งดูไม่รู้ว่าแค้นภูผา หรือว่าเหนือฟ้ากันแน่!<br /> <br /> ที่ท่าเรือวงเดือนจัดสำรับปิ่นโตให้พฤกษ์<br /> “ทานข้าวก่อนนะคะจะได้ทานยา”<br /> พฤกษ์หยิบช้อนจะตักข้าว แต่ไม่ถนัดนักเพราะเจ็บแผล วงเดือนเห็นจึงตัดสินใจขอช้อนมาจากพฤกษ์ พฤกษ์ส่งให้งงๆ<br /> “เดือนป้อนให้ดีกว่านะคะ”<br /> วงเดือนตักข้าวป้อน พฤกษ์มองอึ้งๆ ไม่คิดว่าเดือนจะทำให้ พฤกษ์ตื่นเต้นนิด ๆ อ้าปากรับการป้อนจากวงเดือน สีหน้ามีความสุข ในขณะที่วงเดือนทำไปตามหน้าที่<br /> เมฆาจะเข้ามาแล้วต้องชะงัก เมื่อเห็นวงเดือนป้อนข้าวพฤกษ์<br /> เมฆาจับอาการเห็นชัดว่าพฤกษ์มองวงเดือนอย่างมีความสุขมาก เมฆาลอบมองอย่างเข้าใจ<br /> วงเดือนถาม “ทำไมคุณพฤกษ์ถึงไม่กลับบ้านคะ คุณลุงคุณป้าท่านเป็นห่วงคุณพฤกษ์มากนะคะ”<br /> พฤกษ์อึ้งไป เพราะเคยพูดกับย่าว่าจะเป็นคนขอไปจากบ้านเอง<br /> วงเดือนอึดอัดใจ “เป็นเพราะเดือนหรือเปล่าคะ”<br /> พฤกษ์โกหก “ไม่ใช่นะ ไม่เกี่ยวกับเดือน”<br /> “ถ้าอย่างนั้น...คุณพฤกษ์ก็กลับบ้านเถอะนะคะ อยู่ที่นี่มันไม่สะดวกสบาย”<br /> “แต่ที่นี่..เป็นที่ที่ฉันอยู่กับเดือนได้..โดยไม่ต้องกังวลสายตาคุณย่า”<br /> วงเดือนอึ้งกับเหตุผลของพฤกษ์<br /> “เดือน...ฉัน...”<br /> เมฆาเดืนเข้ามาขัดจังหวะทันที<br /> “พี่พฤกษ์ เป็นยังไงบ้าง” วางถุงยาในมือลง “ผมเอายามาเพิ่มให้ ยังปวดแผลอยู่ไหม?”<br /> “ดีขึ้นมากแล้ว” พฤกษ์บอก<br /> เมฆาพยักหน้ารับรู้และหันไปหาวงเดือน “ถ้าอย่างงั้นเราไปกันเถอะ”<br /> “จะไปไหน”<br /> “คลินิกครับ นี่ใกล้เวลาเปิดแล้ว เดี๋ยวคนไข้จะรอ” เมฆาบอก<br /> วงเดือนรับคำ “ค่ะ”<br /> เมฆาเดินออกไป วงเดือนลุกตามไปแต่ยังไม่วายหันมาหาพฤกษ์<br /> “กลับบ้านนะคะคุณพฤกษ์”<br /> พฤกษ์ยิ้มน้อยๆ ส่งให้..ไม่ตอบอะไร วงเดือนเดินออกไป พฤกษ์มองตามอย่างอาลัยอาวรณ์<br /> <br /> แต่ไม่นานหลังจากนั้น เมฆากลับเดินนำวงเดือนเข้ามาในร้านอาหาร พาไปนั่งที่โต๊ะในมุมหนึ่ง<br /> “คุณเมฆาคะ ไหนว่าเราจะรีบไปคลินิกไม่ใช่เหรอคะ”<br /> “ตั้งแต่เช้า ฉันยังไม่ได้ทานอะไรเลย ขอทานข้าวก่อนได้ไหม”<br /> วงเดือนเจอเสียงนิ่มๆ ขอร้องในที ของเมฆาก็ยิ่งไม่กล้าปฏิเสธ “ค่ะ”<br /> เมฆาดูเมนู “ทานอะไรดี”<br /> วงเดือน มองอาการเกรงใจปนอึดอัด “เดือนยังไม่หิวค่ะ”<br /> เมฆามองวงเดือนที่ดูเกร็ง ก็ยิ้มนิดๆ แต่ไม่เซ้าซี้ พนักงานเดินมารับออเดอร์<br /> เมฆาเริ่มสั่ง “ข้าวผัดกุ้งที่นึงแล้วก็” มองวงเดือน “น้ำส้มแก้วนึงนะเดือน”<br /> วงเดือนพยักหน้ารับอย่างเกรงใจ พนักงานเดินกลับไป<br /> เมฆามองเดือน “อึดอัดเหรอ”<br /> วงเดือนอึกอัก “เดือนคิดว่ามันไม่เหมาะ ถ้าใครมาเห็นเข้า”<br /> เมฆาสวนออกมาไม่แคร์ “ฉันไม่สน”<br /> วงเดือนอึ้ง<br /> เมฆาเสียงนุ่มนวลลงแต่จริงจัง “ขอให้ได้อยู่กับเธอ ฉันไม่สนใจใครทั้งนั้น”<br /> <br /> <strong>วงเดือนเจอยิงคำหวานใส่ก็ได้แต่อึ้ง หันเมินมองไปทางอื่น</strong><br /> <strong>ที่ประตูหน้าร้านเวลานั้น โฉมไฉไลเดินเข้ามากับเพื่อนสาว</strong><br /> <strong></strong><br /> “โฉม นั่นมันคุณเมฆานี่ มากับสาวที่ไหนล่ะนั่น?”<br /> โฉมไฉไลหันไปมอง เห็นวงเดือนนั่งอยู่กับเมฆา ก็โกรธจี๊ดของขึ้นมาทันควัน<br /> “ไหนว่าคุณเมฆาเขาหลงเธอจนโงหัวไม่ขึ้นไง” เพื่อนปากดียิ้มเยาะ “ฉันว่าไอ้ที่เขาหลงน่ะ<br /> ..ยัยหน้าหวานนั่นมากกว่า ไม่ใช่น้ำพริกถ้วยเก่าอย่างเธอแล้วล่ะ”<br /> โฉมไฉไลพีคสุดแล้ว พุ่งเข้าไปหาเมฆากับวงเดือนที่โต๊ะทันที เพื่อนสาวรีบตามไป<br /> วงเดือนหันไปเห็นโฉมก็ตกใจ หวั่นจะมีเรื่องเหมือนครั้งก่อน<br /> โฉมไฉไลทักเมฆาเสียงขุ่น “ไม่มีเพื่อนทานข้าวทำไมไม่บอกโฉมล่ะค่ะ” โยนค้อนให้วงเดือน<br /> “จะได้ไม่ต้องลำบากลากคนรับใช้ในบ้านมาร่วมโต๊ะด้วยแบบนี้”<br /> วงเดือนหน้าเสีย<br /> “เอ่อ..เดือนขอตัวก่อนนะคะ”<br /> โฉมไฉไลคว้าแขนวงเดือนไว้ จิกแขนแน่น “อยู่บ้านผู้ดีแท้ ๆ แต่ไม่มีมารยาทจะลุกหนีไปดื้อๆ อย่างนี้ได้ยังไง”<br /> เมฆาปราม ไม่อยากให้มีเรื่อง “โฉม!”<br /> โฉมไฉไลแววตาแข็งกร้าวแต่พูดเสียงหวาน “นั่งก่อนสิจ๊ะเดือน”<br /> พลางโฉมไฉไลดึงวงเดือนให้ลงนั่ง วงเดือนจำใจ จากนั้น..โฉมไฉไลถือวิสาสะนั่งลงร่วมโต๊ะด้วยเลย<br /> เพื่อนสาวเห็นสีหน้าเมฆาตึง รู้ว่าไม่พอใจแน่ ก็รีบเอ่ยขึ้น “โฉม..ฉันว่า”<br /> โฉมไฉไลพูดกับเพื่อน “เธอยังไม่รู้จักผู้หญิงคนนี้ใช่ไหม หล่อนชื่อวงเดือนเรียนจบพยาบาล” หันมาพูดกับวงเดือน “เธอเก่งทางด้านอะไรนะ จับ..หมอใช่ไหม?!”<br /> โฉมไฉไลหัวเราะเสียดสีเต็มที่<br /> เพื่อนสาวทำหน้าไม่ถูก รู้ว่าเดี๋ยวมีตบกันแน่<br /> เมฆามองวงเดือนที่หน้าเสีย ก็ไม่พอใจลุกขึ้นทันที เมฆาหยิบเงินวางบนโต๊ะแล้วคว้ามือวงเดือน<br /> “ไป!”<br /> เมฆาจะดึงวงเดือนลุกไป แต่โฉมไฉไลดึงแขนเมฆาไว้เช่นกัน<br /> “คุณจะไปไหน”<br /> เมฆาตอกหน้าไม่เกรงใจแล้ว “ไปไหนก็ได้ที่ไม่มีคุณ”<br /> “คุณเห็นนังนี่ดีกว่าฉันเหรอ”<br /> เมฆาสวนคำทันที “ใช่!” <br /> เมฆาปลดมือโฉมไฉไลอย่างไม่แยแส แล้วจูงมือวงเดือนเดินออกไป<br /> เพื่อนสาวทำทีหวังดีแต่ปรารถนาร้าย “ฉันว่าเธอตกกระป๋องแล้วล่ะโฉม”<br /> โฉมไฉไลแค้นจัดขบกรามคำรามในลำคอ<br /> “นังวงเดือน!!”<br /> <br /> ด้านภูผาอาบน้ำเสร็จ อยู่ในห้อง โยนผ้าเช็ดตัวและหยิบเสื้อมาสวม เสียงสว่างดังเข้ามา<br /> “นายครับ..นาย...”<br /> ภูผาเดินออกไปหน้าบ้าน เห็นหนูนา นายสว่างกับคนงานทั้งหมดรออยู่แล้ว มีคนแก่มาด้วยสองสามคน<br /> สว่างร้องขึ้น “อ้าว มาแล้ว” หันไปบอกคนงาน “เตรียมตัวให้พร้อมเว้ยเฮ้ย”<br /> หนูนาทำหน้าเยาะใส่ภูผา<br /> “ให้คนทั้งไร่มายืนรอตั้งนาน อย่างนี้ต้องโดนลงโทษ”<br /> “จัดเต็ม” ดอยรับมุก<br /> จากนั้นดอยและคนงานอื่นๆ ที่ทำงึมๆ กันอยู่กรี๊ดกันขึ้นมากรูเข้าใส่ภูผาปะแป้ง พรมน้ำ โปรยดอกไม้<br /> คนแก่ผูกข้อมือ เป่าหัวปู๊ดๆๆ…ภูผางงไปหมด<br /> ดอยปะแป้งภูผา หอมแก้มซ้ายขวา แล้วกรี๊ดกร๊าดชอบใจ<br /> “แอร๊ยย ได้กำไรอ้ะ”<br /> สว่างหัวเราะร่า เข้ามาบอก<br /> <br /> “ธรรมเนียมคนเหนือน่ะครับ รับขวัญกันหน่อย โชคร้ายให้มันหายไป เหลือไว้แต่โชคดี” สว่างว่า<br /> ภูผาซึ้งใจ ยิ้มกว้าง หันไปสบตากับหนูนาที่มองมา…ภูผายิ้มให้<br /> หนูนาทำไม่สน เชิดเชอะหันหลังให้ เห็นว่าอมยิ้ม ภูผาอดยิ้มตามไม่ได้<br /> <br /> เวลาผ่านไป<br /> เย็นนั้นภูผานั่งอยู่ตรงระเบียงบ้านพัก ลมหนาวโชยมาปะทะใบหน้าภูผา ชายหนุ่มสัมผัสกับความหนาวเย็นยะเยือก ทอดสายตาไปยังยังเทือกเขาล้อมรอบเบื้อหน้า ไล่สายตาตามหมอกจางๆ ที่ลอยล่องเป็นกลุ่มเหนือนภา ภูผากอดอกเรียกไออุ่น พูดกับตัวเอง<br /> “อากาศเริ่มเย็นลงแล้ว อีกไม่นานหน้าหนาวก็จะมาถึง...”<br /> <br /> ค่ำคืนเดียวกันนั้น ศรีเรือนนั่งอ่านจดหมายใบหน้าของหญิงชรายิ้มนิด ๆ ที่ได้รับรู้ความเป็นไปของหลานชา ผู้อยู่ไกล<br /> “คนที่นี่พูดกันว่าปีนี้คงจะหนาวกว่าปีที่แล้วมาก” <br /> <br /> ตอนเช้าวันต่อมา กล่องรับจดหมายหน้าบ้าน...ถูกวงเดือนเปิดออกแต่ไม่เจออะไร หญิงสาวถอนหายใจปิดกล่องด้วยสีหน้าผิดหวัง<br /> <br /> ค่ำคืนนั้นศรีเรือนอยู่ในห้องนอน กำลังอ่านจดหมายของภูผา เห็นภาพหลานชายคนรองแห่งแสนสมุทร ราวกับเขายืนเล่าอยู่ตรงหน้า<br /> “ไร่ชาของเรา พร้อมเผชิญกับความหนาวที่คนแถวนี้ร่ำลือกันแล้ว<br /> หญิงชรานึกเห็นเป็นภาพภูผากำลังออกแรงทำงานในไร่<br /> “ผมก็อยากรู้เหมือนกันว่ามันจะหนาวแค่ไหน”<br /> เห็นฉากชีวิตที่ภูผาช่วยกันกับคนงาน ตอกรั้วกั้นเขตไร่<br /> “แต่ไม่ว่ายังไง เลือดทะเลอย่างผมก็ต้องทนให้ได้”<br /> ภูผาช่วยคนงานแบกไม้หนักอึ้งอย่างแข็งขัน<br /> “มันไม่ใช่แค่การพิสูจน์ตัวเองเพียงอย่างเดียว...สำหรับผม มันเป็นการเยียวยาชีวิต ที่เคยพังไม่มีชิ้นดี”<br /> ยามค่ำคืนภูผานั่งดื่มชาอยู่หน้ากองไฟ<br /> “ม้าแตกฝูง เมื่อบาดเจ็บก็ต้องรักษาตัวเอง...ผมก็เช่นกัน”<br /> ศรีเรือนเงยหน้าขึ้นจากจดหมาย ถอนใจ แววตาเห็นใจ<br /> “ย่าเชื่อว่าแกต้องทำได้” หญิงชรายิ้ม “คนเลือดร้อนอย่างแก ไปอยู่ที่หนาวๆ ซะบ้างก็ดี เผื่อจะเย็นลงบ้าง”<br /> ศรีเรือนดึงหีบใบหนึ่งออกมาจากตู้ เมื่อเปิดออกเห็นว่ามีจดหมายจ่าหน้าซองด้วยลายมือภูผาเป็นปึก ศรีวางจดหมายสองสามฉบับสุดท้ายลงแล้วปิดหีบใส่กุญแจล็อค!<br /> <br /> วงเดือนนั่งถักนิตติ้งอยู่ที่หน้าเรือนพัก หญิงสาวบอกกับตัวเอง<br /> “รถไฟเที่ยวนั้นสิ้นสุดที่เชียงราย แต่ไม่รู้ว่าปลายทางของคุณคือที่ไหนกันแน่…จะหวังให้คุณติดต่อกลับมาหาเดือน คงจะเป็นไปไม่ได้ แต่หากวันไหนมีใครสักคนที่นี่รู้ที่อยู่ของคุณ เดือนจะฝากให้เขาเอา<br /> เสื้อกันหนาวไปให้…อยากให้คุณรู้ไว้เสมอว่า หัวใจพังๆ ที่คุณทิ้งไว้ มันถูกดูแลอย่างดี และดูแลอย่างนี้ตลอดไป”<br /> <br /> รุ่งเช้าภูผาหยิบจดหมายสองสามฉบับหย่อนใส่ตู้ไปรษณีย์ตรงหน้า กวาดสายตามองไปรอบๆ ที่ตรงนี้เขาไม่เคยอยู่ ไม่คุ้นตา เหมือนแสนสมุทร..บ้านของเขา<br /> <br /> เช้าวันต่อมาไปรษณีย์ขี่จักรยานมาเปิดตู้จดหมายแล้วใส่จดหมายเข้าไป เป็นจังหวะที่วงเดือนเดินออกมาหน้าบ้านพอดี เห็นไปรษณีย์ขี่รถลับตัวไป สีหน้าวงเดือนมีความหวัง นึกถึงภูผาขึ้นมา<br /> “คุณภูผา...”<br /> วงเดือนรีบเดินไปที่ตู้จดหมายแล้วเปิดออก หยิบจดหมายปึกนั้นออกมา โดยไม่รู้ว่ามีจดหมายภูผาอยู่ข้างใต้สุด<br /> วงเดือนค่อยๆ พลิกไล่ดูจดหมายทีละฉบับ...ทีละฉบับ ดึงจดหมายฉบับสุดท้ายของคนอื่นออกไป ก่อนจะเห็นตรงขอบมุมจดหมายของภูผา!!<br /> <br /> วงเดือนอ่านจ่าหน้าซองจดหมายของภูผา<br /> “คุณย่าศรีเรือน...” มองที่ลายมือจำได้ติดตา “ลายมือคุณภูผา!”<br /> วงเดือนเพ่งมองจดหมายอีกครั้ง เห็นตงติดสแตมป์ว่ามาจากเชียงราย!! วงเดือนกำลังจะพลิกจดหมายกลับเพื่อหาที่อยู่ของผู้ส่ง<br /> ทันใดนั้น ศรีเรือนเข้ามากระชากจดหมายไปจากมือวงเดือน<br /> “คุณท่าน...” วงเดือนตกใจ<br /> ศรีเรือนมองจดหมายในมือ สีหน้าโกรธเกรี้ยว<br /> “หล่อนมีสิทธิ์อะไรมาละลาบละล้วงจดหมายของฉัน<br /> วงเดือนยกมือไหว้ “ขอโทษค่ะ คุณท่าน คือเดือนกำลังรอจดหมาย...”<br /> ศรีเรือนสวนคำ “ส่วนเกินอย่างหล่อน จะมีใครติดต่อมาหา พ่อแม่ก็ตายไปหมดแล้วไม่ใช่เหรอ?! แล้วนี่มันก็จ่าหน้าซองถึงฉัน”<br /> วงเดือน กลัวนัก แต่ตัดสินใจถาม “นั่นจดหมายจากคุณภูผาใช่ไหมคะ?”<br /> ศรีเรือนหันขวับมาตาคมกริบ เสียงเข้ม “อย่ามาสอดรู้!”<br /> วงเดือนหลบตาวูบด้วยความผิดหวัง ก่อนที่จะยกมือไหว้ศรีเรือน และเดินออกไปทางหน้าบ้าน<br /> ศรีเรือนกำจดหมายภูผาแน่น<br /> <br /> <strong>“ฉันจะปกป้องแสนสมุทรให้ถึงที่สุด!”</strong><br />ขอขอบคุณจาก manager.co.th<b> </b><strong><br /></strong><strong> </strong>Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/02183522654812960858noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2771483218054103059.post-74559180991369466262012-07-31T21:43:00.000-07:002012-08-01T19:56:06.066-07:00ดูเรื่องเล่าเช้านี้ วันที่ 1 สิงหาคม 2555 ย้อนหลัง<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><img border="0" height="195" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhyLMD7JBnMgNKKBuP_XAqd1zxS-SE3aD8ZGo4D1qOn0B2JHtiHp50Zr91WGc6jYo1j5J0Wbu8XWrtViGlCPtJhqCS2L4t-cPURCfGOweqI7Ye-PaO5JQa-csXYAfhGT_CtzDNGJLHEvxs/s320/d.jpg" width="320" /></div>ดูเรื่องเล่าเช้านี้ย้อนหลัง ดูข่าวเรื่องเล่าเช้านี้ตอนล่าสุด เรื่องเล่าเช้านี้ ออกอากาศทุกวันจันทร์-ศุกร์ เวลา 06.00-08.30 น. เรื่องเล่าเช้านี้ ทางช่อง3 <br /><iframe allowfullscreen="" frameborder="0" height="400" src="http://www.youtube-nocookie.com/embed/0YXOLM2MVrA?rel=0" width="530"></iframe><br /><h2> <iframe allowfullscreen="" frameborder="0" height="398" src="http://www.youtube-nocookie.com/embed/78iEFMfIgpc?rel=0" width="530"></iframe><br /></h2><h2> <iframe allowfullscreen="" frameborder="0" height="398" src="http://www.youtube-nocookie.com/embed/pjfyd9EHsEc?rel=0" width="530"></iframe><br /></h2><h2> <iframe allowfullscreen="" frameborder="0" height="398" src="http://www.youtube-nocookie.com/embed/pU0920o9864?rel=0" width="530"></iframe><br /></h2><h2> <iframe allowfullscreen="" frameborder="0" height="398" src="http://www.youtube-nocookie.com/embed/W1UVy7w0wNY?rel=0" width="530"></iframe><br /></h2><h2> <iframe allowfullscreen="" frameborder="0" height="398" src="http://www.youtube-nocookie.com/embed/iEBs_e6dyE4?rel=0" width="530"></iframe><br /></h2><h2> <iframe allowfullscreen="" frameborder="0" height="398" src="http://www.youtube-nocookie.com/embed/hh2nI0_rWek?rel=0" width="530"></iframe><br /></h2><h2> <iframe allowfullscreen="" frameborder="0" height="398" src="http://www.youtube-nocookie.com/embed/EcuZUWlQmn0?rel=0" width="530"></iframe><br /></h2><h2> <iframe allowfullscreen="" frameborder="0" height="398" src="http://www.youtube-nocookie.com/embed/CyzgMTNX2y8?rel=0" width="530"></iframe><br /></h2><h2> <iframe allowfullscreen="" frameborder="0" height="398" src="http://www.youtube-nocookie.com/embed/PZwIixmWubQ?rel=0" width="530"></iframe><br /></h2><h2> <iframe allowfullscreen="" frameborder="0" height="398" src="http://www.youtube-nocookie.com/embed/tTBqmjZttUo?rel=0" width="530"></iframe><br /></h2><h2> <iframe allowfullscreen="" frameborder="0" height="398" src="http://www.youtube-nocookie.com/embed/_Pe9NO1yYj4?rel=0" width="530"></iframe><br /></h2><h2> <iframe allowfullscreen="" frameborder="0" height="398" src="http://www.youtube-nocookie.com/embed/AweUjGRxMW4?rel=0" width="530"></iframe><br /></h2><h2> <iframe allowfullscreen="" frameborder="0" height="398" src="http://www.youtube-nocookie.com/embed/F13RkBN6Vyc?rel=0" width="530"></iframe><br /></h2><h2> <iframe allowfullscreen="" frameborder="0" height="398" src="http://www.youtube-nocookie.com/embed/OGs8qmFtnnc?rel=0" width="530"></iframe><br /></h2><h2> <iframe allowfullscreen="" frameborder="0" height="398" src="http://www.youtube-nocookie.com/embed/8QlWWOOsV-Y?rel=0" width="530"></iframe><br /></h2><h2> <iframe allowfullscreen="" frameborder="0" height="398" src="http://www.youtube-nocookie.com/embed/8P5bidUFXCQ?rel=0" width="530"></iframe><br /></h2><h2> <iframe allowfullscreen="" frameborder="0" height="398" src="http://www.youtube-nocookie.com/embed/ZwE9g2o82P8?rel=0" width="530"></iframe><br /></h2><h2> </h2>Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/02183522654812960858noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2771483218054103059.post-54732917580112594492012-07-31T19:09:00.000-07:002012-08-01T19:56:06.090-07:00อ่านละครเล่ห์ร้อยรัก ตอนที่ 14 วันที่ 1 ส.ค. 55 (ต่อ)<br />บุญทันพยักหน้ารับรู้ แล้วถามหาคุณปู่<br /><br />“คุณปู่ก็แอดมิทอยู่ห้องข้างๆ นี่ล่ะค่ะ พรุ่งนี้น่าจะลุกมาเยี่ยมพี่ภูได้ พี่ภูนอนพักเถอะนะคะ เมย์จะนั่งอยู่เป็นเพื่อนตรงนี้”<br /><br />“พี่ว่าเมย์นอนเถอะ ไม่ต้องห่วงพี่หรอก”<br /><br />“เมย์ไม่ง่วงค่ะ พี่ภูหลับเถอะ”<br /><br />บุญทันดึงมือคนรักมาจูบ สาวเจ้าจุ๊บแก้มให้กำลังใจ ชายหนุ่มยิ้มปลื้ม พลางจับมือสาวเจ้าไว้ก่อนจะหลับตาลง<br /><br />ส่วน ธาวินนอนชะเง้อรอตาลมาเยี่ยม เมื่อเสียงเคาะประตูดังขึ้น ชายหนุ่มนึกว่าเป็นตาล แต่กลายเป็นพยาบาลนำยาแก้ปวดมาให้ แม้จะผิดหวังอย่างแรง แต่ยังมีกำลังถามหา<br /><br />“ภรรยาผมอยู่ข้างนอกรึเปล่าครับ”<br /><br />“ไม่เห็นนะคะ มีแค่คุณเมย์ที่ตอนนี้อยู่กับคุณ<br /><br />ภูบดี มีอะไรรึเปล่าคะ จะให้โทร.ตามไหม”<br /><br />“ไม่เป็นไรครับ เดี๋ยวพรุ่งนี้เขาคงมาเยี่ยมผม”<br /><br />พยาบาลยิ้มให้ก่อนเดินจากไป ทิ้งให้ธาวินมองตาม พลางรำพึงออกมาเบาๆ “อย่าบอกนะ ว่าตาลจะไม่ ยกโทษให้เรา”<br /><br />ooooooo<br />วันรุ่งขึ้น อาการบาดเจ็บทางกายธาวินดีขึ้น แต่อาการทางใจเหมือนยังไม่ได้รักษา ชายหนุ่มนอนรอคนรักมาเยี่ยม หวังเห็นรอยยิ้มเป็นโอสถรักษาใจ แต่คนที่เข้ามากลับเป็นเมย์<br /><br />“มอร์นิ่งค่ะพี่วิน พี่ภูฝากให้เมย์มาเยี่ยมค่ะ เป็นไงบ้างคะเมื่อคืนหลับสนิทไหม”<br /><br />ธาวินซ่อนความผิดหวังไว้ในใจ ทักทายเมย์ด้วยไมตรี ก่อนสารภาพเรื่องนอนไม่หลับในคืนที่ผ่านมา<br /><br />“อ้าว ทำไมล่ะคะ อย่าบอกว่าพี่ตาลชวนคุยทั้งคืนนะ”<br /><br />“ตั้งแต่พี่ฟื้นขึ้นมา พี่ยังไม่เจอตาลเลย”<br /><br />“จริงหรือคะ เมื่อคืนตอนที่รอผ่าตัดพี่ตาลยังอยู่กับเมย์เลยนะคะ”<br /><br />“เขาคงยังโกรธพี่อยู่”<br /><br />“ไม่ น่าโกรธแล้วมั้ง ตอนที่พี่วินถูกยิงพี่ตาลเขายังร้องไห้เลย เดี๋ยวเมย์โทร.หาเขาดีกว่า บางทีเขาอาจจะมีเรื่องอะไร” เมย์กดโทรศัพท์หาตาล<br /><br />ด้านสาวตาล เธอยืนเหม่ออยู่หน้าบ้านได้ยินเสียงโทรศัพท์จึงเข้ามากดรับ<br /><br />“ค่ะ คุณเมย์”<br /><br />“พี่ตาลอยู่ไหนคะ มีคนป่วยต้องการกำลังใจด่วนค่ะ”<br /><br />“อ๋อ ตาลอยู่ต่างจังหวัดน่ะค่ะ”<br /><br />“พี่ตาลไปทำอะไรที่ต่างจังหวัดคะ”<br /><br />“ตาลมาพักผ่อนน่ะค่ะ คุณเมย์มีอะไรรึเปล่าคะ”<br /><br />“แล้วพี่ตาลไม่มาดูพี่วินหรือคะ”<br /><br />“เขาปลอดภัยแล้วนี่คะ ก่อนมา ตาลถามหมอ หมอ บอกว่าอีกสองวันก็กลับบ้านได้”<br /><br />“คือเมย์หมายถึงว่าพี่ตาล...” เมย์พูดไม่ออก<br /><br />“ขอพี่พูดกับตาลหน่อย” ธาวินขอโทรศัพท์ แล้วส่งเสียงอ้อนไปตามสาย “ตาล...นี่ตาลจะไม่ยกโทษให้ ผมจริงๆหรือ”<br /><br />“ฉันเคยบอกคุณแล้วไงว่าไม่”<br /><br />“ต้องให้ผมทำอะไรตาลถึงจะหายโกรธ หรือตาลอยากเห็นผมตายไปต่อหน้า ถึงจะยกโทษให้”<br /><br />“ถึงคุณจะตาย ฉันก็ไม่ยกโทษให้ แค่นี้นะ” ตาลกดปิดโทรศัพท์<br /><br />ธาวินหน้าสลดหันมาฟ้องเมย์ “เขาบอกว่าถึงผมตายเขาก็ไม่ยกโทษให้ผม”<br /><br />เสียง ธาวินเศร้าสร้อย เรียกความสงสารจากเมย์ได้ไม่น้อย แต่เธอก็ได้แต่แสดงความเห็นใจ และเข้าใจ ไม่สามารถทำให้ชายหนุ่มเบื้องหน้าอาการดีขึ้นมาได้<br /><br />ooooooo<br /><br />เวลาเดียวกัน พิพัฒน์มาเยี่ยมบุญทันในห้อง พลางปรับทุกข์กับหลานชาย<br /><br />“ปู่ไม่อยากเชื่อเลยจริงๆว่าปารมีจะมีจิตใจโหดเหี้ยม ขนาดนี้ ถ้าปู่ไม่ยอมเซ็นเอกสารให้ เขาคงจะฆ่าปู่อีกคน”<br /><br />“ผมผิดเองครับ ที่ไม่เชื่อสัญชาตญาณตัวเองตั้งแต่แรก ไม่งั้นคุณปรารภคงไม่ตาย”<br /><br />“ไม่ใช่ความผิดของหลานหรอก ใครจะไปคิดว่าผู้หญิงที่อ่อนหวาน เจียมเนื้อเจียมตัวอย่างปารมีจะเป็นฆาตกรที่อำมหิต”<br /><br />“ปารมีคงคิดวางแผนเรื่องนี้มานานแล้ว”<br /><br />“ใช่ ตำรวจบอกว่าปารมีเป็นคนบงการฆ่าภาคิน แล้วก็พยายามหาทางฆ่าปู่มาแล้วครั้งหนึ่ง”<br /><br />“ที่สนามกอล์ฟใช่ไหมครับ”<br /><br />“ใช่ ปารมีให้สมยศจ้างคนมายิงปู่”<br /><br />“ไม่รู้หัวใจเธอทำด้วยอะไรนะครับ ทำไมถึงโหดร้ายได้ขนาดนี้”<br /><br />“หวังว่าคราวนี้เรื่องร้ายๆ คงจะจบลงซะทีนะ”<br /><br />พิพัฒน์เอ่ยพลางถอนใจ ขณะที่บุญทันมองปู่อย่างเข้าใจและเห็นใจ<br /><br />ooooooo<br /><br />ธาวินกับบุญทันนอนพักที่โรงพยาบาลสองวัน หมอก็อนุญาตให้กลับมาพักฟื้นที่บ้าน<br />บุญทันดีใจมาก สีหน้าเบิกบานอย่างเห็นได้ชัด เมย์ตามดูแลไม่ห่าง ผิดกับธาวินที่เอาแต่นั่งเหม่อเพราะสาวตาลนอกจากไม่มารับแล้วยังไม่ยอม ติดต่อมาเลย<br /><br />“สงสารพี่วินนะคะ พี่ตาลไม่ยอมใจอ่อนเลย” เมย์แอบกระซิบกับคนรัก<br /><br />“แต่พี่เชื่อว่าคนอย่างธาวินไม่ยอมแพ้ตาลง่ายๆ หรอก” บุญทันมองธาวินอย่างมั่นใจ<br /><br />ครู่ ต่อมา ธาวินหยิบโทรศัพท์มากดหาตาล แม้หวังจะริบหรี่ แต่ก็ยังไม่ละความพยายาม สาวตาลนั่งอยู่ริมระเบียงบ้าน สายตาอยู่กับหนังสือทำเบเกอรี่ เมื่อโทรศัพท์ดังก็กดรับสาย “ฮัลโหล”<br /><br />“นี่ผมนะตาล ธาวินสามีคุณ”<br /><br />“คุณอย่ามาทำซี้ซั้วพูดนะ ฉันยังไม่เคยมีอะไรกับคุณ”<br /><br />“ให้โอกาสผมอีกสักครั้งไม่ได้หรือตาล”<br /><br />“ก็บอกแล้วไงว่าไม่”<br /><br />“ถ้าอย่างงั้นให้ผมได้เจอคุณอีกซักครั้งได้ไหม”<br /><br />“เพื่ออะไร”<br /><br />“ผมไม่รู้ว่าเพื่ออะไร แต่ถ้าคุณจะเลิกกับผม ผมก็อยากเห็นหน้าคุณอีกครั้ง ก่อนที่เราจะจากกัน”<br /><br />“ก็ได้ ฉันอยู่หัวหิน ถ้าคุณอยากเจอก็มาหาฉันที่นี่”<br /><br />“ได้ ผมจะไปหาคุณเดี๋ยวนี้” ธาวินกดวางสาย ส่วนตาลยืนอมยิ้มดีใจที่ชายหนุ่มจะมาง้อ<br /><br />บุญทันกับเมย์ยืนมองอยู่ เห็นธาวินเดินไปที่รถจึงเข้ามาถามว่าจะไปไหน ชายหนุ่มตอบว่าจะไปหัวหิน<br /><br />“พี่ตาลยกโทษให้แล้วหรือคะ”<br /><br />“เปล่า พี่จะไปเจอหน้าเขาเป็นครั้งสุดท้าย” ธาวินทำเสียงเศร้า เขาบอกลาบุญทันแล้วขึ้นรถออกไป<br /><br />เมย์ใจคอไม่ดีบ่นกับคนรัก “ทำไมพี่วินพูดเป็นลางไม่ดีเลย ไปเจอครั้งสุดท้าย”<br /><br />“มันอาจจะหมายความว่าต้องเลิกกันจริงๆมั้ง นี่ดีนะที่น้องเมย์ไม่ใจแข็งเหมือนตาล”<br /><br />“ที่จริง เมย์ก็อยากทำแบบพี่ตาลเหมือนกัน แต่กลัวพี่ภูไม่ง้อแล้วหนีกลับไปอยู่อเมริกา”<br /><br />“ไม่มีทางหรอก ถึงยังไงพี่ก็ต้องทำให้น้องเมย์ใจอ่อนให้ได้”<br /><br />“จริงหรือ”<br /><br />“จริงสิ พี่รักน้องเมย์ พี่ไม่มีวันหนีน้องเมย์ไปไหนหรอก”<br /><br />“รักพี่ภูที่สุดในโลกเลย” เมย์จุ๊บแก้มบุญทันแล้วโผเข้ากอด<br /><br />ooooooo<br /><br />ระหว่าง เดินทาง ธาวินครุ่นคิดถึงคำพูดของตาล พลางคิดหาวิธีงอนง้อให้สาวเจ้าหายโกรธ แล้วประโยคที่ว่า “ถึงคุณตายฉันก็ไม่ยกโทษให้” แวบเข้ามา<br /><br />“ต่อให้เราตายก็ไม่ยกโทษให้งั้นหรือ” ธาวินคิดได้ เขาเปลี่ยนเกียร์เร่งความเร็วรถ<br /><br />ไม่ กี่ชั่วโมง ธาวินก็มาถึงบ้านริมทะเล ขณะนั้นตาลเดินคุยอยู่กับผู้รับเหมาก่อสร้างร้านเบเกอรี่ในฝัน เมื่อเห็นชายหนุ่มเดินเข้ามา เธอหันไปบอกผู้รับเหมาว่า จะโทร.ไปนัดวันอีกที ผู้รับเหมารับคำเดินออกไป<br /><br />“คุณอยากจะพูดอะไรก็พูดมาได้เลย” ตาลเริ่มรุกเมื่อทั้งสองเผชิญหน้ากัน ธาวินยืนมองตาลนิ่ง แล้วถูกตาลตวาดซ้ำ “ว่าไง จะพูดหรือไม่พูด มายืนมองหน้าฉันอยู่ได้”<br /><br />“ผมคงไม่มีอะไรจะพูดนอกจากบอกคุณว่า ผมรักคุณ”<br /><br />“โอเค ฉันรับทราบ”<br /><br />“แค่นี้แหละที่ผมอยากจะบอกคุณ” ธาวินหันหน้าจากคนรัก ค่อยๆเดินจากไปอย่างเชื่องช้า<br /><br />ตาลมองตามด้วยความงง ไม่คาดฝันว่าชายหนุ่ม จะจากไปง่ายๆ เธอพึมพำออกมา “อะไร มาตั้งไกลพูดแค่นี้เองหรือ”<br />ขอขอบคุณจาก thairath.co.thAnonymoushttp://www.blogger.com/profile/02183522654812960858noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2771483218054103059.post-67730095033208507372012-07-31T19:03:00.000-07:002012-08-01T19:56:06.117-07:00อ่านละครรักคุณเท่าฟ้า ตอนที่ 9 วันที่ 2 ส.ค. 55<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><img border="0" height="214" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgZsLiFJQ9qOQW1ckqDO20omvWjIegE1219fOUZUx9JHCSvy2_9lrvygrpSbPuW2tUItVKfKU4byEIios01MJgRcETem1VLCYDnNgSuUCmFr7BDBXUVK6Erv_ryKpSg-1YqXRp0O1eYV88/s320/d.jpg" width="320" /></div> <strong>กบเข้ารถมาจอดตรงเนินสูงท่ามกลางขุนเขาสูงใหญ่ สักพักธีระก็ขับรถตามมา กบ แดงและไตรตั้นเปิดประตูลงจากรถ ธีระเปิดประตูตามลงมา</strong><br /> “สวยจังเลยครับพ่อ” ไตรตั้นบอก<br /> “ระวังนะลูก อย่าวิ่งออกไปไกล” กบเตือน<br /> “อากาศดีจังเลยนะพี่กบ” ธีระพูด<br /> “งั้นต้องเปิดไวน์นะ” กบบอก<br /> “ดีเลยพี่กบ”<br /> “ใจเย็นก่อนพี่กบ มาช่วยยกเสบียงก่อน” แดงบอก<br /> “มาผมช่วย” ธีระอาสา<br /> กบกับธีระช่วยแดงยกถุงอาหาร ผลไม้ ลังไวน์และเครื่องดื่มลงจากรถ<br /> <br /> แดงเดินนำเข้ามาในบ้านพัก ธีระยกลังของตามเข้ามา ส่วนกบยกถังน้ำแข็งตาม<br /> “บ้านเพื่อนพี่กบนี่สวยจริงๆนะ” ธีระเอ่ยชม<br /> “พี่เอกไงล่ะ จำพี่เอกได้มั้ย” กบถาม<br /> “จำได้ครับ นี่บ้านพี่เอกหรือ”<br /> “ใช่ พี่เอกเค้าเป็นสถาปนิคไม่สวยได้ไง” แดงบอก<br /> ไตรตั้นวิ่งเข้ามาในบ้าน<br /> “แม่ครับ ดูสิครับ ใครมา”<br /> “คุณยายตามมาหรือไตรตั้น” ธีระแปลกใจ<br /> ข้าวตูเดินเข้ามาพร้อมกระเป๋าเสื้อผ้า<br /> “ตูเองค่ะ”<br /> ธีระมองอย่างอึ้งๆ<br /> “พี่เห็นว่าเรามาน้อยคนไม่สนุก ก็เลยชวนข้าวตูมาด้วย” แดงบอก<br /> “พี่ธีคงไม่ว่านะคะ” ข้าวตูบอก<br /> “อ๋อ เชิญเลย”<br /> “แล้วนี่ใครมาส่ง” กบถาม<br /> “ตูให้รถตู้มาส่งน่ะค่ะ” ข้าวตูบอก<br /> “พี่บอกให้นั่งรถมากับธีก็ไม่เชื่อ” แดงพูด<br /> ข้าวตูเหลือบมองธีระ ธีระทำเฉย<br /> “พ่อครับ เรานอนห้องไหนครับ” ไตรตั้นถาม<br /> “ห้องซ้ายมือนั่นไง” กบชี้ไป<br /> “แล้วอีกห้องนึงน้าธีก็ต้องนอนกับน้าข้าวตูหรือครับ”<br /> “ไตรตั้น แม่ว่าลูกออกไปวิ่งเล่นข้างนอกดีกว่ามั้ย” แดงตัดบท<br /> “ตูนอนห้องรับแขกได้ค่ะ”<br /> “ไม่ต้องหรอก ตูนอนห้องเถอะพี่นอนโซฟาเอง” ธีระบอก<br /> “แต่พี่ว่าธีนอนห้องเดียวกับตูก็ได้นะ เพราะห้องนู้นเตียงแยก” กบบอก<br /> “พี่กบ เค้าไม่ได้เป็นอะไรกัน จะให้ไปอยู่ด้วยกันได้ไง” แดงท้วง<br /> “แต่ตูไม่ถือนะคะ” ข้าวตูพูดเล่นขำๆ<br /> “ไม่เป็นไร พี่นอนโซฟาดีกว่า” ธีระย้ำ<br /> ธีระพูดแล้วเดินออกไป ข้าวตูมองตาม<br /> “พี่แดง พี่ธีเค้าไม่อยากให้ตูมารึเปล่า”<br /> “ไม่หรอก ธีเค้าเป็นสุภาพบุรุษ” กบบอก<br /> “ใช่ อย่าไปคิดมาก มาช่วยพี่ทำกับข้าวดีกว่า” แดงชวน<br /> แดงเดินนำข้าวตูเข้าครัวไป ข้าวตูเดินตาม<br /> <br /> ธีระเปิดประตูรถแล้วหยิบกระเป๋าเสื้อผ้ากับถุงจากซุปเปอร์มาเก็ตออก มา เขาเดินเข้าบ้านในจังหวะเดียวกับที่ข้าวตูเดินเลี้ยวโค้งประตูออกมาพอดี ต่างฝ่ายต่างชะงักที่หน้าประตู ธีระขยับจะเดินไปทางซ้าย ข้าวตูแกล้งเดินไปซ้าย ธีระขยับจะเดินไปทางขวาข้าวตูก็ขยับมาทางขวา ธีระหยุดมอง<br /> “ขอโทษค่ะ พี่แดงบอกว่าให้มาเอาชีสที่ฝากพี่ธีซื้อค่ะ” ข้าวตูบอก<br /> “อ๋อ นี่ไง”<br /> ธีระส่งถุงให้แล้วเก๊กหน้าขรึม ข้าวตูรับไปแล้วมองหน้าธีระ ธีระทำขรึมใส่ ข้าวตูหันกลับไป<br /> “เดี๋ยวตู” ธีระเรียก<br /> ข้าวตูชะงักแล้วอมยิ้ม<br /> “มีอะไรคะพี่ธี”<br /> “พี่ซื้อแปรงสีฟันกับยาสีฟันอยู่ในถุง ขอถุงก่อนได้มั้ย”<br /> ข้าวตูส่งถุงให้ ธีระหยิบแปรงสีฟันกับยาสีฟันออกจากถุง ข้าวตูมองจ้อง ธีระเหลือบมองเห็นข้าวตูจ้องอยู่ก็หลบตา ข้าวตูอมยิ้ม ธีระส่งถุงคืนให้<br /> “ไม่ลืมอะไรแล้วนะคะ”<br /> “จ้ะ”<br /> ข้าวตูหันจะเดินกลับเข้าบ้าน ธีระมองตาม ข้าวตูชะงักแล้วหันมา<br /> “พี่ธีคะ”<br /> ธีระชะงักมอง ข้าวตูเดินเข้ามาหาอย่างช้าๆ ธีระซ่อนความรู้สึกทำทีเป็นมองของในถุงแต่ก็เหลือบตามองข้าวตู ข้าวตูหยุดเดินแล้วมองจ้อง ธีระทำเก๊กใส่<br /> “มีอะไรหรือ”<br /> “พี่ธีลืมมีดโกนหนวดค่ะ”<br /> “ขอบใจ”<br /> ธีระฝืนยิ้ม ข้าวตูยิ้มให้แล้วเดินไป ธีระมองตามก่อนจะถอนใจกับความรู้สึกของตัวเองที่มีต่อข้าวตู<br /> <br /> ข้าวตูช่วยแดงจัดจานและล้างแก้วอยู่ในครัว ธีระเดินผ่านมาชะงักมอง เขาเห็นข้าวตูคุยกับแดงด้วยท่าทีน่ารัก ข้าวตูแกะหัวหอมจนน้ำตาไหล ธีระแอบมองแล้วก็อดที่จะยิ้มขำไม่ได้ ข้าวตูหันมา ธีระรีบหลบ<br /> ข้าวตูตักซุปมาชิมแล้วตักให้แดงชิม ทั้งสองยืนคุยกัน ธีระแอบมองอยู่ ไตรตั้นเดินเข้ามามองธีระแล้วมองไปที่ข้าวตูก่อนจะสะกิด<br /> “น้าธี”<br /> ธีระสะดุ้ง “ตั้น ทำไมมาเงียบๆ น้าตกใจหมด”<br /> “น้าธีแอบมองใครอยู่”<br /> “เปล่า”<br /> “ไม่จริง ตั้นรู้นะน้าธีแอบมองน้าตู”<br /> “น้าจะไปแอบมองเค้าทำไม”<br /> “น้าธีชอบน้าตูใช่มั้ย” ไตรตั้นถาม<br /> “เรารู้ได้ไง”<br /> “ตั้นก็ชอบแอบดูน้าตูเหมือนกัน”<br /> “แล้วน้าตูเค้าชอบเรารึเปล่า”<br /> “ตั้นว่าเค้าชอบน้าธีมากกว่า”<br /> “เรานี่แก่แดดจริง ๆ” ธีระว่า<br /> ธีระเดินออกไป ตั้นมองตามแล้วบ่นกับตัวเอง<br /> “ถือว่าหล่อกว่าเรา”<br /> <br /> ธีระยืนมองวิวอยู่ในบ้านพัก กบส่งไวน์ให้<br /> “ขอบคุณครับ ที่นี่สวยนะ พี่กบ”<br /> “อยากได้มั้ยล่ะ พี่ให้เพื่อนช่วยหาให้” กบบอก<br /> “ไม่ล่ะพี่กบ คิดอีกที อยู่คนเดียวคงเหงาแย่”<br /> “ก็หาคนมาอยู่ด้วยสิ” กบบอก ธีระยิ้ม “น้องตูไง เค้าดูน่ารักนะ พี่ว่าเหมาะกับนาย”<br /> “ผมเลิกคิดเรื่องนั้นแล้วพี่กบ”<br /> “ไม่เอาน่า วันนึงแม่ก็ต้องใจอ่อน ยอมรับผู้หญิงซักคนที่นายรักอาจจะเป็นน้องตูนี่ก็ได้นะ”<br /> “ผมว่าอย่าดีกว่า ผมไม่อยากตั้งความหวังกับอะไรอีก”<br /> “หมายความว่านายจะไม่มีเมียไปตลอดชีวิตหรือ”<br /> “มันคงไม่ถึงขนาดนั้นหรอกครับ เอาไว้วันนึงไม่มีแม่ ค่อยว่ากัน”<br /> ข้าวตูเดินเข้ามา<br /> “พี่ธีคะ”<br /> ธีระหันไปมอง ข้าวตูยิ้มให้<br /> “พี่แดงให้เอาชีสกับแครกเกอร์มาให้ค่ะ”<br /> “ขอบใจจ้ะ”<br /> กบรีบปลีกตัว “ตูอยู่คุยเป็นเพื่อนพี่ธีนะ เดี๋ยวพี่จะเข้าไปดูพี่แดงซะหน่อย”<br /> กบเดินเข้าไปในครัว<br /> “ที่นี่สวยจังเลยนะคะ”<br /> “ครับ”<br /> “พี่ธีชอบเที่ยวเขาหรือทะเลคะ”<br /> “อะไรก็ได้”<br /> “แต่ตูชอบทะเล วันหลังไปเที่ยวทะเลกันมั้ยคะ”<br /> “โทษที พี่ลืมไป พี่สัญญากับไตรตั้นว่าจะเล่านิทานให้เค้าฟังพี่ขอตัวนะ”<br /> ธีระตัดบทแล้วเดินออกไป ข้าวตูมองอย่างอึ้งๆ และไม่เข้าใจ<br /> <br /> ธีระเดินเข้ามายืนพิงผนัง เขามองกลับไปก็เห็นข้าวตูหันมา ธีระรีบหลบ ข้าวตูมองแล้วคิด<br /> “พี่ธีเค้าเป็นอะไรของเค้านะ”<br /> <br /> ธีระนั่งเล่านิทานให้ไตรตั้นฟังอยู่ในห้องพักของกบและแดง<br /> “และเจ้าหมีตัวน้อยก็วิ่งกลับไปหาแม่อย่างปลอดภัย”<br /> “แล้วนายพรานที่เหยียบกับดักตายมั้ยครับ” ไตรตั้นถาม<br /> “ไม่ตายหรอก ตำรวจป่าไม้มาพอดีก็เลยจับนายพรานไป”<br /> “แล้วแม่ลูกหมีเค้าตีลูกหมีมั้ยครับ ที่ไม่เชื่อฟัง”<br /> “ไม่จ้ะ”<br /> “ไม่เหมือนแม่แดง ถ้าเป็นแม่แดง ตั้นต้องถูกตีก้นแน่ๆ”<br /> “งั้นต่อไปนี้ตั้นต้องเชื่อฟังแม่แดงและพ่อกบรู้มั้ย”<br /> “ครับ”<br /> เสียงเคาะประตูดังขึ้น ข้าวตูเปิดเข้ามา ธีระมองแล้วก็ชะงัก<br /> “ไตรตั้น น้าตูซื้อน้ำข้าวโพดกับพายองุ่นมาฝาก” ข้าวตูบอก<br /> “ขอบคุณครับ”<br /> “พี่ธีเอาพายมั้ยคะ” ข้าวตูถาม<br /> “ไม่ล่ะจ้ะ”<br /> “น้าตูมาฟังนิทานสิครับ น้าธีเล่าสนุกมากเลยครับ” ไตรตั้นบอก<br /> ข้าวตูมองหน้าธีระ<br /> “น้าธีครับ ให้น้าตูฟังด้วยคนนะครับ”<br /> ธีระมองหน้าข้าวตู<br /> “งั้นตั้นให้น้าตูเล่าแทนน้าธีแล้วกันนะ เพราะน้าธีหมดเรื่องเล่าแล้ว” ธีระตัดบท<br /> ธีระลุกจะเดินออกไป ข้าวตูเริ่มไม่พอใจ<br /> “เดี๋ยวสิคะพี่ธี”<br /> “มีอะไรหรือ”<br /> ธีระยิ้มให้เหมือนไม่มีอะไร ข้าวตูมองหน้าธีระเหมือนจะถามความในใจ แต่แล้วก็เปลี่ยนใจ<br /> “เปล่าค่ะ ไม่มีอะไร”<br /> ธีระยิ้มให้แล้วเดินออกไปปิดประตู ข้าวตูลงนั่งอย่างอึ้งๆ ไตรตั้นมองจ้อง<br /> “น้าตูครับ”<br /> “หือม์”<br /> “ตั้นมีคำถามครับ”<br /> “คำถามอะไร”<br /> “ระหว่างตั้นกับน้าธี น้าตูชอบใครมากกว่ากัน”<br /> “ทำไมถามอย่างนี้ล่ะจ๊ะ”<br /> “ตั้นอยากรู้ครับ”<br /> “ก็ต้องชอบไตรตั้นสิ”<br /> “ไชโย้ ... น้าธีหมดสิทธิ์ เดี๋ยวตั้นไปบอกน้าธีก่อน”<br /> ไตรตั้นวิ่งออกไปจากห้อง ข้าวตูอึ้งกับสิ่งที่ธีระทำ<br /> <br /> ธีระยืนนิ่งอยู่ที่ระเบียงหลังบ้าน ไตรตั้นวิ่งเข้ามา<br /> “น้าธีครับ ... น้าตูบอกแล้วว่าชอบตั้นมากกว่าน้าธี”<br /> <strong>ธีระมองหลานแล้วฝืนยิ้มอย่างเศร้าๆ ข้าวตูก็แอบมองธีระอยู่ด้วยความเสียใจ</strong><br />ขอขอบคุณจาก manager.co.th<b> </b><strong><br /></strong><br />Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/02183522654812960858noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2771483218054103059.post-72093183350965511742012-07-31T16:52:00.000-07:002012-08-01T19:56:06.160-07:00อ่าน เจย์เอสลี หยอดหวานแฟนคลับ ร้อง-พูด ภาษาไทย... เรารักคุณ<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><img border="0" height="172" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjleLIr_OWRnvWwMvBD2tqUL8NsvztwO75sUnO8RZG7i0uS1R_QwNbezczRpFr6llg29PCi50QnIMJtTWaiZe8Y_eFXU0e1GG3W9IqZjT4x6DwTLAzh_pZSu_kolGCe5-ffn2trVM4uBwU/s320/d.jpg" width="320" /></div>“เจย์เอสลี ” หยอดหวานแฟนคลับ ร้อง-พูด ภาษาไทย... เรารักคุณ วันพุธที่ 1 สิงหาคม 2555 เวลา 00:04 น. เพิ่งผ่านพ้นไปหมาด ๆ สำหรับภาพความประทับใจที่เกิดขึ้นในคอนเสิร์ตของ 2 พี่น้องสาวสวยหน้าใสฝีมือเยี่ยมอย่าง โซเนีย ลี (Sonia Lee) และ เจนิส ลี (Janice Lee) กับคอนเสิร์ตเต็มรูปแบบที่ใหญ่ที่สุดในเอเชีย “เจย์เอสลี ไลฟ์ อิน แบงค็อก” งานนี้เหล่าบรรดาแฟนคลับไทยและชาวต่างประเทศ ต่างร่วมใจกันตบเท้าเข้ามาให้กำลังใจสองสาวอย่างคับคั่ง ทำเอาบางกอกคอนเวนชั่น ฮอลล์ ดูแคบไปถนัดตา บรรยากาศเต็มไปด้วยความสนุกสนานและเป็นกันเอง โดยสองสาว เจย์เอสลี กล่าว ...“สวัสดี” เป็นการทักทายแฟน ๆ พร้อมเปิดตัวโชว์เพลงแรกด้วย ’เจท แลก“ (Jet Lag) จากนั้นพาไปสนุกกันต่อด้วย ’ร็อกเก็ทเทียร์“ (Rocketeer) ที่ไปยืมเพลงของฟาร์ อิส มูปเมนท์ มาร้อง และ“ไอ วอนท์ กีฟ อัพ” (I Won‘t Give Up) ของ เจสัน มาราซ มาร้อง แถมหยิบเอาเพลงประกอบภาพยนตร์ดังอย่าง “เดอะ ทไวไลท์ เซก้าฯ” ในเพลง ’อะ เธาซัน เยียร์ส“ (A Thousand Years) และเพลงประกอบภาพยนตร์ “เดอะ ฮันเตอร์ เกม” เพลง ’เซฟ แอนด์ซาวน์“ มาเรียกเสียงกรี๊ด แถมสองสาวก็ไม่รอช้า หยอดคำหวานอ้อนแฟนคลับชาวไทยอยู่ตลอดเวลา ด้วยคำว่า ...“เรารักคุณ” แถมยังชมเปาะว่าชาวไทยน่ารักมาก เพราะไม่ว่าเธอทั้งสองคนจะร้องเพลงอะไร แฟน ๆ ก็จะคอยปรบมือให้กำลังใจพวกเธอเสมอ จนมาไฮไลต์สำคัญในครั้งนี้ ที่สองสาวตั้งใจจะเซอร์ไพร้ส์คนดู ด้วยการหยิบเอาเพลงฮิตของ วงซิงกูล่าร์ อย่างเพลง ’เบาเบา“ มาร้อง เป็นการขอบคุณแฟนเพลงชาวไทยที่ให้การต้อนรับทั้งคู่อย่างอบอุ่น หลังจากจบเพลงนี้ผู้ชมในฮอลล์ก็ลุกขึ้นยืนปรบมือเสียงดังกึกก้อง เพราะทั้งคู่ถ่ายทอดเพลงนี้ออกมาได้อย่างน่าประทับใจจริง ๆ ทำเอาสองสาวยิ้มแก้มปริอยู่บนเวที ก่อนที่ทั้งคู่สัญญาว่าจะกลับมาหาแฟน ๆ ชาวไทยอีกแน่นอน จากนั้นมาปิดท้ายคอนเสิร์ตเปิดโอกาสให้แฟนคลับได้มีท แอนด์ กรี๊ด แบบเป็นกันเอง ถ่ายรูปตัวต่อตัว พร้อมแจกลายเซ็นกลับไปเป็นที่ระลึกอีกต่างหาก.<br />ที่มา dailynews.co.thAnonymoushttp://www.blogger.com/profile/02183522654812960858noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2771483218054103059.post-10511681062233595512012-07-31T11:29:00.000-07:002012-08-01T19:56:06.178-07:00ดูอัพทูยูคู่ซ่า วันที่ 31 กรกฎาคม 2555 ย้อนหลัง<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><img border="0" height="192" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiIXA2vqRhvgiC42usI0S1ArIZP9gjyar_M8zqNv1BcFmUiVkckW_nU9a8HcEeqyewlq1Zo7TB7j9IUgLtLv7xIFrte21SzaCgFlUOBQz3urc4eNK4HKcS_fDfWpxp4tHUeOAbYJGMweiw/s320/d.jpg" width="320" /></div>อัพทูยูคู่ซ่า เป็นรายการคอมเมดี้ อัพทูยูคู่ซ่า ออกอากาศทุกวันอังคาร เวลา 23.00-00.45 น. ทางไทยทีวีสีช่อง 7 อัพทูยูคู่ซ่า เป็นการรวมความบันเทิงเข้ามาอยู่ในรายการตามที่เราถนัด เป็นรายการที่สนองตอบแล้วแต่ว่าแขกรับเชิญอยากได้อะไรเราจัดให้ คู่ซ่าก็คือเป็นการเจอกันระหว่างซูโม่กิ๊ก ที่ออกซ่าๆ หน่อย คู่กับโอปอล์ (ปาณิสรา พิมพ์ปรุ) ที่ผมเลือกโอปอล์มาเป็นพิธีกรคู่เพราะความเป็นธรรมชาติ เป็นคนสนุก สนาน เป็นคนคุยมันและฮา คิดว่าน่าจะรับส่งกับเราได้ดีโดยไม่ต้องใช้สคริปต์ เพราะรายการเราไม่ได้มีสคริปต์อะไรเยอะ <br /><iframe frameborder="0" height="397" src="http://www.dailymotion.com/embed/video/k2LH31nqpvW63E3f5BM?logo=0&hideInfos=1" width="530"></iframe><br /> <br /><iframe frameborder="0" height="397" src="http://www.dailymotion.com/embed/video/kOqNmPsv4vDkp93f5Pn?logo=0&hideInfos=1" width="530"></iframe><br /><iframe frameborder="0" height="397" src="http://www.dailymotion.com/embed/video/k11OsaRCEOeyWU3f5Zs?logo=0&hideInfos=1" width="530"></iframe><br /> <br /><iframe frameborder="0" height="397" src="http://www.dailymotion.com/embed/video/k5dROzBsnx0nmy3f61K?logo=0&hideInfos=1" width="530"></iframe>Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/02183522654812960858noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2771483218054103059.post-36405764036109546912012-07-31T11:12:00.000-07:002012-08-01T19:56:06.202-07:00ดูเล่ห์ร้อยรัก (ตอนที่11) วันที่ 31 กรกฎาคม 2555 ย้อนหลังละคร เล่ห์ร้อยรัก บทประพันธ์ : อรพิม ละคร เล่ห์ร้อยรัก กำกับการแสดง : คฑาเทพ ไทยวานิช ละคร เล่ห์ร้อยรัก ออกอากาศ : จันทร์-อังคาร เวลา 20.30 ทาง ช่อง 3 เล่ห์ร้อยรัก ละครของเล่ห์ร้อยรัก อำนวยการผลิตโดย: ยุวดี ไทยหิรัญ บริษัทยูม่า 99 จำกัด เล่ห์ร้อยรัก ละครเล่ห์ร้อยรัก นำแสดงโดย: เกรท วรินทร, เชอรี่ เข็มอัปสร, เอส วรฤทธิ์, เซลิน่า, เอ๋ พรทิพย์ <p><iframe src="http://www.youtube.com/embed/zQekDTX96g4?rel=0" allowfullscreen="" frameborder="0" height="400" width="530"></iframe><br> <p><iframe src="http://www.youtube.com/embed/rwi1G5hEzQk?rel=0" allowfullscreen="" frameborder="0" height="398" width="530"></iframe><br> <p><iframe src="http://www.youtube.com/embed/ktX9XOfBoyc?rel=0" allowfullscreen="" frameborder="0" height="400" width="530"></iframe><br> <p><iframe src="http://www.youtube.com/embed/z78PcPH1EyA?rel=0" allowfullscreen="" frameborder="0" height="400" width="530"></iframe><br> <p><iframe src="http://www.youtube.com/embed/1ZDf_Ad4PpY?rel=0" allowfullscreen="" frameborder="0" height="400" width="530"></iframe><br> <p><iframe src="http://www.youtube.com/embed/uHJiZGrSXhk?rel=0" allowfullscreen="" frameborder="0" height="400" width="530"></iframe><br> <p><object height="400" width="530"><param name="movie" value="http://www.youtube.com/v/Jv6fUEKOoQk?fs=1&hl=th_TH&rel=0"><param name="allowFullScreen" value="true"><param name="allowscriptaccess" value="always"><embed src="http://www.youtube.com/v/Jv6fUEKOoQk?fs=1&showinfo=0&iv_load_policy=3&hl=th_TH&rel=0&version=3" type="application/x-shockwave-flash" allowscriptaccess="always" allowfullscreen="true" height="400" width="530"></object></p> <p><object height="400" width="530"><param name="movie" value="http://www.youtube.com/v/Tj0kVFFrCGs?fs=1&hl=th_TH&rel=0"><param name="allowFullScreen" value="true"><param name="allowscriptaccess" value="always"><embed src="http://www.youtube.com/v/Tj0kVFFrCGs?fs=1&showinfo=0&iv_load_policy=3&hl=th_TH&rel=0&version=3" type="application/x-shockwave-flash" allowscriptaccess="always" allowfullscreen="true" height="400" width="530"></object></p> <p><object height="400" width="530"><param name="movie" value="http://www.youtube.com/v/iKb9jEcj6sY?fs=1&hl=th_TH&rel=0"><param name="allowFullScreen" value="true"><param name="allowscriptaccess" value="always"><embed src="http://www.youtube.com/v/iKb9jEcj6sY?fs=1&showinfo=0&iv_load_policy=3&hl=th_TH&rel=0&version=3" type="application/x-shockwave-flash" allowscriptaccess="always" allowfullscreen="true" height="400" width="530"></object></p>Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/02183522654812960858noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2771483218054103059.post-7479370618756756242012-07-31T11:02:00.000-07:002012-08-01T19:56:06.222-07:00ดูกรรมลิขิต วงจรแห่งกรรมวันที่ 31 กรกฎาคม 2555 ย้อนหลัง<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><img border="0" height="266" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhz771zaEPA0Hhk2kws4XA4VY71pL08gZcQZTiB8xXNYAaHkqG42zxN1yPfZ8ShAUti9s0PChi202iOp-lwLoTHOBNUeI3Oi6m9J1j1telK-cXy1DcM8_WVeM6OSIwV5x-56PHsmaH9D6I/s320/d.jpg" width="320" /></div>กรรมลิขิต ออกอากาศทุกวันอังคาร เวลา 21.30 – 22.30 น. กรรมลิขิต ทางช่อง ททบ.5 กรรมลิขิต รายการสารคดีชีวิต นำเสนอแง่มุมของชีวิตมนุษย์ ที่มีทั้งการทำ กรรมดี การทำ กรรมชั่ว ทั้งนี้กรรมใดใครก่อกรรมนั้นก็ย่อมสนองผลกรรมต่อผู้ที่ทำกรรมนั้นไว้ ใครทำกรรมดี ก็ได้รับสิ่งดีๆ กลับ <br /><embed allowfullscreen="true" allowscriptaccess="always" bgcolor="#000000" flashvars="config={"key":"false","plugins":{"controls":{"hideDelay":500,"autoHide":"always","buttonOverColor":"#ffffff","sliderColor":"#2e2e2e","bufferColor":"#4d4d4d","sliderGradient":"none","progressGradient":"medium","durationColor":"#ffffff","progressColor":"#707070","backgroundColor":"#1b1b1d","timeColor":"#ededed","buttonColor":"#454545","backgroundGradient":"none","bufferGradient":"none","opacity":1,"fullscreen":true},"audio":{"url":"http://tee-pak.net/doolakorn/wp-content/plugins/fv-wordpress-flowplayer/flowplayer/flowplayer.audio-3.2.2.swf"}},"clip":{"url":"http://cloudbox.3bb.co.th/viewsharecustom/MTgwODZ8NGQ4ZDc1MTk4OGE2OGZlYzZlOThkMGE2NTI4NGY1MzB8MjQ5MXxjdXN0b218c21hcnQ","autoPlay":true,"scaling":"fit","autoBuffering":true},"canvas":{"backgroundColor":"#171717"},"playerId":"wpfp_21e34e44a26b240cf068004ef0a197ce","playlist":[{"url":"http://cloudbox.3bb.co.th/viewsharecustom/MTgwODZ8NGQ4ZDc1MTk4OGE2OGZlYzZlOThkMGE2NTI4NGY1MzB8MjQ5MXxjdXN0b218c21hcnQ","autoPlay":true,"scaling":"fit","autoBuffering":true}]}" height="100%" id="wpfp_21e34e44a26b240cf068004ef0a197ce_api" name="wpfp_21e34e44a26b240cf068004ef0a197ce_api" pluginspage="http://www.adobe.com/go/getflashplayer" quality="high" src="http://tee-pak.net/doolakorn/wp-content/plugins/fv-wordpress-flowplayer/flowplayer/flowplayer.swf" type="application/x-shockwave-flash" width="100%" wmode="opaque"></embed><br /> <embed allowfullscreen="true" allowscriptaccess="always" bgcolor="#000000" flashvars="config={"key":"false","plugins":{"controls":{"hideDelay":500,"autoHide":"always","buttonOverColor":"#ffffff","sliderColor":"#2e2e2e","bufferColor":"#4d4d4d","sliderGradient":"none","progressGradient":"medium","durationColor":"#ffffff","progressColor":"#707070","backgroundColor":"#1b1b1d","timeColor":"#ededed","buttonColor":"#454545","backgroundGradient":"none","bufferGradient":"none","opacity":1,"fullscreen":true},"audio":{"url":"http://tee-pak.net/doolakorn/wp-content/plugins/fv-wordpress-flowplayer/flowplayer/flowplayer.audio-3.2.2.swf"}},"clip":{"url":"http://cloudbox.3bb.co.th/viewsharecustom/MTgwOTJ8MzI1ODQ1MGRmOWNkZGQyNWU0Zjc1Y2I2MGQwZTNiYzR8MjQ5MXxjdXN0b218c21hcnQ","autoPlay":true,"scaling":"fit","autoBuffering":true},"canvas":{"backgroundColor":"#171717"},"playerId":"wpfp_447f5309e38ee126b3e9c345f74113c4","playlist":[{"url":"http://cloudbox.3bb.co.th/viewsharecustom/MTgwOTJ8MzI1ODQ1MGRmOWNkZGQyNWU0Zjc1Y2I2MGQwZTNiYzR8MjQ5MXxjdXN0b218c21hcnQ","autoPlay":true,"scaling":"fit","autoBuffering":true}]}" height="100%" id="wpfp_447f5309e38ee126b3e9c345f74113c4_api" name="wpfp_447f5309e38ee126b3e9c345f74113c4_api" pluginspage="http://www.adobe.com/go/getflashplayer" quality="high" src="http://tee-pak.net/doolakorn/wp-content/plugins/fv-wordpress-flowplayer/flowplayer/flowplayer.swf" type="application/x-shockwave-flash" width="100%" wmode="opaque"></embed><br /> <embed allowfullscreen="true" allowscriptaccess="always" bgcolor="#000000" flashvars="config={"key":"false","plugins":{"controls":{"hideDelay":500,"autoHide":"always","buttonOverColor":"#ffffff","sliderColor":"#2e2e2e","bufferColor":"#4d4d4d","sliderGradient":"none","progressGradient":"medium","durationColor":"#ffffff","progressColor":"#707070","backgroundColor":"#1b1b1d","timeColor":"#ededed","buttonColor":"#454545","backgroundGradient":"none","bufferGradient":"none","opacity":1,"fullscreen":true},"audio":{"url":"http://tee-pak.net/doolakorn/wp-content/plugins/fv-wordpress-flowplayer/flowplayer/flowplayer.audio-3.2.2.swf"}},"clip":{"url":"http://cloudbox.3bb.co.th/viewsharecustom/MTgwOTV8YjhkZGQ0ZTIzYzNkOThmZTRjNGM2MTE3N2FmZmZhYzJ8MjQ5MXxjdXN0b218c21hcnQ","autoPlay":true,"scaling":"fit","autoBuffering":true},"canvas":{"backgroundColor":"#171717"},"playerId":"wpfp_db94185092f5caf5f64a27faa8fc6076","playlist":[{"url":"http://cloudbox.3bb.co.th/viewsharecustom/MTgwOTV8YjhkZGQ0ZTIzYzNkOThmZTRjNGM2MTE3N2FmZmZhYzJ8MjQ5MXxjdXN0b218c21hcnQ","autoPlay":true,"scaling":"fit","autoBuffering":true}]}" height="100%" id="wpfp_db94185092f5caf5f64a27faa8fc6076_api" name="wpfp_db94185092f5caf5f64a27faa8fc6076_api" pluginspage="http://www.adobe.com/go/getflashplayer" quality="high" src="http://tee-pak.net/doolakorn/wp-content/plugins/fv-wordpress-flowplayer/flowplayer/flowplayer.swf" type="application/x-shockwave-flash" width="100%" wmode="opaque"></embed><br />Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/02183522654812960858noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2771483218054103059.post-45954161803741226322012-07-31T10:52:00.001-07:002012-08-01T20:07:30.608-07:00ดูตีสิบ เสพติดศัลยกรรม หมอกระเป๋า วันที่ 31 กรกฎาคม 2555 ย้อนหลัง<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><img border="0" height="234" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi7yQps-YTYZi1Hm3WylF_vvZJ7SHe8BGXPSBNVrL6N6Ta6sIafZ-UUMlcGAE5hoO14LNYNluoQM_RhwTq8i3YnUCdtKweUvAU1TZL2JuwG76-qzz4EvqEZxnb-3ds3Hugv2-ADnNWQFDI/s320/d.jpg" width="320" /></div>ตีสิบ (At Ten) เป็นรายการโทรทัศน์ประเภทวาไรตี้ทอล์กโชว์ ตีสิบ (At Ten) ออกอากาศทุกวันอังคาร เวลา 22.45-00.45 น. ทางไทยทีวีสีช่อง 3 ตีสิบ พิธีกร วีที-วิทวัส สุนทรวิเนตร์ ตีสิบ พิธีกร ปุ๊ย-คืนสิทธิ์ สุวรรณวัฒกี ตีสิบ พิธีกร ชมพู่-ชมพูนุช กลิ่นจำปา <br />
<iframe allowfullscreen="" frameborder="0" height="400" src="http://www.youtube.com/embed/ToV57wuO7j8?rel=0" width="530"></iframe><br />
<br />
<iframe allowfullscreen="" frameborder="0" height="400" src="http://www.youtube.com/embed/hWyZWhigYa4?rel=0" width="530"></iframe><br />
<br />
<iframe allowfullscreen="" frameborder="0" height="400" src="http://www.youtube.com/embed/4uhPIe2XqOk?rel=0" width="530"></iframe><br />
<br />
<iframe allowfullscreen="" frameborder="0" height="400" src="http://www.youtube.com/embed/8k-2Z6eO62U?rel=0" width="530"></iframe>Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/02183522654812960858noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2771483218054103059.post-83442045556949372122012-07-31T05:39:00.000-07:002012-08-01T19:56:06.275-07:00ดูราชินีลูกทุ่ง ตอนที่12 วันที่ 31 กรกฎาคม 2555 ย้อนหลัง<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">ละคร ราชินีลูกทุ่ง ออกอากาศทุกวันจันทร์ – พุธ เวลา 7.30 น., 10.30 น., 20.00 น. และ 23.00 น. ละคร ราชินีลูกทุ่ง ทางช่อง 8 ดูราชินีลูกทุ่ง ตอนที่12 วันที่ 31 กรกฎาคม 2555 ย้อนหลัง </div> <p><iframe src="http://www.dailymotion.com/embed/video/k3y2tLF6i64eeV3eZQ0?logo=0&hideInfos=1" frameborder="0" height="397" width="530"></iframe><br> <p><iframe src="http://www.dailymotion.com/embed/video/k3T7apS16XtUw63eZTR?logo=0&hideInfos=1" frameborder="0" height="397" width="530"></iframe><br> <p><iframe src="http://www.dailymotion.com/embed/video/k6JDPRzIqOZutt3eZYj?logo=0&hideInfos=1" frameborder="0" height="397" width="530"></iframe><br> <p><iframe src="http://www.dailymotion.com/embed/video/k6qLAX0zJVI6sM3f08L?logo=0&hideInfos=1" frameborder="0" height="397" width="530"></iframe><br>Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/02183522654812960858noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2771483218054103059.post-52335967250511695712012-07-31T05:28:00.000-07:002012-08-01T19:56:06.293-07:00ดูวุ่นวายสบายดี ตอนที่34 วันที่ 31 กรกฎาคม 2555 ย้อนหลัง<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on"><div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on"><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><img border="0" height="210" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgZwh3a5I6uQrDu2PtXKk46XPFDz9lfi3xsq7MxlhRRuV4Z209OXOKovtSsyUEeM0mNE4j8E32RZuWJ8G8S-KD5D2TwDmz2AkQgljdR5SBMABB1bdeMLl2a30XyLQyaulaiWbzGpg_Z_VU/s320/d.jpg" width="320" /></div><div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">วุ่นวายสบายดี ละครวุ่นวายสบายดี ละครช่อง3 บทประพันธ์ของ ชมัยภร แสงกระจ่าง บทโทรทัศน์โดย : ศกุนกานต์ กำกับการแสดงโดย อมรศรี เย็นสำราญ ผลิตโดย บางกอกดราม่า ออกอากาศทุกวันจันทร์ – พุธ เวลา 18.00 – 18.30 น.<br /><br /></div></div><iframe allowfullscreen="" frameborder="0" height="400" src="http://www.youtube.com/embed/uzArZkTC2Fo?rel=0" width="630"></iframe><br /><br /><iframe allowfullscreen="" frameborder="0" height="400" src="http://www.youtube.com/embed/GqRX8sJvYHY?rel=0" width="630"></iframe></div>Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/02183522654812960858noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2771483218054103059.post-12864153852488178982012-07-31T05:16:00.000-07:002012-08-01T19:56:06.311-07:00ดูชิงนาง ตอนที่4 วันที่ 31 กรกฎาคม 2555 ย้อนหลัง<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on"><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><img border="0" height="221" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiqTHenD0XgNck9RGEvObmFLJp0fwtViuXlKzeC-m95I2EPMPtamCmXWWqflMjM_JOXJI0rl3PWE1yT5uuqkXk50VLwTn1xk9BsbAwVuNKxywzk-GrTSCmkl1SQJuzWL_k9XR8RBRZuEzU/s320/d.jpg" width="320" /></div>ละครชิงนาง บทประพันธ์ของ : โอฬาร์กร ละครชิงนาง บทโทรทัศน์ : อโณมา ละครชิงนาง สร้างสรรค์โดย : โพลีพลัส เอ็นเตอร์เทนเม้นท์ ละครชิงนาง ออกอากาศทุกวันจันทร์ – อังคาร เวลา 20.30 น. ทางช่อง 7 สี<br /><iframe frameborder="0" height="397" src="http://www.dailymotion.com/embed/video/kMFgVNEf6rQKiA3f3WT?logo=0&hideInfos=1" width="530"></iframe><br /> <br /><iframe frameborder="0" height="397" src="http://www.dailymotion.com/embed/video/kzRxnOAxiQvr4o3f43G?logo=0&hideInfos=1" width="530"></iframe><br /> <br /><iframe frameborder="0" height="397" src="http://www.dailymotion.com/embed/video/k68PA86dB9Ez4J3f4fz?logo=0&hideInfos=1" width="530"></iframe><br /> <br /><iframe frameborder="0" height="397" src="http://www.dailymotion.com/embed/video/k4LNrXs3f4ZxKB3f4Ip?logo=0&hideInfos=1" width="530"></iframe><br /><iframe frameborder="0" height="397" src="http://www.dailymotion.com/embed/video/k7b0EBwXgxXgSi3f4S7?logo=0&hideInfos=1" width="530"></iframe><br /><iframe frameborder="0" height="397" src="http://www.dailymotion.com/embed/video/kLnVqaeURx9Hyz3f4SO?logo=0&hideInfos=1" width="530"></iframe><br /> <br /><iframe frameborder="0" height="397" src="http://www.dailymotion.com/embed/video/k3ah5Dr4BSrwuz3f4XG?logo=0&hideInfos=1" width="530"></iframe></div>Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/02183522654812960858noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2771483218054103059.post-74516904288992051082012-07-31T05:11:00.000-07:002012-08-01T19:56:06.332-07:00ดูนางสิงห์สะบัดช่อ ตอนที่4 วันที่ 31 กรกฎาคม 2555 ย้อนหลัง<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on"><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><img border="0" height="196" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjxhhSkS4cCKpEMdU6Oy2zlcyhWS0xag8qHhGzbHX0dFjEcVJIPfyx1oCxQ2fB_pf3Miynr7rPHHzG8kFh7VDl7EbaSxZQPe6OoODSI-7N6TK1pkMVm30U9wkwFDhXMj7M_jMMpW3NI_Lc/s320/d.jpg" width="320" /></div>นางสิงห์สะบัดช่อ ละครนางสิงห์สะบัดช่อ ทางช่อง 5 ผลิตโดย : ค่ายเอ็กแซ็ก บทประพันธ์-บทโทรทัศน์ : ณพุทธ สุศรีฯ อำนวยการผลิต : นิพนธ์ ผิวเณร, ถกลเกียรติ วีรวรรณ กำกับการแสดง : อรรถพร ธีมากร แนวละคร : แอคชั่น ออกอากาศ : จันทร์-พฤหัสบดี เวลา 20.25 น. ทางททบ.5<br />นางสิงห์สะบัดช่อ ตอนที่4 วันที่ 31 กรกฎาคม 2555 ย้อนหลัง <br /><iframe allowfullscreen="" frameborder="0" height="398" src="http://www.youtube.com/embed/KFgoGcMdjQU?rel=0" width="530"></iframe><br /> <br /><iframe allowfullscreen="" frameborder="0" height="398" src="http://www.youtube.com/embed/IzStKOQNfAI?rel=0" width="530"></iframe><br /> <br /><iframe allowfullscreen="" frameborder="0" height="298" src="http://www.youtube.com/embed/uLLB6ez9Rbk?rel=0" width="530"></iframe><br /> <br /><iframe allowfullscreen="" frameborder="0" height="398" src="http://www.youtube.com/embed/lX8uOnroXi4?rel=0" width="530"></iframe></div>Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/02183522654812960858noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2771483218054103059.post-8373833856533412492012-07-31T05:05:00.000-07:002012-08-01T19:56:06.351-07:00ดูมณีแดนสรวง ย้อนหลัง ตอนที่8 วันที่ 31 กรกฎาคม 2555<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on"><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><img border="0" height="217" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjx7RmxFOqJJrM6YT5veIi_WShML44KofF01xBNA-aRnu4Obvevq1A-MhwNVHGAbBKhozUszhrnOxIlgd6rYqvtP_B2R2M8zdKhMOhWSn5XbcmnBUJHS6BMjH6ezwsGFGAblkJlE0LDLKI/s320/d.jpg" width="320" /></div><br />ละครมณีแดนสรวง บทประพันธ์โดย : พงศกร บทโทรทัศน์โดย : ณัชภีม กำกับการแสดงโดย : คมกฤษ ตรีวิมล ผลิตโดย : บริษัท บรอดคาซท์ ไทย เทเลวิชั่น จำกัด แนวละคร : โรแมนติก – แฟนตาซี ออกอากาศ : จันทร์ – ศุกร์ เวลา 18.30 น. – 20.00 น. ทางไทยทีวีสีช่อง 3<br /><iframe allowfullscreen="" frameborder="0" height="398" src="http://www.youtube.com/embed/8gb5DMKejdA?rel=0" width="530"></iframe><br /> <br /><iframe allowfullscreen="" frameborder="0" height="398" src="http://www.youtube.com/embed/pQWOLdkxbNc?rel=0" width="530"></iframe><br /> <br /><iframe allowfullscreen="" frameborder="0" height="398" src="http://www.youtube.com/embed/5xEFlAOfXhM?rel=0" width="530"></iframe><br /> <br /><iframe allowfullscreen="" frameborder="0" height="398" src="http://www.youtube.com/embed/gEeO3M-ftKk?rel=0" width="530"></iframe><br /> <br /><iframe allowfullscreen="" frameborder="0" height="398" src="http://www.youtube.com/embed/PgXR2hGNwRw?rel=0" width="530"></iframe><br /> <br /><iframe allowfullscreen="" frameborder="0" height="398" src="http://www.youtube.com/embed/vTOJp9WQs28?rel=0" width="530"></iframe></div>Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/02183522654812960858noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2771483218054103059.post-76989297971574858472012-07-31T04:58:00.000-07:002012-08-01T19:56:06.378-07:00ดูมนต์รักแก้บน ตอนที่10 วันที่ 31 กรกฎาคม 2555 ย้อนหลัง<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on"><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><img border="0" height="192" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiJlM6Vf06G3pZsQMVee8O7-yRDQ5s4nrsQe-NHfKaKa85kP3Y93z1XpRYBwZwoJswqyHDwFOrrd4YCHKlNjBBYR549ATa1ss9F6o6aqQPyo9ZT71l2xcBb2HoZU5UKjC8DQI9z2c6wAc0/s320/d.jpg" width="320" /></div>มนต์รักแก้บน ละครมนต์รักแก้บน ละครช่อง7 บทประพันธ์โดย : ความตั้งใจ บทโทรทัศน์โดย : ความตั้งใจ กำกับการแสดงโดย : ตะวัน จารุจินดา ผลิตโดย : บริษัท มงคลการละคร จำกัด ออกอากาศทุกวัน เวลา 18.40 น. ทางช่อง 7 สี มนต์รักแก้บน ตอนที่10 วันที่ 31 กรกฎาคม 2555 ย้อนหลัง<br /><iframe frameborder="0" height="397" src="http://www.dailymotion.com/embed/video/k1Ks0T9iUCsEGu3f394?logo=0&hideInfos=1" width="530"></iframe><br /> <br /><iframe frameborder="0" height="397" src="http://www.dailymotion.com/embed/video/k1faLNSA89d9kg3f3i0?logo=0&hideInfos=1" width="530"></iframe><br /> <br /><iframe frameborder="0" height="397" src="http://www.dailymotion.com/embed/video/k4P6Az9hXQvcag3f3ku?logo=0&hideInfos=1" width="530"></iframe><br /> <br /><iframe frameborder="0" height="397" src="http://www.dailymotion.com/embed/video/k63aIDvBWsQ8mZ3f3xS?logo=0&hideInfos=1" width="530"></iframe></div>Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/02183522654812960858noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2771483218054103059.post-32661339121708409482012-07-31T03:05:00.000-07:002012-08-01T19:56:06.404-07:00ดูแจ๋วย้อนหลัง รวยด้วยโมเดลกระดาษ วันที่ 31 กรกฎาคม 2555<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><img border="0" height="194" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgd2RPMLS4jeLmRWtxeawlSpL6psvtsE99JCnlYgu7AQvCds_HbVAwWX4gPTOU66JZzA0kYIA3ECKEOdLxQKOZntM57ItSe8L-Sxud9pVVYa8wfzVuyzRhYm94y0AM6abCTVIAuC40Tcdc/s320/d.jpg" width="320" /></div>รายการ แจ๋ว ออกอากาศ : วันจันทร์-วันศุกร์ เวลา 09.35 น. ทางช่อง 3 <br /><iframe allowfullscreen="" frameborder="0" height="400" src="http://www.youtube.com/embed/swT203mDlIA?rel=0" width="630"></iframe>Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/02183522654812960858noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2771483218054103059.post-50247358595864954322012-07-31T00:00:00.000-07:002012-08-01T19:56:06.448-07:00อ่านละครมณีแดนสรวง ตอนที่ 11<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><img border="0" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi3Fwtn6gk1zdds_wyQ5ntZoaywL7luXqOX33SvdNybsfsibA11jU1BqpeIEdbVStLDQ8Erbl0Xj4J2uYpRhcjlsKpwjn66BfU26nK8-JsYnONSszi6KV2y8vIzGDue8S15KZ5HIMWHNi4/s320/d.jpg" width="228" /></div><strong>ชิโลรีบเดินหนีดรัณจนเกือบชนกับอุ้มสมที่มาตาม</strong><br /> <br /> “ชิโลเจ้าหายไปไหนมาเนี่ย คุณป้าถามหาเจ้าอยู่”<br /> “เราอยู่ที่นี่ไม่ได้แล้วอุ้มสม”<br /> “อ้าว...ทำไมล่ะ”<br /> “ชิโลแย่แล้ว...ผู้กองดรัณเพิ่งมาสารภาพรักกับเราเมื่อกี้นี้เอง”<br /> “ห๊า !!” อุ้มสมร้องลั่น<br /> <br /> สิริสุดาหน้าตึงตกใจรุนแรง<br /> “ห๊า!! ผู้กองดรัณพูดกับยัยบ้านั่นอย่างนั้นเหรอ”<br /> เอิงเอยพยักหน้ารับ<br /> “เต็มสองหูฉันเลยแก รับรองว่าชัดแจ๋วไม่มีผิดเพี้ยนแน่”<br /> “ทำไมแกถึงมั่นใจนัก”<br /> “อ้าว...ก็ที่ฉันไปโรงพยาบาลเพราะว่ามีแมลงมันบินเข้าหู ฉันก็เลยไปให้หมอช่วยแคะแล้วก็ล้างหูให้ นอกจากจะเจอแมลงแล้ว ขี้หูฉันยังเต็มสองหูอีกนะแก”<br /> “พอได้แล้ว ฉันไม่ได้อยากฟังเรื่องขี้หูแก”<br /> สิริสุดากอดอกหน้าเหวี่ยงวีนสุดๆบ่นพึมพำคนเดียว<br /> “หรือว่าที่ยัยมัดหมี่มาพูดกับฉันวันนี้ มันจะเป็นเรื่องจริง”<br /> เอิงเอยเสนอหน้าเข้าไปใกล้<br /> “มัดหมี่..มัดหมี่ไหนเหรอแก”<br /> “ก็ยัยมัดหมี่กิ๊กของผู้กองสการไง”<br /> “อ๋อ..ยัยผู้ประกาศข่าวเริ่ดๆเชิดๆ จี๊ดถึงใจอะไรนั่นน่ะเหรอ แกไปรู้อะไรจากยัยนั่นมา”<br /> สิริสุดาเล่าถึงเหตุการณ์ที่ผ่านมาให้ฟัง...<br /> <br /> ช่วงกลางวันที่ผ่านมา...สิริสุดากำลังนั่งให้ช่างแต่งหน้าทำผมสำหรับการถ่ายแบบ<br /> “แต่งหน้าเสร็จแล้ว พี่ช่วยไปเร่งทีมงานให้สิหน่อยได้มั้ย วันนี้สิเหนื่อย วิ่งรอกมาตั้งสามงานแล้ว อยากรีบๆถ่ายรีบๆกลับ”<br /> สิริสุดาบอก ช่างแต่งหน้าไม่ทันตอบ มัดหมี่ที่แต่งหน้าทำผมเรียบร้อยแล้วเดินเข้ามาสมทบ<br /> “คงจะยากหน่อยค่ะคุณสิ...ถ่ายแบบกับสุนัข คนต้องมานั่งรอให้มันพร้อม กว่ามันจะอึจะฉี่ จะกินเสร็จ เราก็ต้องรอไป”<br /> “ คุณมัดหมี่ ?...นี่คุณมาถ่ายแบบเซ็ตนี้ด้วยเหรอ”<br /> “ค่ะ โครงการหาบ้านให้ตูบน้อยเป็นโครงการของทางสถานี ก็เลยหนีไม่พ้นต้องให้ฉันมาร่วมรณรงค์เป็นพรีเซนเตอร์ในโปสเตอร์ด้วย”<br /> “ที่จริงถ่ายแยกกันแล้วค่อยใช้คอมพ์ตกแต่งภาพเอาก็ได้ จะได้ไม่ต้องเสียเวลา”<br /> “คุณสิมีนัดเดทเหรอคะ พอดีฉันได้ข่าวมาจากพวกน้องๆนักข่าวบันเทิงว่า ช่วงนี้คุณกำลังฮ๊อตจัด มีหนุ่มๆขออาสารักษาอาการอกหักให้เพียบ”<br /> สิริสุดาชะงักเพราะโดนพูดจี้แผลหัวใจเสียงแข็งกับช่าง<br /> “พอได้แล้วค่ะพี่ สิจะไปถามพี่โชนเอง ระหว่างคนกับหมา พี่โชนจะถ่ายใครก่อน”<br /> ช่างแต่งหน้ารีบเก็บของ สิริสุดาดึงกระดาษทิชชูมาซับหน้าแล้วเดินเชิดหน้าออกไป มัดหมี่รีบเดินตาม<br /> “คุณสิ...เดี๋ยวสิคะ ฉันขอโทษด้วยค่ะ ฉันไม่ควรจะพูดจี้แผลใจคุณ”<br /> “ฉันไม่มีแผลใจอะไรให้ใครมาจี้หรอก แต่รำคาญพวกนักข่าว ไม่มีอะไรทำเหรอไงถึงได้ยุ่งแต่กับเรื่องที่มันจบไปแล้ว แต่ถ้ายังอยากฟื้นฝอยอยู่อีก จะให้พ่อไปคุยถึงสถานีเลย”<br /> “โอเคค่ะ ไว้ฉันจะบอกพวกน้องๆข่าวบันเทิงให้เลิกพูดเรื่องนี้กันได้แล้ว แต่ว่า...ถ้าเกิดมีข่าวจากทางฝั่งผู้กองดรัณขึ้นมา เรื่องมันจะไม่จบน่ะสิคะ”<br /> สิริสุดาหันมาสนใจทันที<br /> “ข่าวอะไร”<br /> มัดหมี่ทำหน้าแบบหลุดพูด<br /> “อุ๊บส์...ฉันนี่ไม่น่าพูดขึ้นมาเลย”<br /> “คุณมัดหมี่ !!”<br /> “แหม...อย่าให้ฉันพูดเลยค่ะ ผู้กองดรัณเป็นเพื่อนสนิทกับแฟนฉันนะคะ”<br /> “ คุณป๋าของฉันก็มีเพื่อนสนิทหลายคนที่พอจะช่วยเสนอชื่อให้คุณได้รางวัลผู้ประกาศดีเด่น เอาไปนอนกอดเล่นก็ได้นะ”<br /> “แหม...คุณสิเนี่ย เห็นแก่ผู้หญิงด้วยกันนะคะ มัดหมี่ทนไม่ได้หรอกค่ะที่เห็นผู้ชายเจ้าชู้ เห็นทีไรมันจี๊ดขึ้นทุกทีเลย”<br /> มัดหมี่เอามือถือยื่นให้สิริสุดาดูภาพที่ถ่ายเก็บไว้ สิริสุดาเห็นแล้วอึ้ง เพราะเป็นภาพดรัณกับชิโลใกล้ชิดกันมากๆ<br /> “น้องๆข่าวบันเทิงเขาส่งรูปนี้มาให้ฉันดู แต่ฉันบอกไว้ว่าอย่าเพิ่งเอาไปเล่นข่าว เพราะมันคงจะเซ้นซิทีฟกับคุณมาก”<br /> “นังบ้าชิโล”<br /> “คุณสิรู้จักผู้หญิงคนนี้ด้วยเหรอคะ”<br /> สิริสุดาเชิด<br /> “ไม่...ฉันไม่รู้จักนังนั่น แล้วฉันก็ไม่สนใจด้วยว่าผู้กองดรัณจะไปเรี่ยราด หรือลั่นล้ากับใคร เพราะฉันตัดหางปล่อยวัดผู้ชายเลวๆคนนี้ไปแล้ว”<br /> สิริสุดาพูดไปแต่มือกำแน่นจนเล็บแทบจิกก่อนจะสบัดหน้าเดินไป มัดหมี่มองตามแล้วยิ้มเจ้าเล่ห์<br /> <br /> เอิงเอยตกใจ กับสิ่งที่สิริสุดาเล่า...<br /> “ขนาดพวกนักข่าวเอาหลักฐานมาให้แกดู แกยังเฉยเนี่ยนะยัยสิ”<br /> “ใครว่าฉันเฉย ที่ฉันข้าวปลาไม่กินเพราะฉันเครียดลงกระเพาะอยู่นี่แหละ...เอ่อ...แต่ฉันไม่ ได้เครียดเพราะรู้สึกหึงผู้กองนะ ฉันแค่เจ็บใจที่เขาดูถูกผู้หญิงเพอร์เฟคสุดๆอย่างฉัน แล้วหันไปสนใจนังบ้าที่เพ้อเจ้อว่าตัวเองเป็นนางฟ้า”<br /> สิริสุดาพูดไปก็ของขึ้นองค์เข้าหันขวับไปบีบไหล่ตีหน้ายักษ์เอาเรื่องกับเอิงเอย เขย่าอย่างแรง<br /> “แกบอกฉันสิยัยเอย นังบ้านั่นมันมีดีกว่าฉันตรงไหนถึงไปเชื่อมันเป็นตุเป็นตะว่ามันเป็นนางฟ้า”<br /> สิริสุดาเขย่าแรงอีก<br /> “นังนั่นมันต้องเป็นนังแม่มด ส่วนฉันต้องเป็นนางฟ้า เพราะฉันสวยกว่ามัน...แกได้ยินมั้ย...ได้ยินมั้ยยัยเอย”<br /> “โอ๊ย...หยุดเขย่าฉันซะที ฉันไม่ใช่เซียมซีที่เขย่าแล้วจะมีคำตอบให้แก โอ้ย..มึน จะอ้วก”<br /> สิริสุดาหันมาหน้าเหวี่ยงวีนเอาเรื่องไม่เลิก<br /> “คอยดูนะ...ฉันไม่ยอมแน่ คนอย่างสิริสุดา เสียอะไรเสียได้ แต่เสียหน้า...ยอมไม่ได้ !!”<br /> <br /> ชิโลนั่งหน้าเครียดอยู่ในห้องพัก เสียงโทรศัพท์ในห้องดัง ชิโลสะดุ้งโหยง อุ้มสมขำ<br /> “เราเพิ่งรู้นะเนี่ยว่านางฟ้าที่ไม่เคยกลัวแม้แต่พวกอสูรอย่างเจ้า จะกลัวเสียงโทรศัพท์”<br /> “อุ้มสม !! เราไม่ได้กลัวเสียงโทรศัพท์ แต่เรากลัวผู้กองดรัณที่โทรมาต่างหาก”<br /> “เจ้ายังไม่ทันรับแล้วเจ้ารู้ได้ยังไงว่าเป็นผู้กองดรัณ”<br /> “ตั้งแต่ถูกเนรเทศมาอยู่บนโลกมนุษย์ มีใครรู้จักเรากับเจ้ามั่ง แล้วยิ่งเวลาดึกๆดื่นๆแบบนี้ด้วย ไม่พ้นมีอยู่คนเดียว”<br /> “ใช่มั้ยใช่ เดี๋ยวก็รู้”<br /> อุ้มสมเดินไปรับสายให้รู้กันไปแล้วก็ทำตาโต..ทึ่ง<br /> “สวัสดีครับผู้กองดรัณ”<br /> ชิโลหันมาพูดกับชิโลเบาๆ<br /> “เห็นมั้ย เราบอกเจ้าแล้ว”<br /> อุ้มสมพูดกับดรัณ<br /> “พี่ชิโลเหรอครับ”<br /> ชิโลกระซิบ<br /> “บอกเขาไปว่าเราไม่อยู่”<br /> “นี่เจ้าให้เราผิดศีลมุสาอีกแล้วเหรอ”<br /> “เจ้าไม่ได้มุสา บอกเขาไปว่าเราหลับไปแล้ว”<br /> “แต่เจ้ายังไม่ได้หลับ”<br /> “ก็กำลังจะหลับอยู่นี่ไง”<br /> ชิโลรีบล้มตัวลงบนโซฟา แล้วหลับตาปี๋ทำเหมือนคนนอนหลับ<br /> “โห...เล่นแบบนี้เลยเหรอชิโล...เอ่อ...ผู้กองครับคือ...พี่ชิโล หลับไปแล้วครับ อ๋อ...ได้ครับ แล้วผมจะบอกพี่ชิโลให้ว่าผู้กองโทรมาว่าคิดถึง สวัสดีครับ”<br /> อุ้มสมวางสายไป ชิโลหรี่ตาข้างนึงขึ้นมามอง<br /> “นั่น...เจ้ามุสา เจ้าไม่ได้หลับ”<br /> “เราไม่ได้มุสา เมื่อกี้นี้เราหลับ แต่ตอนนี้เราตื่น”<br /> “ชิโล !! เราว่ายิ่งเจ้าอยู่ที่นี่นาน เจ้าชักเจ้าเล่ห์ไม่ต่างจากมนุษย์เข้าไปทุกทีแล้ว”<br /> “พอเถอะ หยุดเทศนาเราซะที เราพยายามตัดปัญหาไม่ให้มันบานปลายมากไปกว่านี้”<br /> “ด้วยการหนีหน้าผู้กองดรัณเนี่ยนะ ไม่ได้ผลหรอก มนุษย์อย่างผู้กองดรัณถือคติตื้อเท่านั้นถึงชนะใจ ลองเคยตื้อคุณสิริสุดาจนยอมใจอ่อนมาแล้วก็ต้องคิดว่าได้ผลกับเจ้า”<br /> “งั้นเราจะทำยังไงดีล่ะ เรามาที่นี่เพื่อแก้ปัญหาให้ผู้กองดรัณแต่งงานกับคุณสิริสุดา ไม่ใช่มาเป็นตัวปัญหาซะเอง”<br /> “งั้นก็ต้องใช้วิธีหนามยอกเอาหนามบ่ง”<br /> “วิธีอะไรของเจ้า”<br /> อุ้มสมยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์...<br /> <br /> เช้าวันต่อมา...ชิโลถูกอุ้มสมฉุดกระชากลากจูงมาตามทางเดินในโรงพยาบาล<br /> “ไม่...เราไม่ทำตามแผนของเจ้า ไร้สาระ เพ้อเจ้อ เราไม่ทำ !!“<br /> “ถ้าเจ้าไม่ทำตามแผนของเรา งั้นบอกเรามาสิว่าเจ้าจะทำยังไง”<br /> “เราจะไปบอกผู้กองดรัณว่าให้เลิกคิดกับเราแบบนั้น”<br /> “งั้นก็ไปสิ...ถ้าเจ้าคิดว่าผู้กองดรัณจะยอมตัดใจจากเจ้าได้ง่ายๆ”<br /> ชิโลเชิดหน้าจะออกไปอย่างมั่นใจ แต่อยู่ๆก็ยืนนิ่งหันหน้ามาด้วยสีหน้าจ๋อยๆ<br /> “เจ้าไม่มีทางอื่นแล้วเหรอ หามนุษย์คนอื่นก็ได้ ทำไมต้องเป็นผู้กองหน้ายักษ์นั่นด้วย”<br /> “เป็นมนุษย์คนอื่นก็ไม่ได้ผล ต้องเป็นผู้กองสการเท่านั้น เพราะสองคนนั่นเป็นเพื่อนสนิทกัน ผู้กองดรัณต้องยอมตัดใจแน่ ถ้าเจ้ากับผู้กองสการคบหาเป็นคนรักกัน”<br /> “แต่เรากับผู้กองหน้ายักษ์นั่น...”<br /> ชิโลพูดไปก็รู้สึกใจเต้นตึกตัก มือขวาจับนิ้วนางซ้ายหมุนไปหมุนมา เพราะคิดถึงในฝันที่เธอตามเชือกสีเขียวไปเจอสการเป็นเนื้อคู่และเสียจูบให้ สการ<br /> “ชิโล”<br /> ชิโลสะดุ้ง<br /> “อะไร”<br /> “เราว่าเจ้าแปลกๆนะ หมู่นี้พอพูดถึงผู้กองสการทีไรดูเจ้าชอบเหม่อพิกล”<br /> “ไม่มีอะไรสักหน่อย ถ้าเราไม่มีทางเลือกต้องยอมทำตามที่เจ้าว่า เราก็ต้องขอเวลาทำใจ”<br /> “เจ้าทำใจได้ แต่อย่านาน เพราะเจ้าต้องรีบสลัดผู้กองดรัณให้หลุด ไม่อย่างนั้นเราจะหาทางดึงให้ผู้กองดรัณกับคุณสิริสุดากลับมาคืนดีกันไม่ได้<br /> “รู้น่า”<br /> ชิโลรับปากไปแต่ยังกังวล ระหว่างนั้นนารีเข้ามาพบทั้งคู่พอดี<br /> “หนูชิโล..มาแต่เช้าเลยเหรอจ๊ะ”<br /> อุ้มสมตอบแทน<br /> “ครับคุณป้า พี่ชิโลเขาเป็นห่วงผู้กองกองสการเลยอยากมาเยี่ยมเร็วๆ”<br /> ชิโลพูดเบาๆ<br /> “อุ้มสม...ไหนเจ้าบอกว่าเจ้าไม่มุสาไง”<br /> “ทีเจ้ายังเจ้าเล่ห์ เป็นศรีธนชัยได้ แล้วทำไมเราจะไม่ได้บ้างล่ะ”<br /> “นี่เจ้า”<br /> “ดีเลยจ้ะ ป้ามีธุระต้องกลับไปคอนโดพอดี จะได้ฝากให้หนูชิโลช่วยดูแลตาแซม”<br /> “ไม่ต้องห่วงครับคุณป้า พี่ชิโลเขาอยากดูแลผู้กองอยู่แล้ว ใช่มั้ยพี่ชิโล”<br /> ชิโลทำหน้าเข็ดเขี้ยวเจ็บใจใส่อุ้มสมที่ยุยงดีนัก<br /> <br /> ในห้องพักผู้ป่วย สการบิดตัวไปมาอยู่บนเตียงคนไข้เพราะอาการปวดปัสสาวะ แต่ติดที่มือข้างนึงเข้าเฝือกอยู่<br /> “อู้ยย..เอาไงดีวะเนี่ย”<br /> ระหว่างนั้นพยาบาลเอาอาหารเข้ามาให้<br /> “อาหารเช้าค่ะผู้กอง”<br /> “ขอบคุณครับ”<br /> พยาบาลมองสงสัย<br /> “ผู้กองปวดปัสสาวะเหรอคะ ให้ดิฉันช่วยได้มั้ยคะ”<br /> สการสะดุ้งโหยง<br /> “อุ้ย...ไม่เป็นไรครับ ผมว่าผมจัดการเองได้ ขอบคุณมากครับ”<br /> พยาบาลยิ้มรับแล้วเดินออกไป สการรีบเดินบิดเข้าไปในห้องน้ำแล้วทำการปลดทุกข์เบา เมื่อปลดทุกข์ได้ก็ตัวเบา<br /> “โอ้ย....ค่อยยังช่วยหน่อย”<br /> สการกดชักโครกแล้วดึงกางเกงคนไข้ขึ้น แต่ชะงักเพราะมือข้างเดียวจะผูกเชือกได้ยังไง<br /> <br /> <strong>“เอาแล้วไง...ทำไมชุดคนไข้มันต้องผูกเชือกด้วยวะ”</strong><br /><strong>อุ้มสมดันหลังชิโลมาถึงหน้าประตูหน้าห้องสการ</strong><br /> <strong></strong><br /> “ไปสิ...จะโอ้เอ้รออะไรอยู่อีก”<br /> “แต่...”<br /> “ไม่ต้องแต่แล้ว เจ้าช้าไปนาทีนึง เราก็ต้องติดอยู่ที่นี่ไปอีกนาทีนึงเหมือนกัน หรือว่าเจ้าไม่อยากกลับไปสวรรค์”<br /> “ใครบอก เราอยากกลับไปสวรรค์เต็มแก่แล้ว”<br /> “งั้นก็เข้าไปทำตามแผน เราจะไปรอฟังผลอยู่ที่คอนโด โอเคนะ”<br /> อุ้มสมยัดช่อดอกไม้ใส่มือชิโลแล้วเดินออกไปเลย<br /> “อุ้มสม...เดี๋ยวสิ....โธ่เอ้ย...ชิโลแย่แล้ว”<br /> ชิโลหน้าเสียเอาไงดี มองช่อดอกไม้ในมือแล้วคิดๆๆๆก่อนจะตัดสินใจเป็นไงเป็นกัน<br /> <br /> สการยังยุ่งวุ่นวายอยู่กับเชือกผูกกางเกงด้วยมือข้างเดียวไม่เลิก<br /> “ทำไมถึงได้ยุ่งวุ่นวายแบบนี้เนี่ย..เอาวะ แค่นี้ก็คงอยู่”<br /> สการผูกเชือกกางเกงไปตามมีตามเกิดกะว่าพอได้อยู่ ชิโลเปิดประตูเข้าไปในห้อง<br /> “ผู้กองหน้ายักษ์..ฉันมาเยี่ยมคุณ”<br /> ชิโลเอาช่อดอกไม้บังหน้า แต่เห็นห้องเงียบเชียบ ชิโลลดดอกไม้ลงแล้วงงๆ<br /> “อ้าว...ไม่อยู่เหรอ”<br /> ชิโลมองหาสการได้ครู่ สการก็เปิดประตูออกมาจากห้องน้ำ<br /> “อ้าว...ยัย 18 มงกุฎนี่เข้ามาตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย”<br /> “ผู้กองหน้ายักษ์ ฉันไม่ใช่ 18 มงกุฎนะ จะต้องให้ฉันตะโกนกรอกหูคุณใช่มั้ยคุณถึงจะเลิกกล่าวหาฉัน”<br /> “ไม่ยอมรับว่าตัวเองเป็น 18 มงกุฎ ใช่สิ...ฉันลืมไปว่าเธอสวมชฎาเป็นนางฟ้า”<br /> “นี่คุณ !!”<br /> “ทำไม จะทำอะไรฉัน อย่าคิดว่าแขนฉันเดี้ยงไปข้างแล้วฉันจะจัดการกับเธอไม่ได้นะ”<br /> “ฉันไม่กลัวคุณหรอก...ต่อให้คุณงัดอาวุธอะไรออกมาเล่นงานฉัน ฉันก็ไม่กลัว”<br /> “เก่งนักนะ งั้นเธอโดนฉันเล่นงานแน่”<br /> สการขยับจะรุกใส่ชิโลแต่ทันใดนั้นเชือกผูกกางเกงก็หลุด กางเกงร่วงมากองกับพื้น ชิโลชะงักมองต่ำที่ปิกกาจู้ของสการแล้วอึ้งตะลึง..ตึงๆๆๆ<br /> “เฮ้ย !! ชิบหายแล้ว”<br /> สการรีบก้มลงดึงกางเกงขึ้นมาก่อนที่จะอุจาดมากไปกว่านี้ ส่วนชิโลนิ่งงันทำตากระพริบปริบๆถี่ๆ<br /> “ยัยชิโล”<br /> ชิโลพูดไม่ออกหน้าเหวอๆเหมือนวิญญาณออกจากร่างเดินเอาช่อดอกไม้ไปใส่ แก้วน้ำแทนที่จะปักใส่แจกันแล้วเดินออกจากห้องไปอย่างลอยๆ...เหวอๆ<br /> <br /> ชิโลเดินลอยๆออกมาจากห้องสการ กระพริบตาถี่ๆสติไม่อยู่กับตัวเดินไปชนเตียงคนไข้ ชนรถเข็น ชนประตู ชนกำแพงอย่างไม่รู้ตัว พวกพยาบาลพากันมองชิโลด้วยความแปลกใจ<br /> สการออกมาจากห้องหลังจากหลังจากผูกกางเกงเรียบร้อยแล้ว มองหาแล้วเห็นชิโลยืนตัวแข็งทื่อ เอ๋อๆ คอยเอาหัวโขกกำแพงซ้ำไปซ้ำมา..โป๊กๆๆๆ<br /> “ชิโล !!”<br /> สการเข้าไปจับตัวชิโลด้วยความเป็นห่วง ชิโลหันมามองหน้าสการแล้วตาลอยกระพริบตาปริ๊บๆ<br /> “ชิโล...เป็นอะไร เฮ้ย...ถึงกับต๊องไปเลยเหรอ” สการตบแก้มเรียกสติ “ชิโล...ชิโล !!”<br /> สการตบแก้มซ้ายทีขวาทีจนชิโลสติกลับคืน มองหน้าสการแล้วมองต่ำที่เป้าก่อนจะมองหน้าสการอีกทีก่อนจะร้อง<br /> “อ๊ายยยยย”<br /> ชิโลร้องสุดเสียงแล้วสลบเหมือด สการเข้าไปรับอย่างตกใจ<br /> <br /> ชิโลนอนอยู่บนเตียงคนไข้ของสการซะเอง สการพยายามเรียกสติ<br /> “ชิโล...ชิโล”<br /> ชิโลค่อยๆลืมตามองสการเบลอๆ<br /> “ผู้กอง”<br /> “ค่อยยังชั่วหน่อย นึกว่าจะไม่ฟื้นแล้วซะอีก”<br /> ชิโลรู้สึกเต็มที่แล้วนึกขึ้นได้ รีบเด้งพรวดถอยหนีสการทันที<br /> “อย่านะ !! อย่าเข้ามา...น่าเกลียด ทุเรศ บัดสี ต่ำ !!”<br /> “เอ้า...ด่าเป็นชุดเลย มันเป็นอุบัติเหตุฉันไม่ตั้งใจจะให้มันเกิดขึ้นซะหน่อย” <br /> “ฉันไม่เชื่อ...คุณบอกจะเล่นงานฉัน แต่ฉันไม่คิดเลยว่าคุณจะเป็นมนุษย์ใจสกปรก ชั่วช้า ลามก คอยดูนะ ลงนรกเมื่อไหร่คุณต้องถูกสั่งให้ปีนต้นงิ้ว ขึ้นๆลงๆชั่วกัปชั่วกัลป์”<br /> “หยุด !! พอซะทียัยติงต๊อง ฉันแค่กางเกงหลุดให้เธอเห็นของสงวน แต่เธอมาแช่งอย่างกับฉันไปปล้ำข่มขืนเธอ เดี๋ยวก็ทำจริงๆซะหรอก”<br /> “อย่านะ !!”<br /> ชิโลถอยหนีแล้วรู้สึกเจ็บหัวขึ้นมา<br /> “อู้ยยยย....เจ็บ นี่...ตอนฉันหมดสติ คุณทำอะไรฉัน แอบเอาถาดมาตีหัวฉันเหรอ”<br /> “โอ้โห...โยนมาแต่ละเรื่องดีๆทั้งนั้น ฉันไม่ได้ทำอะไรเธอสักอย่าง แต่เธอนั่นแหละ อยู่ๆก็เอ๋อเดินออกไปเอาหัวโขกกำแพงเล่น”<br /> “ฉันเนี่ยนะ”<br /> “ใช่...หึๆๆ ถามจริงๆเถอะ อย่างเธอดูไม่น่าจะใสซื่อบริสุทธิ์ขนาดไม่เคยเห็น...แบบว่า...อะไรที่มันน่ารักๆ”<br /> “หยุดเลย ไม่ต้องพูดถึงอีก จบข่าวแค่นั้นแหละ...อู้ย...เจ็บ”<br /> ชิโลแตะหัวตัวเองที่สงสัยจะโน สการขำท่าทางของเธอที่ดูน่ารักซะไม่มีเลยหันไปหยิบยาหม่องเดินเข้าไปให้<br /> “เอ้า ทายาหม่องซะ หรือจะให้ช่วยทาให้”<br /> “ไม่ต้อง !!”<br /> ชิโลคว้ายาหม่องจากมือสการแล้วไม่ยอมสบตา สการหรี่ตามองชิโลแล้วมองที่ช่อดอกไม้<br /> “ถ้าไม่เป็นอะไรแล้วล่ะก็ ทีนี้ตอบฉันมา เธอมาหาฉันทำไม ถึงขนาดลงทุนซื้อดอกไม้มาเยี่ยมแบบนี้ คิดจะมาติดสินบนอะไรฉัน”<br /> ชิโลนิ่งไปครู่<br /> “ฉันจำเป็นต้องมาหาคุณ เพราะเรื่องผู้กองดรัณ”<br /> <br /> สการถึงกับตกใจ เมื่อชิโลเล่าเหตุการณ์ให้ฟัง<br /> “ว่าไงนะ ไอ้รัณน่ะเหรอมาสารภาพว่าชอบเธอ”<br /> “ใช่...และฉันก็มองไม่เห็นทางออกที่จะปฏิเสธเขานอกจากต้องพึ่งคุณ”<br /> “ไม่...ฉันไม่เชื่อ”<br /> “ผู้กอง !! ที่คุณไม่ยอมเชื่อ เพราะหึงเหรอ”<br /> “บอกกี่ครั้งแล้วฉันกับไอ้รัณไม่ใช่คู่เกย์ หึ..ฉันรู้แล้ว ไอ้รัณมันแพ้ทางผู้หญิงสวยๆ ตอนนี้มันกำลังอกหักจากว่าที่เจ้าสาว มันก็เลยคิดสั้น หันไปเห็นใครง่ายก็คว้าเอาไว้ก่อน”<br /> ชิโลโกรธ...อึ้ง...<br /> “ผู้กอง...นี่คุณ...ฉันไม่คิดเลยว่าคุณจะไม่มีความเป็นสุภาพบุรุษ กล้าดูถูกผู้หญิงได้ถึงขนาดนี้”<br /> “ปกติฉันให้เกียรติผู้หญิงทุกคน แต่สำหรับเธอ ดูแต่ละอย่างที่เธอทำสิ มีเรื่องดีๆสักเรื่อง มั้ย อย่านะ...เมื่อไหร่ที่ฉันกระชากหน้ากาก 18 มงกุฎของเธอได้ ฉันเอาเธอเข้าคุกแน่”<br /> ชิโลหงุดหงิดเจ็บใจ<br /> “โธ่เอ้ย...อุ้มสมนะอุ้มสม บอกแล้วว่าไม่ได้ผล ก็ได้ คุณอยากจะคิดยังไงก็เรื่องของคุณ เอาเป็นว่าฉันไม่มีอะไรจะคุยกับคุณแล้ว”<br /> ชิโลจะออกไป แต่สการเข้าไปจับมือเธอรั้งเอาไว้<br /> “เดี๋ยว !!”<br /> “อะไรอีก ถ้าฉันมันทั้งเลวทั้งร้ายกาจ แค่เพื่อนคุณหันมาชอบฉันก็เหมือนเดินเฉียดขุมนรก คุณก็ไม่ต้องมายุ่งกับฉัน”<br /> สการอึ้งไปเพราะแววตาที่ชิโลพลั่งพรูออกมา แสดงถึงความน้อยใจ<br /> “ฉันไม่ได้ตั้งใจจะว่าเธอขนาดนั้น”<br /> “นี่ขนาดไม่ได้ตั้งใจนะ ลองถ้าตั้งใจขึ้นมา ฉันคงกลายเป็นพวกนางอสูรนางปีศาจไปแล้ว”<br /> สการไม่รู้จะตอบโต้ยังไง เลยต้องออกแรงดึงชิโลเข้ามาประชิดจนตัวติดกับเขา ชิโลตกใจ<br /> “จะทำอะไรฉัน”<br /> “มือฉันเดี้ยงไปข้างแบบนี้ทำอะไรเธอไม่ได้หรอก ฉันแค่อยากให้เธอมองตาฉัน เวลาที่เราคุยกัน”<br /> “ทำไมต้องมองด้วย”<br /> “อย่าดื้อได้มั้ย เดี๋ยวจับใส่กุญแจมือเลย สั่งให้มองก็มองสิ...มอง !!”<br /> ชิโลพยายามดิ้นไม่ทำตามสั่ง แต่โดนสการใช้มือบีบแขนบังคับทำให้เธอต้องมองตาเขา หญิงสาวชะงักเมื่อมองเห็นแววตาที่จริงจังของสการ สองคนสบตากันเหมือนมีมนต์สะกด<br /> “ฟังฉันนะชิโล...ฉันไม่ใช่ผู้ชายหวานแหว๋ว ไม่ใช่พวกปากหวาน แต่ฉันเป็นพวกขวานผ่าซาก ที่ไม่ชอบโกหกแม้แต่ความรู้สึกของตัวเอง เธอสวยฉันก็ชมว่าสวย เธอร้ายฉันก็บอกว่าเธอร้าย แต่ยังไม่มีคำไหนสักคำที่ฉันบอกว่า …ฉันเกลียดเธอ”<br /> ชิโลถึงกับอึ้งไป เพราะแววตาของสการดูจริงใจและตรงกับคำพูดของเขามาก ทำให้เธออดคิดถึงคำพูดของรัศมิพรรณรายที่ได้เคยบอกเอาไว้ไม่ได้...<br /> ‘....ตอนนี้มีคนมาช่วยน้องแล้ว’<br /> ‘??? ใครเหรอพี่’<br /> ‘มนุษย์ที่น้องควรมองให้ลึกในจิตใจเขามากกว่าการกระทำและคำพูด’<br /> <br /> สการมองตาชิโลอย่างจริงใจ...<br /> “ชิโล...ชิโล”<br /> “เอ่อ...” ชิโลพูดไม่ออก<br /> “เอาเป็นว่าฉันจะยอมเล่นตามน้ำอย่างที่เธอว่ามา เราจะมาคบกันแบบคนรักกัน เพื่อช่วยให้ไอ้ดรัณมันตัดใจจากเธอแล้วกลับไปคบกับคุณสิริสุดา”<br /> “คุณ..คุณทำได้เหรอผู้กอง”<br /> “ฉันไม่รู้ เพราะฉันยังไม่เคยคบผู้หญิงคนไหน...แบบ...แบบคนรักกันสักที แต่ถ้าเธอทำได้ ฉันก็คงทำได้”<br /> ชิโลนิ่งไป<br /> “ว่าไง...แผนของเธอไม่ใช่เหรอ”<br /> “ฉัน...ฉันทำได้”<br /> “งั้นฉันก็ทำได้”<br /> พูดไปพูดมาสองคนก็มองตากันอีก คราวนี้หัวใจเต้นตึกๆเพราะตัวยังใกล้ชิดกันอยู่ ชิโลเรียกสติตัวเองได้ก็รีบแกะมือสการแล้วถอยห่างออกมา<br /> “เอ่อ...ฉันขอบคุณคุณมาก หมดธุระฉันแล้ว ฉันกลับล่ะ”<br /> ชิโลรีบออกไปจากห้องทันที สการเองก็ได้แต่ยืนงงๆกับตัวเอง<br /> <br /> ชิโลเดินมาตามทางเดินด้วยความรู้สึกมึนๆงงๆ ไม่เข้าใจตัวเอง สติไม่อยู่กับตัวเผลอเตะถังขยะล้ม เหยียบเท้าผู้ป่วย จนต้องยกมือไหว้ขอโทษขอโพยตลอดทาง<br /> “ขอโทษค่ะ..ขอโทษ...ชิโลไม่ตั้งใจ ขอโทษค่ะ”<br /> ชิโลเดินมาจนถึงหน้าลิฟต์ก็ยังรู้สึกอยู่เลยว่าหัวใจเต้นแรงและหน้าแดงผ่าวๆ พยาบาลเห็นก็สงสัยเข้ามาเป็นห่วง<br /> “คุณคะ...เป็นอะไรรึเปล่า”<br /> “คุณพยาบาล”<br /> “ไม่สบายรึเปล่าคะ”<br /> “ชิโลไม่รู้ค่ะ...เวลาที่พวกมนุษย์ได้ยินเสียงหัวใจเต้น เขาเรียกว่าไม่สบายรึเปล่าคะ”<br /> พยาบาลชะงักงงๆ<br /> <br /> สการนั่งที่เตียงแล้วหันไปมองดอกไม้ที่ชิโลซื้อมาฝาก สการเองก็รู้สึกไม่ต่างจากชิโลแต่เป็นคนแข็งกว่า<br /> “เว้ย...ไม่อยากจะเชื่อตัวเองเลยว่าจะพูดอะไรเลี่ยนๆแบบนั้นออกไปได้ ใครรู้เข้าอายตายชักเลย”<br /> <br /> <strong>สการบ่นไปแต่ก็อดอมยิ้มไม่ได้</strong><br />ขอขอบคุณจาก manager.co.th<b> </b><strong> </strong><strong></strong><strong> </strong><br /><strong> </strong><strong><br /></strong>Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/02183522654812960858noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2771483218054103059.post-49053071778471243172012-07-30T23:57:00.000-07:002012-08-01T19:56:06.471-07:00ดูเรื่องเล่าเช้านี้ เต็มรายการ วันที่ 31 กรกฎาคม 2555 ย้อนหลัง<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><img border="0" height="187" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi8WzmaBkEv6AhEblI5MqD75Cw3UeeQpWtNfZ4sM2-tLD7GZJbn02tF_BRbK_rVE8yUHT33GckF6678cTMUdeotAufhuu5II-QJLbCYPLwGVYwUC_-rJAhuHHuTiU8Q4rV1r_0QMA6ZdNw/s320/d.jpg" width="320" /></div>ออกอากาศทุกวันจันทร์-ศุกร์ เวลา 06.00-08.30 น. ทางช่อง3 พิธีกร : สรยุทธ สุทัศจินดา, กฤติกา ศักดิ์มณี, เอกราช เก่งทุกทาง, ภาษิต อภิญญาวาท <iframe frameborder="0" height="375" src="http://www.dailymotion.com/embed/video/xsira9" width="630"></iframe> <iframe frameborder="0" height="375" src="http://www.dailymotion.com/embed/video/xsiraa" width="630"></iframe> <iframe frameborder="0" height="375" src="http://www.dailymotion.com/embed/video/xsirad" width="630"></iframe>Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/02183522654812960858noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2771483218054103059.post-796619782763120672012-07-30T23:27:00.000-07:002012-08-01T19:56:06.504-07:00อ่านละครนางสิงห์สะบัดช่อ ตอนที่ 4 (จบตอน)วันที่ 31 กรกฎาคม 2555 ย้อนหลัง<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><img border="0" height="234" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjNA4ES48PwF5zl6WiHeuODPTEY05TiCJ-k1cIdpqCQapkIkjoxMw39XmRVhut9ZVB4veRMc8fLjMpixYsYeecUSPoXUGJvd9hFxuGS7oi5GpILDQNc2lOJndcOEFfiW8JPgGe2zcv19zo/s320/d.jpg" width="320" /> </div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br /></div><strong>ท่ามกลางบรรยากาศลุ้นระทึก ที่ริมถนนในบ้านไม้งามเวลานั้น ขณะที่ผู้กองธัมโมจะเดินเข้าไปค้นตัวเก่ง ครูเพิ่มก็โผล่พรวดมาขวาง พร้อมกับปราดเข้ามาคว้าตัวเก่งไปต่อหน้า</strong><br /> <br /> “หนอยไอ้เก่ง เดี๋ยวนี้เอ็งปีกกล้าขาแข็งแล้วใช่มั้ยโดนว่านิดว่าหน่อยจะหนีออกจากบ้าน ไป! กลับบ้าน ไม่งั้นข้าจะเขียนจดหมายไปฟ้องแม่เอ็ง”<br /> ธัมโมงง “เอ่อน้าครับ”<br /> ครูเพิ่มหันมาท่าทางฉุนเฉียว “อะไรล่ะคุณ คนยิ่งอารมณ์เสียอยู่ กำลังดุหลานเนี่ยไม่เห็นหรือไง”<br /> เก่งรีบบอกธัมโม “นี่ครูเพิ่มครับ อาผมเอง”<br /> ธัมโมอธิบาย “แบบว่าผมกำลังปฏิบัติหน้าที่อยู่ครับ ถ้ายังไงผมขอ…”<br /> ครูเพิ่มสวนคำเสียงอย่างดุ “เอาไว้วันหลัง วันนี้ผมกับหลานมีเรื่องต้องเคลียร์กันไปไอ้เก่ง กลับบ้าน”<br /> ครูเพิ่มลากเก่งไปต่อหน้า ธัมโมได้แต่ทำอะไรไม่ถูก<br /> <br /> ครูเพิ่มทำทีเป็นลากแขนเก่งมาอย่างฉุนเฉียว แต่พอพ้นหัวมุมถนน ทั้งคู่ก็รีบพิงกำแพงหลบพักทันที<br /> เก่งพ่นลมดังฟู่ “เกือบไปแล้วเชียว”<br /> “ตำรวจคนนั้นท่าทางเค้าสงสัยเอ็งอยู่นะนังแก้ว ข้าว่าต้องรีบจัดการแล้วล่ะ”<br /> เก่งได้แต่เจ็บใจ คิดไม่ออกว่าจะจัดการผู้กองธัมโมยังไง<br /> <br /> บรู๊ซลีย้ง นอนสลบเหมือดอยู่ที่แคร่ที่บ้านกำนันศร โดยมีวาสนาคอยดูแล ดูเหมือนว่าพวกของไชโยโอฬารคงเป็นคนพาย้งและวาสนากลับมาที่บ้าน<br /> “ย้ง ตื่นเถอะ นี่ย้ง รู้สึกตัวได้แล้ว” วาสนาเรียกปลุก<br /> ย้งตกใจตื่นรีบลุกหน้าตาเหลอหลา “คุณวาสนา แล้วคนร้ายละครับ คนร้ายอยู่ที่ไหน”<br /> กำนันศรตอบแทน แถมด้วยคำพูดเหน็บ “เผ่นไปตั้งนานแล้วไอ้ย้ง ที่ถามเนี่ย เอ็งมีปัญญาสู้หรือไงวะ”<br /> “กระจอกว่ะ คนร้ายเป็นผู้หญิงแท้ๆ ยังสู้ไม่ได้ ถุย” ยอดปากเก่ง<br /> <br /> เบิ้มผสมโรง “นั่นสิพี่ยอด แถมยังทำมือตัวเองเจ็บอีกต่างหาก ทุเรศจริงๆ<br /> วาสนาหงุดหงิด รีบตัดบท “นี่ พอเถอะ ที่ย้งเค้าเป็นแบบนี้ ก็เพราะปกป้องชั้นนะ”<br /> ยอดทำไม่รู้ไม่ชี้ ผู้กองธัมโมกลับมาถึงพอดี<br /> จ่าไชโยหันไปเห็น “ผู้กอง เป็นยังไงบ้างครับ”<br /> “คนร้ายมันหายตัวไปในหมู่บ้าน” ผู้กองบอก<br /> “นี่ไม่ใช่เรื่องเล็กแล้วนะผู้กอง ขนาดบ้านผมมันยังกล้าบุกเข้ามาแล้วต่อไปชาวบ้านจะอยู่ยังไง”<br /> “ไม่ต้องห่วงครับกำนัน ผมรับรองว่าจะรีบติดตามคดีนี้โดยด่วนที่สุด” หันมาพูดกับวาสนา “คุณวาสนากับย้งถ้าพอมีเวลา ช่วยไปให้ปากคำกับผมที่โรงพักด้วยนะครับ ผมอยากได้ข้อมูลเกี่ยวกับคนร้าย”<br /> วาสนารับคำ “ค่ะผู้กอง”<br /> ที่ย้งไม่ตอบ เพราะมัวแต่ก้มหน้าอยู่ด้วยความอับอาย<br /> <br /> ค่ำคืนนั้น หมวยใหญ่ทาแป้ง พอกหน้าขาวว่อก กำลังกินขนมพลางดูทีวีอยู่ในห้องโถง ขณะที่เถ้าแก่ตงกำลังนั่งตัดเล็บเท้าอยู่อีกมุมหนึ่ง สักครู่ก็เห็นย้งผลุนผลันเข้ามานั่งที่โซฟาในสภาพมือมีผ้าพันแผล<br /> “ฮึ่ย เจ็บใจ เจ็บใจโว้ย ทำไมถึงได้เป็นแบบนี้วะ ทำไม”<br /> หมวยใหญ่รำคาญ “ไม่รู้โว้ย ไปแหกปากที่อื่นไป รำคาญ”<br /> ย้งสะบัดหน้าหนีไปด้วยความน้อยใจ<br /> “ลื้อไปเจี๊ยะตีนใครมาอีกวะอาย้ง ทำไมถึงได้อารมณ์เสีย” เถ้าแก่ตงถามลูกชาย<br /> “วันนี้คุณหมอวาสนาถูกคนร้ายจับไป อั๊วอุตส่าห์ตามไปช่วยแต่อั๊ว…อั๊วสู้มันไม่ได้”<br /> “แล้วไง คุณหมอปลอดภัยรึเปล่า” หมวยใหญ่ถาม<br /> “ปลอดภัย แต่อั๊วสิ อั๊วโดนพวกไอ้ยอดมันเยาะเย้ยถากถางมันหาว่าอั๊วไม่มีน้ำยา<br /> เถ้าแก่ตงดันเห็นด้วย “ฮื๊อ ก็มันพูดเรื่องจริง ลื้อจะคิดมากทำไม”<br /> “เออ ก็ใช่นะ” ย้งนึกขึ้นได้ “เง้อออ ไม่ใช่สิป๊า อั๊วไม่ยอมนะอั๊วไม่ใช่คนกระจอก อั๊วไม่ยอม” ตี๋ย้งงอแงยังกะเด็กประถม<br /> “เอาล่ะๆ อั๊วเข้าใจแล้วอาย้ง ของแบบนี้มันมีทางแก้โว้ย<br /> <br /> ย้งรีบลงจากโซฟาไปหา “จริงเหรอป๊า แล้วอั๊วต้องทำยังไง”<br /> เถ้าแก่ตงวางมาดเข้ม “ลื้อต้องสืบเสาะหาซือแป๋ มาถ่ายทอดวรยุทธให้ลื้อเพื่อจะได้เป็นยอดฝีมือ”<br /> “ยอดฝีมือ” ย้งตื่นเต้น<br /> “ถูกต้อง”<br /> ย้งรำพึง “ยอดฝีมือ” ฝันเป็นตุเป็นตะ<br /> <br /> จินตนาการของย้งฟูฟ่อง นึกเห็นลานโล่งบนภูเขา ย้งไว้ผมทรงเฉินหลงเป๊ะ กำลังรำมวยจีนไปมา ก่อนจะพุ่งเข้าชกต่อยแตงโมที่แขวนอยู่หลายใบ แต่ละใบมีสีเพ้นท์เป็นรูปหน้าคน<br /> ย้งชกแตงโม เตะแตงโม ศอกแตงโม เอาหัวโขก เอามีดแทง บางจังหวะมีพักเบรคกินแตงโมด้วยจากนั้นก็เอาฟันแทะ เอานิ้วจิ้ม จนลูกแตงโมแตกหมด<br /> ย้งคำราม “อว๋อออออ”<br /> ที่แท้เป็นฉากฝันจากภาพยนตร์ “อาย้ง ไอ้หนุ่มหมัดจินตหรา”<br /> <br /> ย้งกำลังนั่งหัวเราะเอิ๊กอ๊ากให้กับมโนภาพเพ้อๆ อย่างสะใจ<br /> “ยอดฝีมือ ฮ่าๆ หนึ่งในยุทธภพ ฮ่าๆๆๆ ยอดฝีมือ เป็นยอดฝีมือ”<br /> หมวยใหญ่ฮึดฮัด “ป๊าก้อ ไปสอนมัน... เดี๋ยวมันก็บ้าให้ดูอีกหรอก”<br /> “โอ้ยช่างมันเหอะอาหมวย ทุกวันนี้มันก็ติงต๊องอยู่แล้วปล่อยมันไปเหอะ”<br /> <br /> <strong>หมวยใหญ่ระอาใจ หันไปมองน้องชายที่ยังหัวเราะคิกคักไม่เลิก ไม่รู้มันดีใจอะไรนักหนา</strong><br /><strong>คืนเดียวกันนั้นเสี่ยเล้งนั่งหน้าเครียดอยู่ในห้องรับแขก ขณะหารือกับเพลินตา และจำเริญ โดยมิ่งยืนรอรับใช้อยู่ห่างๆ</strong><br /> <br /> “ผมว่าเราฆ่าไอ้ผู้กองธัมโมซะก็หมดเรื่อง ถ้ามันยังอยู่แล้วเราจะเปิดบ่อนได้ยังไง แล้วที่สำคัญมันบุกมาที่บ่อนวันเดียวกับที่นางโจรนั่นลงมือ มันอาจเป็นพวกเดียวกันก็ได้” จำเจิญแค้นไม่หาย<br /> เพลินตารีบท้วง “ไม่ได้นะเฮีย ครอบครัวของธัมโมน่ะเค้าเป็นตำรวจมากี่ชั่วคนแล้วเฮียรู้มั้ย ถึงไม่มีอำนาจ แต่ถ้าเค้าตายล่ะก็ รับรองต้องกลายเป็นข่าวใหญ่แน่”<br /> เสี่ยเล้งเห็นด้วย “ถ้ามีข่าว ทางการก็ต้องมาเพ่งเล็งพวกเรา ป๊าว่าป๊าเห็นด้วยกับเพลินตานะ”<br /> จำเริญหันมาทางเพลินตา “ตกลงจะเอายังไง”<br /> <br /> “ธัมโมเป็นคนหัวแข็งแต่ว่าใจอ่อน ตาจะดึงเค้ามาเป็นพวกเดียวกับเรา” สีหน้าเพลินตามั่นมาก<br /> <br /> ผู้กองธัมโมอยู่ในห้องนอนแล้ว แต่ยังไม่หลับ กำลังเสก็ตซ์ภาพของนางสิงห์ดำขึ้นมาคร่าวๆ ด้วยดินสอ ธัมโมเพ่งพินิจมองภาพนั้นอย่างใช้ความคิด<br /> หลายฉากหลายตอนที่แสดงความเก่งกาจของเก่ง ผุดขึ้นในหัวผู้กองตงฉิน<br /> ความเก่งกาจของเก่งขณะสู้กับโจรปล้นรถทัวร์ ตอนที่ย้งถามที่มาของเก่ง แต่เก่งตัดบทว่าไม่เกี่ยวกับใคร<br /> ธัมโมนึกสงสัยที่เก่งถนัดบู๊ เก่งบอกว่าตัวเองเป็นนักมวย<br /> เมื่อหมวยใหญ่มาแจ้งความว่ามีเรื่องที่บ่อน ธัมโมทักว่าเก่งที่น่าจะมาด้วยกันหายไปไหน<br /> ตอนนางสิงห์ดำอาละวาดในบ่อน ธัมโมเห็นนางสิงห์ครั้งแรก และหลังต่อสู้กันนางสิงห์พูดกับธัมโมเรื่องสำนึกรักบ้านเกิด<br /> ธัมโมยังติดใจเรื่องเห็นเก่งหิ้วลังกระดาษ เก่งบ่นเรื่องที่ธัมโมชอบสงสัย เหมือนตนเป็นผู้ต้องหา<br /> และล่าสุดตอนนางสิงห์ พิฆาตทรชน แจกเงินในวัด ธัมโมเห็นลังกระดาษแบบเดียวกันหล่นอยู่แถวนั้น<br /> ผู้กองธัมโมดึงตัวเองกลับมา ลูบหนวดอย่างใช้ความคิด<br /> “หรือว่านายเก่งจะเป็นนางสิงห์พิฆาตทรชน ถ้างั้นก็แสดงว่า…” สีหน้าตกใจเว่อร์ “นางสิงห์… เป็นกะเทยเหรอเนี่ย”<br /> ธัมโมออกอาการคิดหนัก<br /> <br /> วันต่อมาวาสนากับย้งขณะมาให้ปากคำตามนัดที่ห้องทำงานผู้กองธัมโม<br /> “ไม่จริงหรอกค่ะ ชั้นมั่นใจว่าคนร้ายต้องเป็นผู้หญิงไม่ใช่ผู้ชายปลอมตัวมาเด็ดขาด” วาสนามั่นใจมาก<br /> ย้งคาใจ “ทำไมผู้กองถึงสงสัยว่าจะมีการปลอมตัวเกิดขึ้นเหรอครับ”<br /> “ตอนที่เผชิญกันเค้าพูดกับชั้นเรื่องความสำนึกรักในบ้านเกิดชั้นเลยสงสัยว่าเค้าจะต้องปลอมตัวอยู่ในพื้นที่”<br /> วาสนาอยากรู้ “แล้วผู้กองสงสัยใครรึเปล่าคะ”<br /> “ผมยังไม่แน่ใจครับ คงต้องดูไปก่อน”<br /> ผู้กองธัมโมบอกก่อนจะเดินออกมาส่งย้งกับวาสนา<br /> “ต้องขอบคุณผู้กองมากนะคะที่ใส่ใจกับคดีนี้ ตอนแรกชั้นนึกว่าผู้กองจะเฉยๆ ซะอีก”<br /> “ทำไมคุณวาสนาถึงคิดแบบนั้นละครับ”<br /> “ก็เพราะผู้กองไม่ชอบพ่อชั้น ผู้กองอาจจะดีใจก็ได้ที่เห็นเค้าเดือดร้อน”<br /> “ผมเป็นผู้รักษากฎหมายนะครับคุณวาสนา จะคนดีหรือคนร้ายก็ต้อง ได้รับการคุ้มครองจากกฎหมายเท่าเทียมกัน”<br /> “ก็ได้ค่ะชั้นจะเชื่อใจผู้กอง ถ้ามีอะไรให้ช่วยก็บอกได้นะคะ”<br /> <br /> วาสนายื่นมือให้ตามมารยาท สองคนจับมือกันต่อหน้าย้งที่มองอย่างไม่พอใจ<br /> ย้งของแจม จับด้วย “ผมก็เหมือนกันครับผู้กอง ถ้ามีอะไรบอกผมแทนก็ได้ครับคุณวาสนาเค้างานยุ่ง”<br /> ธัมโมรับปากงงๆ “อ่อ….ได้ครับ ได้”<br /> ย้งฉีกยิ้มแบบเสแสร้ง<br /> <br /> เก่งเดินมาตามทางในหมู่บ้าน เหมือนกำลังใช้ความคิดหนัก<br /> “จะทำอะไรดีวะ จะหางานที่ไหนดีวะ”<br /> <br /> เก่งนึกเรื่องที่เพิ่งคุยในห้องรับแขกบ้านครูเพิ่ม โดยไม่กี่ชั่วโมงก่อนครูเพิ่มสอนหนูเก่ง<br /> “ถ้าไม่อยากให้ผู้กองธัมโมสงสัย เอ็งต้องหางานทำไม่ใช่ลอยไปลอยมาทั้งวันแบบนี้”<br /> “แล้วครูจะให้ชั้นทำอะไร”<br /> “เอ็งก็เป็นลูกมือช่วยข้าซ่อมรถสิวะ” ครูว่า<br /> “ไม่ได้นะครู ถ้าชั้นจะเล่นงานพวกกำนันศร ชั้นต้องหาข่าว”<br /> “งั้นเอ็งต้องหางานที่มันไม่เป็นหลักแหล่ง” ครูเพิ่มย้ำ<br /> <br /> เก่งนึกไม่ออกว่าจะทำงานทำการอะไร เดินก้มหน้าก้มตาอยู่ด้วยความเครียด ขณะที่ย้งก็ก้มหน้าก้มตาสวนมาเช่นกัน<br /> “ต้องหางาน ต้องหางานทำให้ได้” เก่งพึมพำ<br /> “ต้องหาอาจารย์ ต้องฝึกวรยุทธ” ย้งก็พึมพำ<br /> เก่งทักโดยไม่มองหน้า “หวัดดีย้ง”<br /> ย้งทักตอบไม่มองหน้าเช่นกัน “หวัดดีเก่ง”<br /> ทั้งคู่เดินสวนกันไปก่อนจะชะงักหันมามองหน้ากัน<br /> “มีเรื่องให้ช่วยรึเปล่า” ย้งถาม<br /> เก่งพยักหน้าบอก “เออ”<br /> “มีเหมือนกันว่ะ” ย้งบอก<br /> <br /> พอเถ้าแก่ตงรู้ที่ลูกชายจะให้เก่งมาช่วยงานในร้านก็หน้าเบ้<br /> “ไอ่หย่าอาย้ง ลื้อคิดได้ยังไงวะ ชักศึกเข้าบ้านแท้ ๆ ให้อีมาเป็นลูกจ้างก็พอว่า นี่ให้มาเปิดร้านแข่งกับอั๊วลื้อบ้ารึเปล่า ทุกวันนี้ลื้อเจี๊ยะข้าว หรือเจี๊ยะฟางอาย้ง”<br /> “ไม่ใช่นะป๊า ไอ้เก่งมันจะขับรถเร่ขายกาแฟ ไม่ได้มาขายแถวนี้ซะหน่อย”<br /> หมวยใหญ่กระแซะเก่ง “นั่นสิป๊า กาแฟเอย น้ำตาลเอย นมเอย น้องเก่งเค้าก็มาซื้อกะป๊าอยู่ดี แบบนี้เท่ากับเป็นการเพิ่มยอดขายนะ”<br /> “ให้ผมสาบานก็ได้ครับเถ้าแก่ ผมจะไม่มาขายละแวกนี้เด็ดขาดห่างออกไม่ต่ำกว่า 200 เมตร” เก่งบอก<br /> “ลื้อออกไปเลย 300 เมตร เฉียดเข้ามาเมื่อไหร่ ลื้อซี๊แน่นอน”<br /> “เอ่อว่าแต่ ใครจะเป็นคนสอนไอ้เก่งมันชงกาแฟล่ะครับ อาป๊าหรือว่าอาเจ้”<br /> “อั๊วเอง เก่งเค้าหัวอ่อน ต้องค่อยๆสอนถึงจะเข้าใจ” หมวยใหญ่ปากว่ามือถึง ลูบไล้…ลวนลาม ขณะปากถาม “ใช่มั้ยจ๊ะน้องเก่ง”<br /> เก่งบิดหลบเป็นจังหวะตามมือหมวย “เอ่อครับ ใช่ อุ้ยๆ ใช่ครับ”<br /> <br /> วาสนาเพิ่งกลับมาถึงบ้าน และเจอยอดปลีกตัวจากกลุ่มสมุนมาทัก<br /> “คุณวาสนาหายไปไหนมาครับ ผมให้คนไปตามที่อนามัยก็ไม่เจอ”<br /> “ชั้นไปที่โรงพักมาน่ะ มีอะไรเหรอนายยอด”<br /> “เสี่ยเล้งให้คนมาเชิญพ่อกำนันไปทานข้าวครับ แล้วบอกให้คุณวาสนาไปด้วย”<br /> วาสนาอึดอัดใจ ยอดมองวาสนาอย่างเห็นใจ<br /> “ถ้าคุณวาสนาไม่อยากไป ผมบอกพ่อกำนันให้ก็ได้นะครับ”<br /> “ไม่ต้องหรอกนายยอด ไม่ไปวันนี้ วันหน้าก็ต้องไปอยู่ดี”<br /> <br /> ไม่นานต่อมา มิ่งพาเสี่ยเล้งกับจำเริญออกมาต้อนรับกำนันศรและคณะที่เพิ่งมาถึง วาสนาไหว้เสี่ยเล้งและจำเริญตามมารยาท<br /> “สวัสดีค่ะคุณอา สวัสดีค่ะพี่จำเริญ”<br /> เสี่ยเล้งยิ้มแย้ม “หนูวาสนานี่ยิ่งโตยิ่งสวย เหมือนแม่ไม่มีผิดกำนันนี่โชคดีนะ ได้ลูกสาวทั้งสวยทั้งเก่งแบบนี้”<br /> “ก็ดีหน่อยตรงที่เป็นหมอ ต่อไปจะได้ฝากผีฝากไข้” กำนันมองไปที่จำเริญ “แต่ยังไงสู้ลูกชายของเสี่ยไม่ได้หรอกมั๊ง ได้ข่าวว่าขยันช่วยงานเหมือนกันนี่”<br /> “แหม ผมก็แค่เด็กฝึกงานเท่านั้นเองครับลุงกำนันถ้าขาดเหลือยังไงลุงกำนันช่วยสั่งสอนผมก็ได้นะครับ”<br /> <br /> <strong>กำนันศรพยักหน้าพอใจ แต่วาสนานึกระอาที่ถูกจำเริญมองด้วยแววตาเจ้าชู้ตลอดๆ </strong><br />ขอขอบคุณจาก manager.co.th<b> </b><strong> </strong><strong></strong><strong> </strong><br />นางสิงห์สะบัดช่อ ละครนางสิงห์สะบัดช่อ ทางช่อง 5 ผลิตโดย : ค่ายเอ็กแซ็ก บทประพันธ์-บทโทรทัศน์ : ณพุทธ สุศรีฯ อำนวยการผลิต : นิพนธ์ ผิวเณร, ถกลเกียรติ วีรวรรณ กำกับการแสดง : อรรถพร ธีมากร แนวละคร : แอคชั่น ออกอากาศ : จันทร์-พฤหัสบดี เวลา 20.25 น. ทางททบ.5 <strong> </strong><strong> </strong><strong> </strong>Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/02183522654812960858noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2771483218054103059.post-43202537238402833962012-07-30T23:05:00.000-07:002012-08-01T19:56:06.526-07:00อ่านละคร มณีแดนสรวง ตอนที่8 วันที่ 31 กรกฎาคม 2555 ย้อนหลัง<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><img border="0" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhEQIy0pc6Tm3olt60yXlL_u3jxNyB3S86s3L0pnuBR7-XiLZP6fB4_hZ3MSvDa3LQnIccUqLYkkhkbv8-0f4tgTrilpIYOxFgtWN1Rwv94iJT5XDGgnQEP_gdl9oVGXQuayJaldbcNXOs/s320/d.jpg" width="229" /></div> <strong>ชิโลเข็นนารีมาหยุดหอบเหนื่อยเหงื่อแตก ที่บริเวณทางลาดยาวข้างตึกของโรงพยาบาล</strong><br /> <strong></strong><br /> “โอ้ยยยย...เหนื่อย”<br /> ชิโลหอบแฮ่กๆก่อนจะหันมาเห็นนารีนั่งตาตั้งเหวอหัวฟู<br /> “ว๊ายยยย...คุณป้า !! ชิโลขอโทษค่ะ”<br /> “ไม่...ไม่เป็นไรจ้ะ แต่ขอป้าดมยาดมหน่อย”<br /> นารีหยิบเอายาดมขึ้นมาสูด...ปื้ดดดด<br /> “ทั้งหวาดเสียว ทั้งตื่นเต้น แต่จะว่าไป..ก็สนุกดีนะ ป้าไม่เคยได้ซิ่งแบบนี้มานานแล้ว”<br /> “คุณป้า”<br /> ชิโลกับนารีพากันหัวเราะขำคิกๆกัน แต่ทันใดนั้นสาโรจน์ก็โผล่มาข้างหลังแล้วจับที่บ่าชิโลหมับ !!<br /> “คิดว่าแค่นี้จะหนีพ้นเหรอยัยตัวแสบ”<br /> ชิโลตกใจหน้าเหวอ สาโรจน์จับชิโลล็อคตัว ชิโลพยายามสะบัด<br /> “ปล่อยนะ...บอกให้ปล่อย”<br /> ชิโลสะบัดแรงไปหน่อยจนตัวไปดันรถเข็นของนารีให้ไหลลงไปตามทาง เลื่อนลงเอง ส่วนชิโลถูกสาโรจน์ลากตัวไป<br /> “คุณป้า !!”<br /> รถเข็นของนารีวิ่งตามทางเลื่อน ด้วยแรงโน้มถ่วงที่ทำให้เร็วไหลลงไปขึ้น<br /> “ชะ....ช่วยด้วยยย”<br /> รถเข็นนารีกำลังจะพุ่งลงไปซึ่งมีเจ็บตัวสาหัสแน่ๆ นารีหลับตาปี๋คิดว่าไม่รอดแน่แล้ว แต่ทันใดนั้นมีมือหนึ่งมาคว้าหมับจับรถเข็นเบรคเอาไว้ได้อย่างฉิวเฉียด นารีค่อยๆลืมตาพอเห็นว่าตัวเองรอดก็หันกลับไปมอง<br /> “ไม่เป็นอะไรแล้วครับแม่” สการบอก<br /> “ตาแซม !!” นารีร้องเรียกอย่างดีใจ<br /> <br /> ชิโลถูกสาโรจน์ล็อคตัวลากมาตามทาง ชิโลร้องโวยวาย<br /> “ปล่อยนะ...ปล่อยฉัน...ช่วยด้วย...ช่วยด้วย”<br /> สาโรจน์ล็อคตัวเอาไว้แน่น ชิโลสู้แรงของสาโรจน์ไม่ได้ระหว่างนั้นเองอุ้มสมโผล่เข้ามาข้างหลังแล้วจู่ โจมกระโดดขี่หลังช่วยรุมทึ้งสาโรจน์<br /> “ปล่อยเพื่อนฉันนะเว้ย...นี่แน๊ะๆๆๆ”<br /> สาโรจน์โดนอุ้มสมเล่นงานเลยต้องปล่อยมือจากชิโล<br /> “อุ้มสม!!”<br /> ชิโลรีบช่วยอุ้มสมหันไปเห็นถาดเหล็กที่ไว้ใช้รองอาหารสำหรับคนไข้ วางอยู่ ชิโลหยิบขึ้นมาแล้วปรี่เข้าไปฟาดที่หน้าของสาโรจน์ทันที<br /> “ชิโลสู้ตายยย”<br /> ผั๊วะ !!...ถาดเหล็กฟาดเข้าหน้าสาโรจน์เต็มๆทำเอายืนตัวแข็งทื่อหันมามองหน้าชิโลตาขวาง<br /> “นะ....นะ...นังตัวแสบ”<br /> สาโรจนเดินตัวเซก่อนจะทรุดฮวบหมดสติ อุ้มสมรีบเข้ามาคว้าข้อมือชิโล<br /> “รีบไปจากที่นี่เร็ว”<br /> “เดี๋ยว...ฉันต้องไปช่วยคุณป้า”<br /> “คุณป้าไม่เป็นอะไรหรอก เราตามผู้กองสการมาช่วยไปแล้ว”<br /> “ผู้กองสการ !!” ชิลึ้งไป<br /> <br /> เมื่อกลับมาที่คอนโด สการนั่งกอดอกตีหน้าซีเรียสจริงจัง ส่วนคุณนารีนั่งหน้าจ๋อยๆ<br /> “นี่..อย่ามามองแม่แบบนั้นนะตาแซม ฉันเป็นแม่นะ”<br /> สการเสียงแข็ง<br /> “ผมยังไม่ได้พูดอะไรสักคำเลย”<br /> “ก็เพราะเราไม่พูดแล้วเอาแต่นั่งหน้าดุใส่แม่แบบนี้น่ะสิ แม่ถึงได้กลัว”<br /> “ถ้าแม่กลัวผมโกรธ แล้วแม่ออกไปเที่ยวผจญภัยกับยัยตัวแสบนั่น จนเกือบต้องนอนหยอดน้ำข้าวต้มที่โรงพยาบาลทำไมครับ”<br /> “ก็...ก็แม่ออกไปทำธุระ แล้ว...แล้วมันก็เกิดเรื่องที่หนูชิโลเขาไม่ตั้งใจ”<br /> “นี่ขนาดไม่ตั้งใจ ถ้าผมไปไม่ทัน แม่ได้เจ็บตัวมากกว่านี้แน่ ...ผมบอกแล้วว่ายัยนั่นอยู่ใกล้ไม่ได้ เกิดเรื่องแบบนี้ยังไม่โผล่หัวมาขอโทษอีก แบบนี้ผมเอาไว้ไม่ได้แล้ว”<br /> สการหุนหันเดินออกไป นารีเป็นห่วงว่าจะไปกันใหญ่<br /> “ตาแซม...อย่าไปว่าหนูชิโลเขาเลย”<br /> นารีจะลุกตามแต่เจ็บข้อเท้าอยู่ทำให้ลุกไปไหนไม่ได้<br /> <br /> ทางด้านชิโลจะเดินออกจากห้อง แต่อุ้มสมดึงแขนรั้งไว้<br /> “เดี๋ยวก่อนชิโล”<br /> “ปล่อยเรานะอุ้มสม เราต้องไปขอโทษคุณป้า”<br /> “เราไม่ได้ห้ามเจ้าไม่ให้ไปขอโทษคุณป้า แต่เราไม่อยากให้เจ้าไปตอนนี้ รอให้ผู้กองสการใจเย็นกว่านี้ก่อน เจ้าค่อยไปดีกว่า”<br /> ชิโลเชิด<br /> ”เราไม่กลัวเขาหรอกอุ้มสม”<br /> “แต่เราว่าเจ้าควรจะกลัวนะ ขนาดปกติเขายังไม่ค่อยชอบหน้าเจ้าเท่าไหร่ แล้วนี่เจ้าพาแม่เขาไปเจ็บตัวจนเกือบต้องนอนโรงพยาบาลแบบนี้ เขาไม่ปล่อยเจ้าแน่”<br /> “ถ้าเขาอยากจะทำอะไรเรา คราวนี้เราจะไม่ขัดขืน เราจะปล่อยให้เขาทำ”<br /> ชิโลยืนกรานเสียงแข็งโดยไม่รู้ตัวว่า สการโผล่มายืนอยู่ข้างหลังตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ อุ้มสมเห็นก็อึ้ง<br /> “ชิ..ชิโล..”<br /> “หยุดห้ามได้แล้ว ในเมื่อเราเป็นคนผิดเราก็ต้องยอมรับผิด คราวนี้เราจะยอมเขาทุกอย่าง”<br /> อุ้มสมหน้าเสียแล้วชี้ให้ชิโลหันไปข้างหลัง<br /> “อะไรอุ้มสม”<br /> “หันหลัง..หันหลังไปสิ”<br /> ชิโลหน้างงๆแล้วหันขวับไปเจอสการ ยืนกอดอกตีหน้ายักษ์แต่มีรอยยิ้มแบบเจ้าเล่ห์<br /> “ผู้กองหน้ายักษ์ !!”<br /> “ยอมฉันทุกอย่างใช่มั้ย...ดีมาก !!”<br /> สการเข้าไปจับข้อมือชิโลแล้วยิ้มร้ายใส่<br /> “เธอโดนฉันจัดชุดใหญ่ให้แน่ยัยตัวแสบ”<br /> สการฉุดกระชากชากดึงชิโลพาออกไป อุ้มสมหน้าเสียเสียงอ่อย<br /> “เราช่วยเจ้าไม่ได้แล้ว..เจ้าดันพลั้งปากยอมเขาเอง”<br /> <br /> สการดึงชิโลพามาที่รถ ชิโลโวยวาย<br /> “ปล่อยฉันนะ จะพาฉันไปไหน”<br /> “ไม่ต้องถาม”<br /> “แต่ถ้าฉันจะถูกลงโทษ ฉันควรจะต้องรู้ว่าฉันจะโดนอะไร”<br /> “จะรู้ไปทำไม”<br /> “ก็...ก็...จะได้ทำใจไว้ล่วงหน้า”<br /> “หึ...ต่อให้ทำใจไว้ ยังไงเธอก็ต้องโดนแน่”<br /> “งั้น...ฉันไม่ยอมแล้ว ฉันหนีดีกว่า”<br /> ชิโลจะหนีแต่โดนสการดึงคอเสื้อไว้<br /> “ปล่อยฉันเถอะ อย่าทำอะไรฉันเลย ฉันขอร้อง”<br /> “ไหนบอกธรรมะธัมโม ที่บ้านถือศีลไง ไม่ทันไรก็จะผิดศีลข้อสี่แล้ว”<br /> ชิโลนิ่งไปด้วยจนแต้ม คอตกหน้าจ๋อยยอมเดินเข้าไปนั่งในรถดีๆ<br /> “ชิโล...แย่แล้ว”<br /> สการปิดประตูรถใส่มองชิโลที่นั่งคอตกห่อเหี่ยวจ๋อยสุดฤทธิ์ สการหยิบบีบี ขึ้นมากดส่งข้อความบางอย่างออกไปก่อนจะเข้าไปนั่งที่คนขับ ดึงเข็ดขัดนิรภัยมาใส่ให้ชิโลแล้วขับออกไป ชิโลอยู่ในอาการสำนึก<br /> <br /> ที่โกดังมืดๆทึมๆ รถสการขับเข้ามาจอด ชิโลนั่งอยู่ในรถสายตาเริ่มมีแต่ความระแวง สการลงจากรถแล้วเดินไปปิดประตูโกดังบานใหญ่ทำให้สภาพแสงในโกดังดูทึมๆน่า กลัว<br /> ชิโลนั่งตัวแข็งกลืนน้ำลาย...เอื๊อก สการโผล่มาข้างรถทำเอาสะดุ้ง<br /> “ลงมาได้แล้ว”<br /> ชิโลเอามือจับเข็มขัดนิรภัยแน่นแล้วส่ายหน้า<br /> “ไม่เอา...ไม่ลง”<br /> “ฉันบอกให้ลง !!”<br /> “ไม่ลง”<br /> สการเสียงดัง<br /> “บอกให้ลงมา”<br /> “เรื่องอะไรจะลง คนใจยักษ์ใจมารแบบคุณ พาฉันมาที่น่ากลัวแบบนี้ ฉันไม่เหลือชิ้นดีกลับบ้านแน่”<br /> “ยังจะพยศอีกใช่มั้ย..ได้ งั้นเห็นดีกันแน่”<br /> สการเปิดประตูรถแล้วเข้าไปปลดเข็มขัดนิรภัย ซึ่งต้องอ้อมตัวเบียดกัน ชิโลพยายามยื้อยุดไม่ยอม<br /> “ไม่...ฉันไม่ลง...ไม่ลง !!”<br /> สการกับชิโลยื้อยุดกันอยู่ในรถแคบๆ ทำให้เผลอหน้าชนกันจมูกชิดจมูก ชิโลผงะสบตากันนิ่ง ทั้งคู่มองหน้ากันซึ้งๆอย่างลืมตัว ก่อนที่ชิโลจะรู้ตัวรีบดันตัวสการ<br /> “ยอมแล้ว...ฉันยอมลงแล้ว”<br /> ชิโลเบือนหน้ากลัว สการเลยปลดเข็มขัดนิรภัยให้ ชิโลรีบก้าวลงจากรถใจเต้นตึกตัก<br /> <br /> สการผลักไหล่ชิโล ให้เข้ามาไปที่เก้าอี้ตัวหนึ่งซึ่งตั้งกลางห้องโถงของโกดัง<br /> “ไปนั่งที่เก้าอี้ตัวนั้น”<br /> ชิโลยืนอึ้งมองไปรอบๆนอกจากจะมีเก้าอี้แล้ว ใกล้ๆกันยังมีเตียง และโซ่ตรวนที่ไว้ใช้ทรมานนักโทษ<br /> “ที่...ที่นี่มันอะไรกัน ทำไมมีของพวกนั้นเต็มไปหมด”<br /> “ฉันเรียกว่าเซฟเฮ้าส์ เป็นที่ปลอดภัยไว้สำหรับเล่นของหนักกับพวกคนร้ายปากแข็ง”<br /> “ไม่นะ...ฉัน...ฉันไม่ยอมให้คุณทรมานฉัน”<br /> ชิโลจะหนีแต่โดนสการจับตัวไว้แล้วลากมานั่งที่เก้าอี้ เอากุญแจมือมาล็อคแขนไว้ทันที<br /> “ช่วยด้วย...ช่วยด้วย...ใครก็ได้ช่วยฉันที”<br /> “อยู่ที่นี่ไม่มีใครช่วยเธอได้หรอกยัยตัวแสบ”<br /> สการยิ้มร้ายแล้วเอาเทปมาปิดปาก ชิโลได้แต่ส่งเสียงอู้อี้ดิ้นสุดฤทธิ์ สการหยิบห่อผ้าสีดำออกมาคลี่กาง โชว์อุปกรณ์ทรมานแบบต่างๆเต็มไปหมด ทั้งมีด เลื่อย ค้อน ที่ตอกเล็บ สการหัวเราะลงลูกคอน่ากลัวสุดๆ<br /> “เธอเสร็จฉันแน่..ยัยตัวแสบ...ฮ่าๆๆๆ”<br /> <br /> ชิโลหน้าซีดหลังจากคิดไปเองว่า ตัวเองกำลังถูกสการพามาทรมาน สการจับหมับที่บ่า ชิโลตกใจส่งเสียงดังลั่น<br /> “อ๊ายยยย”<br /> สการแสบแก้วหู<br /> “โอ้ยยยย...หุบปาก...แสบแก้วหู”<br /> “อย่านะ...อย่าเข้ามา ไม่งั้นฉันสู้จริงๆด้วย”<br /> “นี่เธอคิดอะไรของเธอเนี่ยยัยตัวแสบ”<br /> “ก็...ก็คุณพาฉันมาที่แบบนี้” ชิโลมองไปที่เครื่องทรมาน “คุณคงไม่พาฉันมาเลี้ยงข้าวหรอก”<br /> สการเห็นท่าทางกลัวของชิโลก็หัวเราะขำ<br /> “ฉันนึกว่าเธอจะดีแต่เพี้ยน สติไม่สมประกอบ แต่เอาเข้าจริงก็ฉลาดเหมือนกัน”<br /> ชิโลเหวอ<br /> “นี่...นี่คุณจะพาฉันมาทรมานจริงๆเหรอ คนใจยักษ์ ใจมาร คุณไม่น่ามาเกิดเป็นมนุษย์เลย คอยดูนะฉันกลับสวรรค์ไปได้เมื่อไหร่ ฉันจะเสกให้คุณหัวล้าน ไม่เหลือผมบนหัวสักเส้น”<br /> “เอ้า...ยังไม่เลิกเพี้ยนอีก เดี๋ยวก็จับทรมานเอาไฟฟ้าช็อตให้หายเพี้ยนซะเลย”<br /> “อย่านะ”<br /> “ฉันพูดเล่นน่ายัยตัวแสบ ที่ฉันพาเธอมาที่นี่ เพราะฉันอยากหาที่คุยกับเธอสองต่อสอง โดยที่แม่ฉันไม่ต้องมารับรู้เรื่องด้วย”<br /> ชิโลชะงัก<br /> “ไม่ได้พาฉันมาทรมานจริงๆนะ”<br /> “นี่...ฉันเป็นตำรวจนะ จะไปทรมานใครซุ่มสี่ซุ่มห้าได้ยังไง ไอ้ของพวกนั้นมีไว้ขู่อย่างเดียว ไม่เคยใช้จริงๆหรอก”<br /> ชิโลโล่งอก<br /> “งั้นคุณอยากคุยอะไรกับฉัน”<br /> “ก็เรื่องวันนี้ที่เธอโดนตามล่าตัวฉันอยากรู้ว่าเป็นฝีมือใคร”<br /> ชิโลอึ้งไปกับคำถาม<br /> <br /> สิริสุดานั่งหน้าไม่พอใจอยู่ในบ้าน ส่วนทองทิวหันมาใส่อารมณ์กับสาโรจน์<br /> “กับแค่ผู้หญิงคนเดียว ยังจับตัวมาไม่ได้ แล้วฉันจะไว้ใจให้แกทำงานให้ฉันได้อีกเหรอ”<br /> สาโรจน์หน้าจ๋อย<br /> “ผมขอโทษครับนาย”<br /> “คราวหน้าอย่าให้ฉันเห็นว่าแกทำงานไม่ได้เรื่องอีก...ไป !!”<br /> สาโรจน์เดินออกไป ทองทิวเข้ามานั่งโอบไหล่ลูกสาว<br /> “ป๋าขอโทษนะ คราวหน้าป๋าสัญญาว่าป๋าจะไม่ปล่อยให้นังผู้หญิงคนนั้นหนีรอดไปได้อีก”<br /> “มันหนีไปได้แบบนี้ แล้วจะมีคราวหน้าอีกเหรอคะป๋า”<br /> “มีสิ...ลูกเคยเห็นป๋าสัญญาอะไรแล้วทำให้ไม่ได้บ้างล่ะ”<br /> ระหว่างนั้นโทรศัพท์ของทองทิวดัง ทองทิวเอาเบอร์มาดูแล้วแปลกใจ<br /> “ผู้กองดรัณโทรมา”<br /> “ดรัณจะโทรหาป๋าทำไมคะ”<br /> “คงคิดจะขอความเห็นใจจากป๋าน่ะสิ...”<br /> ทองทิวจะกดปิดสาย สิริสุดารีบบอก<br /> “เอ่อ...รับสายเขาเถอะค่ะป๋า ถ้าพูดอะไรไม่เข้าหู ป๋าก็ด่าไปเลย จะได้ไม่กล้าโทรมาอีก”<br /> ทองทิวพยักหน้ารับแล้วกดรับสาย สิริสุดาขยับเข้าไปอยากฟัง อยากรู้อยากเห็นเพราะลึกๆแล้วยังตัดดรัณไม่ขาด<br /> <br /> <strong>“มีธุระอะไรเหรอครับผู้กองดรัณ” ฟังอยู่ครู่แล้วแปลกใจ “ว่าไงนะ”</strong><br />ขอขอบคุณจาก manager.co.th<b> </b><strong> </strong><strong></strong><strong> </strong><br />ละครมณีแดนสรวง บทประพันธ์โดย : พงศกร บทโทรทัศน์โดย : ณัชภีม กำกับการแสดงโดย : คมกฤษ ตรีวิมล ผลิตโดย : บริษัท บรอดคาซท์ ไทย เทเลวิชั่น จำกัด แนวละคร : โรแมนติก – แฟนตาซี ออกอากาศ : จันทร์ – ศุกร์ เวลา 18.30 น. – 20.00 น. ทางไทยทีวีสีช่อง 3<strong> </strong><br />Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/02183522654812960858noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2771483218054103059.post-88053988210847166512012-07-30T22:25:00.000-07:002012-08-01T19:56:06.564-07:00อ่านละครชิงนาง ตอนที่ 4 วันที่ 31 กรกฎาคม 2555 ย้อนหลัง<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><img border="0" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhEEnDHuQQgLYq6pM363f1ql0WH6g3CKp9qE4W04d5J_43jgiCUWSyMWTAVh5pLiRn1kxvl5pclo0sVcKFyAiGMd8QwrdBZxOeZAS4KB1DIUdECP4_TKcWyQ2poMYPOalfKLb3gM7OhUrs/s320/d.jpg" width="229" /></div><strong>พฤกษ์อยู่ที่หน้าโถงใหญ่ของบ้านแสนสมุทร ชายหนุ่มกำลังจะเดินเข้าไปด้านใน เสียงศรีเรือนดังลงจากชั้นบน</strong><br /> <br /> “กลับบ้านได้แล้วเหรอ?”<br /> พฤกษ์มองตามเสียงขึ้นไป เห็นศรีเรือนยืนมองเขาอยู่ที่หน้าต่างห้อง พฤกษ์ยกมือไหว้<br /> “ถ้าไม่ใช่เพราะวันเกิดน้อง คงไม่คิดจะกลับมาเหยียบบ้านหลังนี้แล้วล่ะสิ” ศรีเรือนค่อนขอด<br /> พฤกษ์ถอนหายใจออกมาอย่างเหนื่อยหน่ายกับคำประชดของย่า ชายหนุ่มตัดสินใจเดินฉีกไปทางหลังบ้าน ศรีเรือนมองตามพฤกษ์..ยังไม่หายเคือง<br /> <br /> วงเดือนนั่งหลับอยู่ที่หน้าเรือนพัก ทั้งที่มือยังถักนิตติ้งคาอยู่ เสื้อเกือบจะเสร็จสมบูรณ์แล้ว พฤกษ์เดินเข้ามาที่หน้าเรือน มองวงเดือนที่นั่งหลับอยู่<br /> พฤกษ์ขยับเข้าไปใกล้จะปลุก “เดือน...”<br /> วงเดือนครางออกมา “อือ...” แล้วขยับตัวเบือนหน้าไปอีกทาง ยังไม่ตื่น<br /> พฤกษ์มองจับอาการวงเดือน ยิ้มๆ<br /> <br /> พฤกษ์อุ้มวงเดือนเข้ามาในห้อง ค่อยๆวางวงเดือนลงบนเตียง พฤกษ์มองไปเห็นรูปของสามพี่น้องที่ถ่ายกับวงเดือนวางอยู่ที่โต๊ะข้างหัว เตียง จ้องที่ใบหน้าภูผากับวงเดือน <br /> พฤกษ์รู้สึกผิด “ภูผา...พี่ขอโทษ”<br /> พฤกษ์หันมองหน้าวงเดือนอีกครั้ง ใบหน้าวงเดือนขณะหลับตาพริ้มดูสวยนิ่ง น่าประทับใจ<br /> พฤกษ์มองอย่างหลงใหล พลางใช้มือเกลี่ยเส้นผมให้พ้นจากใบหน้าวงเดือน พฤกษ์ค่อยๆ ขยับเข้าไปใกล้อย่างอดใจไว้ไม่ไหว<br /> พฤกษ์ขยับหน้าเข้าไปใกล้แก้มวงเดือนทุกที<br /> จังหวะนั้นวงเดือนละเมอออกมาเบาๆ “คุณผา”<br /> พฤกษ์ชะงักได้สติ ผละออกมา มองวงเดือนด้วยสายตาเจ็บปวด แล้วลุกขึ้นหันหลังเดินออกไป วงเดือนนอนหลับไม่รู้เรื่อง<br /> <br /> ที่ไร่ชาเช้าวันต่อมา<br /> สว่างเดินนำภูผา หนูนาและดอยลงมาที่ไร่ เห็นต้นชาที่เริ่มแตกยอดเขียวสวย ท่ามกลางหมอกจางๆ<br /> “ชาแตกยอดแล้ว” ดอยดี๊ด๊ากระโดดโลดเต้นดีใจยกใหญ่ “วู้!”<br /> ภูผาทอดสายตามองไปด้วยความภูมิใจ<br /> “หลังจากนี้เราจะตัดแต่งพุ่ม เพื่อรักษาระดับความสูง แล้วก็ช่วยเพิ่มผลผลิตด้วยครับ” สว่างว่า<br /> “อีกไม่นานก็จะเก็บเกี่ยวผลผลิต...” หนูนาบอก<br /> ดอยพูดต่อประโยคของหนูนา “..เอาไปขาย!” เด็กหญิงจอมแก่นทำท่าตะโกนขาย “เร่เข้ามาๆ ชาห๊อมหอม รสชาติดี๊ดี ชาจากไร่...” หยุดกึก คิดแล้วหันหาลุง “ไร่อะไรอ่ะลุงหว่างขา”<br /> สว่างพูดกับภูผา “ตรงนี้สำคัญนะครับนาย เพราะจะเป็นชื่อชาของเราด้วย เราต้องมีชื่อให้คนรู้ว่าเป็นชาที่มาจากไร่...”<br /> ภูผาเอ่ยสั้นๆ ห้วน “วงเดือน”<br /> สว่างกับหนูนาชะงัก<br /> “ไร่วงเดือน!” ภูผาย้ำ<br /> “ครับ..ผมจะรีบให้คนงานติดป้ายชื่อไร่ให้เร็วที่สุด”<br /> ดอยร้องขายต่อ “เร่เข้ามาๆ ชาไร่วงเดือน ห๊อมหอม รสชาติดี๊ดี”<br /> นาทีนั้นหนูนาแอบมองภูผาด้วยสีหน้าสะเทือนใจ<br /> <br /> ไม่นานต่อมาศรีเรือนตกใจมากเมื่อรู้ข่าวจากแดนไกล<br /> “ภูผาตั้งชื่อว่าไร่วงเดือน!”<br /> <br /> สว่างอยู่ที่ตลาดในเมือง กำลังคุยโทรศัพท์รายงานอยู่ที่ร้านในตลาด<br /> “ใช่ครับ แล้วตอนนี้นายภูผามุ่งมั่นตั้งใจกับไร่ชามากครับ ยังเคยบอกผมว่าสักวัน..จะกลับไปพาหัวใจของนายมาที่นี่ครับ”<br /> ศรีเรือนเครียดนัก “ฝากนายสว่างดูแลหลานฉันด้วยนะ”<br /> หนูนาถือถุงของเข้ามาด้านหลังสว่าง<br /> “ครับคุณท่าน สวัสดีครับ” สว่างวางสายแล้วหันมาเจอหนูนายืนอยู่ก็ตกใจ “เฮ้ย”<br /> หนูนาสงสัย “ใครคือคุณท่านอ่ะลุง”<br /> “ไม่ใช่เรื่องของเอ็ง” สว่างเดินหนี<br /> หนูนาเดินตาม ซักไซ้ “ลุงโทรหาใคร?”<br /> สว่างถอนหายใจเฮือก แล้วหยุดตอบ “คุณย่านายภูผา พอใจรึยัง”<br /> สว่างเดินออกไป หนูนาจะตาม เจ้าของร้านที่ให้บริการโทรศัพท์รีบออกมา<br /> “หนูนา! น้าหว่างลืมสมุดนี่ เอาไปด้วย”<br /> หนูนารับมาเห็นเป็นสมุดเล่มเล็กๆ หนูนาเปิดดูเห็นเบอร์โทรศัพท์<br /> “บ้านแสนสมุทร...” หนูนาพึมพำ หันไปพูดกับแม่ค้า “พี่จ๊ะ ฉันขอยืมปากกาหน่อยสิ”<br /> แม่ค้าส่งปากกาให้ หนูนาฉีกกระดาษเปล่าด้านหลังสมุดแล้วจดเบอร์โทรศัพท์เก็บใส่กระเป๋าตัวเอง<br /> <br /> ศรีเรือนลงนั่งมองโทรศัพท์นิ่ง สีหน้ากังวลอยู่<br /> “ภูผาจะกลับมา”<br /> ชอุ่มเคาะประตูแล้วเปิดเข้ามาในห้อง<br /> “คุณท่านคะ คุณผู้ชายให้มาเรียนว่าพร้อมแล้วค่ะ”<br /> ศรีเรือนสั่ง “ไปเชิญคุณอรุณไป…”<br /> ชอุ่มรับคำแล้วเดินออกไป ศรีเรือนสีหน้ายังหนักใจแต่พยายามปัดเรื่องอื่นทิ้งออกไปจากใจ<br /> <br /> ที่แผนกเสื้อผ้าสุภาพบุรุษ ในห้างขายสินค้าประจำเมือง<br /> วงเดือนดูเสื้อเชิ้ตที่อยู่บนตัวหุ่นโชว์ เธอเดินเข้าไปเลือกเสื้อที่แขวนอยู่ด้วยความสนใจ<br /> โฉมไฉไลเดินถือถุงช็อปปิ้งผ่านมาที่แผนกเสื้อผ้าผู้ชายพอดี และเห็นวงเดือนหยิบเสื้อผู้ชายตัวหนึ่งออกมาดู ยิ้มอย่างพอใจ<br /> วงเดือนพูดเบาๆกับตัวเอง “หวังว่าคุณอรุณคงชอบ” หยิบมาให้พนักงานขาย “เอาตัวนี้ค่ะ”<br /> ทันใดนั้นมีมือใครคนหนึ่งเข้ามากระชากเสื้อไปจากมือวงเดือน<br /> วงเดือนตกใจหันไปมอง เห็นเป็นโฉมไฉไลซึ่งกำลังขว้างเสื้อลงบนพื้น<br /> โฉมไฉไลตวาดแว้ด “แกไม่เข็ดใช่ไหม”<br /> พนักงานตกใจมาก ลูกค้าคนอื่นๆ ในห้างหันมามองเหตุการณ์<br /> โฉมไฉไลพ่นออกมาอย่างหึงหวง “ฉันรู้นะว่าแกจะซื้อเสื้อไปให้เมฆา ประจบออกนอกหน้าแบบนี้…คงอยากเป็นเมียเขาจนตัวสั่นแล้วล่ะสิ!”<br /> วงเดือนโกรธ และคราวนี้เธอสู้!<br /> “คุณเข้าใจผิดแล้วค่ะ เดือนไม่ได้ซื้อให้คุณเมฆา”<br /> วงเดือนก้มหยิบเสื้อที่พื้น แต่ถูกโฉมไฉไลใช้รองเท้าส้นสูงกระทืบเหยียบไว้<br /> “ไม่ต้องมาโกหก! นังหน้าด้าน!” สาวไฮโซถังแตกใช้ส้นสูงบดขยี้เสื้อ<br /> วงเดือนตะโกนห้าม “อย่า”<br /> วงเดือนพยายามแย่งยื้อ แต่โดนโฉมไฉไลผลักล้มไป และโผนตัวจะตามเข้ามาตบ<br /> วงเดือนลุกพรวดโกรธจัด “อย่าเข้ามานะ! ไม่งั้นฉันจะแจ้งความ”<br /> โฉมไฉไลเลือดขึ้นหน้า ไม่หวั่นเกรง กระชากวงเดือนเข้ามาพูดใส่หน้า เสียงเบาแต่ชัดเจน!<br /> “เอาเล๊ย! แต่ไปหาหลักฐานมาให้ได้ก่อนนะ ขนาดแกโดนฉุดคราวที่แล้ว เมฆายังทำอะไรฉันไม่ได้เลย แล้วน้ำหน้าอย่างแกน่ะเหรอ?” มองอย่างเหยียดหยัน ก่อนจะผลักตัววงเดือนแล้วสะบัดตัวออกไป “ชิ”<br /> วงเดือนพูดตามหลังไป ไม่กลัวเกรง “ถึงฉันไม่มีหลักฐาน แต่ฉันมีคุณเมฆาเป็นพยานชี้ตัวนักเลงพวกนั้น เมืองเล็กๆ แบบนี้..ตำรวจคงสาวไปถึงตัวคนบงการได้ไม่ยาก!”<br /> โฉมไฉไลหันมาชี้หน้าวงเดือนด้วยความแค้น “แก”<br /> วงเดือนสู้ “หรือคุณอยากพิสูจน์ดูก็ได้”<br /> โฉมไฉไลโดนต้อนจนแต้ม โกรนธจนตัวสั่น “สักวัน ฉันจะขยี้แกให้เหมือนเสื้อตัวนี้ คอยดู”<br /> จากนั้นโฉมไฉไลก็สะบัดหน้าออกไป<br /> วงเดือนหยิบเสื้อขึ้นมาดู เห็นว่ามีรอยขาด…พนักงานหน้าตาตกอกตกใจเข้ามา<br /> “เอ่อ ถ้าเสียหาย ยังไงก็ต้องซื้อนะคะ”<br /> <br /> <strong>วงเดือนหน้าเจื่อน </strong><br /> <strong>อรุณเดินลงมาที่ห้องโถงเห็นอนุต ศรีเรือน เมฆา และพฤกษ์ยืนรออยู่ โดยมีศรีดาราถือเค้กวันเกิดที่จุดเทียนแล้วเดินเข้าไปหาลูกชายคนเล็ก </strong><br /> <br /> ศรีเรือนเอ่ยขึ้นก่อนใคร “สุขสันต์วันเกิดจ้ะหลานย่า”<br /> ศรีดารายิ้มบอก “อธิษฐานสิจ๊ะลูก”<br /> อรุณเหมือนไม่ได้ใส่ใจฟัง มองหาแต่วงเดือน<br /> “เดือนล่ะครับ เดือนไปไหน?”<br /> พฤกษ์สบตากับเมฆา โดยอัติโนมัติ<br /> ศรีเรือนหน้าตึงขึ้นมาทันที ศรีดาราหน้าเสีย อนุตพยายามจะเปลี่ยนเรื่อง<br /> “อรุณ...อธิษฐานสิ จะได้เป่าเทียน”<br /> อรุณไม่ฟังใคร “เดือนไปไหน ทำไมถึงไม่อยู่ที่นี่ด้วย”<br /> เมฆาเอ่ยขึ้น “เดือนไม่อยู่ ออกไปแต่เช้าแล้ว”<br /> อรุณหัวเสีย วิ่งขึ้นไปข้างบนทันที ศรีดาราอึ้งมือไม้อ่อนปวกเปียก ใจหายวาบ พึมพำเบาๆ<br /> “นี่อรุณก็อีกคนเหรอเนี่ย”<br /> อนุตหันมองศรีดาราอย่างนึกเอะใจ และตัดสินใจเดินตามอรุณขึ้นไป<br /> ศรีเรือนเสียใจและแค้นวงเดือนขึ้นมาอีก “วงเดือน..นังตัวกาลกิณี”<br /> ศรีดาราวางเค้กแล้วรีบตามขึ้นไปหาอรุณ<br /> พฤกษ์และเมฆาถอนใจ และแยกย้ายกันออกไป<br /> ศรีเรือนหน้ามืดจะเป็นลม<br /> ชอุ่มเห็นร้อง “ว๊าย” รีบเข้าประคอง “คุณท่านคะ นั่งก่อนค่ะคุณท่าน!”<br /> ศรีเรือนกดดันหนักกับทุกเหตุการณ์ที่ชักจะยุ่งยากขึ้นทุกที<br /> <br /> อรุณนั่งลงบนเตียงอย่างขัดใจ อนุตตามเข้ามาติดๆ<br /> “เป็นอะไรอรุณ? ทำไมก้าวร้าวต่อหน้าคุณย่าแบบนั้น”<br /> “แล้วทำไมเดือนถึงไม่อยู่บ้าน ไม่มาหาผม ทั้งที่วันนี้เป็นวันเกิดผม ทำไม”<br /> ศรีดาราตามเข้ามา ถามด้วยสีหน้าหวั่นใจ “อรุณ เดือนสำคัญกับลูกมากขนาดนั้นเลยเหรอ”<br /> “ใช่ เดือนสำคัญกับผม สำคัญมาก”<br /> อนุตใจหาย “อรุณ”<br /> อรุณเริ่มมีอาการหายใจหอบถี่แรงขึ้น<br /> ศรีดาราจับสังเกตเห็นรู้สึกตกใจ “ใจเย็น ๆ ลูก”<br /> “แม่ให้คนไปตามเดือนมาหาผมนะ”<br /> “จ๊ะๆ ลูกอยากได้อะไรแม่จะให้ลูกทุกอย่าง”<br /> “สัญญานะครับแม่”<br /> ศรีดาราพยักหน้า อรุณค่อยๆ หายใจช้าลงเป็นจังหวะปกติ<br /> “ลูกนอนพักก่อนนะ”<br /> อนุตยังยืนมองอรุณนิ่ง ศรีดาราเดินไปจับมืออนุตดึงให้ออกไปด้วยกัน อนุตขืนตัว<br /> ศรีดารามองด้วยสายตาอ้อนวอน “ฉันขอร้องนะคะ”<br /> อนุตจำต้องเดินตามศรีดาราออกไป<br /> อรุณหายใจผ่อนคลายขึ้น ดูเหมือนเด็กหนุ่มจะเริ่มใช้อาการป่วยเป็นอาวุธ และเครื่องมืออย่างจริงจัง แล้ว<br /> <br /> อนุตยืนหน้าเครียดอยู่ตรงทางเดินหน้าห้องหนึ่ง<br /> “คุณรู้ใช่ไหมคะ ว่ามันเกิดอะไรขึ้น”<br /> พฤกษ์ที่กำลังจะเดินเลี้ยวไปทางห้องอรุณ ชะงัก หยุดฟัง<br /> อนุตถอนหายใจ “ผมรู้ว่าอรุณชอบวงเดือน รู้มานานแล้ว แต่ที่ผมไม่พูดเพราะเห็นว่าวงเดือนไม่ได้คิดกับอรุณแบบนั้น แล้วสักวัน..ถ้าวงเดือนได้พบคนรักของเขา อรุณก็คงตัดใจได้เอง”<br /> ศรีดาราหลุดปาก “แล้วถ้าคนรักของวงเดือนเป็นคนใกล้ตัวล่ะคะ คุณคิดว่าอรุณจะทำใจได้อย่างงั้นเหรอ”<br /> อนุตมองอย่างสงสัย “หมายความว่ายังไง” เห็นศรีดาราหลบตา “คุณมีอะไรปิดบังผมอยู่อีกหรือเปล่า”<br /> ศรีดาราเลี่ยง “เราอย่ามาคุยเรื่องไม่สบายใจในวันเกิดของลูกเลยนะคะ”<br /> ศรีดารารีบเดินหนีอนุตไปทันที พฤกษ์รีบหลบไปอีกทาง<br /> อนุตสังหรณ์ใจว่าจะมีเรื่องใหญ่เกิดขึ้น<br /> พฤกษ์สับสนหนัก คิดในใจว่าแม่จะรู้ว่าเขารักวงเดือน<br /> <br /> เย็นนั้นวงเดือนอยู่ที่คลินิก นั่งเย็บซ่อมเสื้อเชิ้ตจนเสร็จเรียบร้อย<br /> “ยังดีนะที่ซ่อมได้”<br /> วงเดือนเก็บพับเสื้อใส่ถุง เมฆาเดินตรงเข้ามาหาเดือน<br /> “เมื่อเช้าไปไหนมา”<br /> วงเดือนไม่อยากบอกว่าไปซื้อเสื้อให้อรุณ เกรงเมฆาจะซักจนรู้ว่ามีเรื่องกับโฉมไฉไลอีก<br /> “คือ..เดือนไปธุระมาน่ะค่ะ”<br /> “เธอรู้ใช่ไหมว่าวันนี้เป็นวันเกิดอรุณ”<br /> “ค่ะ เดือนไม่เคยลืม”<br /> เมฆาตวัดตามอง รู้สึกจี๊ด ที่เดือนให้ความสำคัญกับอรุณมาก บอกห้วนๆ<br /> “อรุณรอของขวัญสำคัญจากเธออยู่!”<br /> พอพูดจบเมฆาก็จ้องหน้าวงเดือนเขม็ง จนวงเดือนทำหน้าไม่ถูก<br /> <br /> อาหารเย็นถูกจัดขึ้นโต๊ะ อรุณเดินเข้ามาที่โต๊ะอาหาร ทุกคนนั่งรออยู่ที่ของตนแล้ว ชอุ่มยกข้าวมาวาง ศรีดาราเดินมาหาอรุณ<br /> “วันนี้มีแต่กับข้าวที่ลูกชอบทั้งนั้นเลยนะ<br /> อรุณมองหาและจ้องหน้าแม่เหมือนถามว่าลืมอะไรหรือเปล่า?<br /> “เดือนล่ะครับแม่?”<br /> ศรีเรือนหันขวับมองอรุณ ศรีดารามองย่าศรีเรือนอย่างลำบากใจ รีบเปลี่ยนเรื่อง<br /> “ทานข้าวก่อนนะลูกนะ”<br /> อรุณจะขืน<br /> อนุตเสียงแข็ง “อรุณ นั่งเดี๋ยวนี้”<br /> อรุณยังนิ่งเฉย ศรีดารามองอนุตเกรงจะอารมณ์เสียไปกว่านี้<br /> วงเดือนเดินเข้ามาพอดี อรุณดีใจรีบเข้าไปหา<br /> “เดือน”<br /> วงเดือน ยื่นห่อของขวัญให้ “สุขสันต์วันเกิดค่ะ คุณอรุณ”<br /> อรุณยิ้มดีใจรับมาแล้วรีบแกะห่อออกดู ทุกคนมองอย่างสนใจ พออรุณแกะออกมากางเห็นเป็นเสื้อเชิ้ตธรรมดา สีหน้าอรุณเปลี่ยนจากยิ้มแย้มเป็นผิดหวัง<br /> วงเดือนหน้าเสีย “คุณอรุณไม่ชอบเหรอคะ”<br /> “ทำไมเป็นเสื้อตัวนี้! แล้วเสื้อที่เดือนถักล่ะ อยู่ไหน”<br /> <br /> <strong>วงเดือนตกใจ “คุณอรุณ ทำไม...” </strong><br /><strong>อรุณเข้าไปจับไหล่วงเดือนเขย่าๆ ถามคาดคั้น</strong><br /> <strong></strong><br /> “เสื้อตัวนั้นอยู่ไหน เธอเก็บไว้ให้ใคร ให้ใคร!”<br /> พฤกษ์กับเมฆาทนไม่ไหวเข้าไปจะแยกอรุณจากวงเดือน<br /> “อรุณ อย่า” พฤกษ์ห้าม<br /> เมฆาบอก “ปล่อยเดือน”<br /> อรุณสะบัดสุดแรง ผลักเมฆากับพฤกษ์เต็มแรงและหันไปถามวงเดือนต่อ<br /> “เธอถักให้ใคร? พี่พฤกษ์หรือพี่เมฆา”<br /> อนุตชะงักกึก! พฤกษ์กับเมฆามองวงเดือนอย่างลุ้นๆ ต่างรอฟังคำตอบเหมือนกัน<br /> วงเดือนอึกอัก “เดือน...เดือน...”<br /> อรุณเห็นวงเดือนไม่ตอบสักที จึงหันไปมองพฤกษ์กับเมฆาด้วยสายตากร้าว ดุดัน<br /> “เดือนเป็นของผม พวกพี่ไม่มีสิทธิ์”<br /> “อรุณ..เดือนไม่ได้เป็นของแก” เมฆาสวนออก<br /> ศรีดาราตกใจและไม่พอใจ “เมฆา..ทำไมพูดแบบนี้? เดี๋ยวน้องก็ป่วยขึ้นมาอีกหรอก”<br /> พฤกษ์พูดขึ้นท่าทีแน่วนิ่ง “แต่ผมว่าเมฆาพูดถูกนะครับแม่”<br /> ศรีดาราตกใจ “พฤกษ์”<br /> อนุตอึ้งไป เข้าใจทุกอย่างปรุโปร่งชัดเจนแล้ว! ก่อนจะหันไปถามคาดคั้นเอากับศรีดารา<br /> “เรื่องนี้ใช่ไหม ที่คุณปิดบังผมอยู่”<br /> ศรีดาราก้มหน้าเป็นเชิงยอมรับ<br /> อรุณขัดใจกำมือแน่นไม่ยอม หันมาหาศรีดารา “แม่สัญญาว่าถ้าผมอยากได้อะไร แม่จะให้ทุกอย่าง” อรุณพูดเสียงดังฟังชัด “ผมต้องการแต่งงานกับเดือน”<br /> <br /> ทุกคนตะลึง ช็อกคาที่<br /> <br /> บรรยากาศในห้องโถงใหญ่บ้านแสนสมุทรยามนี้เต็มไปด้วยความอึดอัด ในขณะที่ทุกคนต่างก็ช็อก อยู่ ศรีเรือนลุกพรวดประกาศกร้าว<br /> <br /> “ไม่ได้”<br /> อรุณสวนทันควัน “แต่แม่สัญญากับผมแล้วนะครับคุณย่า” แล้วหันไปหาวงเดือน “นะเดือน..แต่งงานกับฉันนะ”<br /> พฤกษ์กับเมฆาเพ่งมองวงเดือน อรุณเข้าไปจับมือวงเดือนคาดคั้น<br /> วงเดือนไม่รู้จะทำยังไง ตอบไม่ถูก วิ่งเตลิดออกไปจากตรงนั้น ศรีเรือนเดินตามวงเดือนออกไปอย่างเอาเรื่อง<br /> ศรีดารากับอนุตนิ่งงัน มองลูกชายทั้งสามคนที่เผชิญหน้ากันอย่างตึงเครียด<br /> <br /> วงเดือนเดินหน้าเครียดเข้ามาที่ห้องพัก น้ำตาคลอด้วยความสับสน ศรีเรือนเดินตามเข้ามาติดๆ<br /> “สะใจหล่อนแล้วใช่ไหม?” วงเดือนชะงักหันมา<br /> หญิงชราจ้องหน้าวงเดือนพูดต่อ “แสนสมุทรจะพินาศเพราะหล่อน! หล่อนหว่านเสน่ห์ใส่หลานฉันทำไม?”<br /> วงเดือนน้ำตาไหลยกมือไหว้ศรีเรือน<br /> “เดือนขอโทษค่ะคุณท่าน แต่เดือนสาบานได้ว่าเดือนก็ไม่เคยต้องการให้คุณทั้งสามมารักเดือน”<br /> ศรีเรือนสวนออกมาทันทีทันใด “ฉันก็ไม่ต้องการ! ชีวิตของภูผาต้องฉิบหายซมซานออกไปจากแสนสมุทรก็เพราะเขารักหล่อน! ฉันเสียภูผาไปแล้ว ฉันไม่ต้องการเสียใครไปอีก”<br /> วงเดือนได้ยินชื่อภูผาก็คลานเข่าขยับเข้าไปใกล้ศรีเรือน สายตาวิงวอน<br /> “เดือนจะไปจากที่นี่ เรื่องทุกอย่างจะได้จบ แต่เดือนขอความเมตตาให้คุณท่านกรุณาบอกเดือนได้ไหมคะว่าปลายทางของเดือนควร จะไปที่ไหน”<br /> ศรีเรือนหันขวับ สะบัดเสียง “หล่อนจะไปหาภูผา?”<br /> วงเดือนกราบแทบเท้าศรีเรือน “กรุณาเดือนด้วยนะคะ”<br /> ศรีเรือนสับสน ชักเท้าแล้วเดินหนีไป<br /> “คุณท่านคะ...คุณท่าน”<br /> วงเดือนร้องไห้อย่างหมดหนทาง<br /> ศรีเรือนเดินจากมาอย่างสับสน<br /> <br /> เมื่อมืดมนอับจนหนทาง ศรีเรือนจึงหันหน้าเข้าวัด เช้าวันต่อมาหญิงชรากำลังก้มกราบพระสีหน้าหม่นหมอง<br /> “อิฉันไม่รู้ว่าจะจัดการกับเรื่องนี้ยังไง อิฉันพยายามจะขัดขวางทุกทางแต่มันดูจะไม่เป็นผล”<br /> “น้ำเชี่ยวอย่าเอาขวางเรือ...ที่โบราณได้เปรียบเปรยนั้นหมายความถึง แค่แม่น้ำสายเดียว แต่ตอนนี้โยมมีแม่น้ำถึงสี่สายที่กำลังถาโถมเข้ามา หากโยมไปกั้นไปขวาง ความแรงของสายน้ำจะทำลาย<br /> ทุกอย่างจนไม่เหลือชิ้นดี!”<br /> ศรีเรือนได้ฟังก็ยิ่งเครียด<br /> “แต่ถ้าโยมเปิดทางให้แม่น้ำได้มีโอกาสไหลออกไปบ้างสักสาย ความรุนแรงก็จะบรรเทาลง เมื่อไม่มีสิ่งใดปะทะกัน ทุกอย่างก็จะสงบ จากนั้นเวลาจะทำให้ทุกอย่างดีขึ้น”<br /> <br /> <strong>ศรีเรือนคิดตาม เริ่มคิดได้ว่าตนแก้ปัญหาแบบผิดๆ มาโดยตลอดหรือนี่?</strong><br />ขอขอบคุณจาก manager.co.th<b> </b><strong> </strong><strong> </strong><strong></strong>Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/02183522654812960858noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2771483218054103059.post-16469063829789225282012-07-30T22:13:00.000-07:002012-08-01T19:56:06.589-07:00อ่าน'เนย' โต้ 'สมาร์ท - วี' ตามจีบ แย้มดูใจหนุ่มรอเวลาพิสูจน์<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><img border="0" height="172" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEisZBPKclYkDTFJZzAGSOEDuI6dD22_bKNkrbfUwcQ_7GbLAaJbUvLjX4iL3_cQS3tOd-0794n3-jyhB4E9DriHZDGTPMXjReG2nF_yTj4ARteKA43pS5HkQBciqK8xH3Sh56OAqvG4NNo/s320/d.jpg" width="320" /></div><i><b>ดู</b></i>เนื้อหอมสุด สำหรับนางร้ายดาวรุ่ง เนย-โชติกา วงศ์วิลาศ ที่ล่าสุดมีข่าวว่าหนุ่มที่เคยตามจีบเธอ คือพระเอกร่วมช่องอย่าง สมาร์ท- กฤษฎา พรเวโรจน์ งานนี้ สาวเนยเลยรีบปฏิเสธว่าไม่ใช่ แต่หนุ่มคนนั้นจะเป็นใครก็ไม่ขอบอก ส่วนเรื่องที่ว่า วี-วีรภาพ สุภาพไพบูลย์ แอบปลื้มนั้น สาวเนยแย้มว่าวีคงชอบเรื่องเล่นละคร ซึ่งส่วนตัวไม่เคยคุยกัน นอกจากนี้ยังแย้มว่ามีหนุ่มดูใจแล้ว แต่ยังไม่ฟันธง เพราะต้องใช้เวลา เนย เผยว่า “หนูไม่รู้ว่าข่าวมาจากไหน ไม่เคยเจอพี่สมาร์ทตั้งแต่ที่เล่นเรื่องก่อนก็เกือบ 2 ปีแล้วมั้ง เจอกันในงานครอบครูบ้างแวบ ๆ แต่ยังไม่ได้มีโอกาสได้คุยกัน” เห็นเขาก็ดูปลื้มเราอยู่เหมือนกัน? “ไม่จริงมั้ง (หัวเราะ) เราเคยร่วมงานกัน และพี่เขาก็น่ารักดี แต่ก็ไม่เคยคุยกันเรื่องส่วนตัวอะไรเลย” เขามีท่าทีจีบเรามั้ย? “หนูก็ทักทายสวัสดีตามปกติ” แสดงว่าคนนี้ไม่ใช่พระเอกที่มาจีบเรา? “ไม่ใช่ค่ะ” รู้สึกยังไงที่มีข่าวกับสมาร์ท? “ตลกดีว่ามันมีข่าวมาได้ยังไง ในเมื่อเราไม่เคยเดินเฉียดด้วยซ้ำ เรางงเหมือนกัน อาจจะมีข่าวหลุดออกไปว่าเคยมีหนุ่มมาชอบที่เป็นพระเอก ก็มีการคาดเดากันไป หนูว่าพี่ ๆ นักข่าวคงอยากให้หนูมีแฟนด้วยแหละ (หัวเราะ)” แล้วพระเอกที่เราบอกเคยมาจีบ คนนั้นคือใคร? “เราไม่ได้คุยแล้ว เพราะมีความรู้สึกว่าเราตั้งใจจะไม่คุยกับหนุ่มในวงการ ก็ทำได้มาตั้งนานแล้ว มีคนมาจีบแต่ถ้าเราไม่คุยมันก็จบไป” พระเอกหนุ่มคนนั้นเขาถอยห่างไปแล้วใช่มั้ย? “ใช่ค่ะ เขาค่อย ๆ หายไปเพราะว่าเราไม่ได้คุย ก็เป็นพี่เป็นน้องกันหมด” ช่วงนี้ดูเนื้อหอมนะ? “มันเป็นเรื่องปกติมั้งคะ เราก็คงต้องมีคนเข้ามาจีบบ้าง ถ้าไม่มีเลยหนูก็จะดูแปลกไปนิดนึง (หัวเราะ)” อย่างข่าวกับพี่วีรภาพล่ะ? “กับพี่วีก็แค่นั้นเลยค่ะ พี่เขาก็แค่ชมเราว่าเล่นละครเก่ง น่ารักดี” ได้คุยกันมั้ยหลังจากเป็นข่าว? “ไม่ได้คุย เพราะเราไม่ได้เล่นละครด้วยกันด้วย ไม่มีเบอร์ ไม่มีอะไร” ล่าสุดที่ไปเจอกันในงานเขามีขอเบอร์เรามั้ย? “ไม่ค่ะ พี่วีเขาก็น่ารัก เขาก็บอกว่าพี่ขอโทษนะที่ทำให้เป็นข่าว” เขามีทีท่าชอบเรามั้ย? “ไม่รู้เหมือนกัน เขาคงแค่ปลื้มเราแบบในละครมั้ง คงไม่ได้อยากจะคุยอะไรนอกรอบหรอก” วันนั้นที่ไปงานคู่กัน เขาดูเขิน ๆ เราด้วย? “เขาคงกลัวว่าทำให้น้องเป็นข่าวหรือเปล่า เพราะเจอพี่วีปุ๊บ เขาก็พูดกับหนูว่าพี่ขอโทษนะที่ทำให้เป็นข่าว” ยังยืนยันว่ายังชอบคนนอกวงการอยู่? “ไม่ได้หนุ่มนอกวงการอะไรขนาดนั้น ก็มีคุยบ้าง แต่เราตั้งใจตั้งแต่เข้าวงการแล้วว่าเราจะไม่คุยกับหนุ่มในวงการ” ถ้าเจอหนุ่มในวงการที่คุยแล้วมันคลิกกันล่ะ? “ถ้าคลิกเราก็ต้องโอเค เราเคยพูดว่าถ้าเป็นไปได้เฉยๆ ถ้ามันใช่มันก็ใช่ค่ะ” ตอนนี้เรียกว่าโสด? “ก็ดู ๆ อยู่ค่ะ คนที่เราคุยเขาก็ไม่เข้าใจว่าเราไม่มีเวลาขนาดนี้เลยเหรอ เพราะทำงาน 7 วัน ตอนนี้ก็ต้องใช้เวลาดีกว่า ถ้ามันใช่ก็โอเค”.<br />ขอขอบคุณจาก dailynews.co.thAnonymoushttp://www.blogger.com/profile/02183522654812960858noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2771483218054103059.post-12691076101678531642012-07-30T21:56:00.000-07:002012-08-01T19:56:06.609-07:00ดูสโมสรสุขภาพ ภาวะตาบอดสี วันที่ 31 กรกฎาคม 2555 ย้อนหลังสโมสรสุขภาพ ออกอากาศ : ทุกวันจันทร์ – ศุกร์ ช่อง 9 เวลา 09.00 น. <br /><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><img border="0" height="217" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhX1hZwFrSepJhQmMzHlO3-COSIXW-XFKnvRsjoz2aj2FQdm1FxdIB0is-yb2VEL_gse6nAqpt_1Mg7hxHX2LLbKbl8KFSTRxr0I1F0nZLcS9f-vlSZIPMs_Ei8gx0EX44ph3wO13jjRgo/s320/d.jpg" width="320" /></div><iframe allowfullscreen="" frameborder="0" height="400" src="http://www.youtube.com/embed/L2SQ_YJJvQA?rel=0" width="630"></iframe>Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/02183522654812960858noreply@blogger.com0